Bir kedi ve öykü

Dünyanın en berbat günü de olsa herkese iyi günler...Beni en çok rahatlatan şeylerden biri olan yazı yazmayı bu kez diyalog yazmak ya da başka bir şey için değil en istemediğim şey için yazıyorum.
Bu elimdeki görmüş olduğunuz Bonibon toprakta oynarken elime bulaşan toprak demeyi o kadar isterdim ki... Ama değil...
Bu elime bulaşan toprağın altında artık Bonibon yatıyor...
Hiçbir hastalığı yoktu birkaç gündür hareketleri çok yavaşladı sürekli uyumaya ve bazen yürürken durup dururken hareketsiz durmaya başladı. Dün gece de öleceğini anladım.
Son ana kadar beni yanında istiyordu... Zorla nefes alarak yatarken azıcık uzaklaştığım anda kafasını kaldırıyordu. Gece yarısından sonra uyumam gerektiğinde ayrıldım bir tek. Sürekli uyandım ağladım uyuyakaldım uyandım bir daha ağladım ama kafesinin başına gitmeye o kadar çok korktum ki...
Tek başına bütün gece korkmuş mudur acaba?
Sabah erkenden uyanıp yanına gittiğimde durumu daha da kötüleşmişti. Gönül isterdi ki hasta olsun veterinere götürülüp iyileşsin. Ama sebebi çok yaşlı olmasaydı ve ben sadece izledim. Hiçbir şey yapamadan bu anlara tanık oldum.
Son bir umut belki tabağındaki yoğurttan biraz yer diye düşünüp parmağımla ağzına götürdüm. Birkaç dakika öyle bekledikten sonra hayatında son kez yapmak üzere dilini çıkarıp yaladı. Kendinde değilken bile yoğurdun tadına bakacak kadar sevdiğini bilseydim şimdiye kadar daha çok verirdim.1 saat önce de son bir kez çişini yaptı ve kısa bir süre sonra vefat etti. Öldüğünde ağzı açıktı. Canı yanmış mıdır? Çok mu yanmıştır? O küçücük bedeni kaldıramaz ki bu acıyı...
Zaten minnacık olan hayvanın gözümün önünde daha da küçüldüğünü gördüm.
“Oha artık amma abarttın alt tarafı ne” diyenler olur belki...
O, bakımı benim sorumluluğunda olan küçücük bir hayvan değildi sadece
Benim minik kardeşimdi
En iyi arkadaşımdı. Arkadaşlarıma anlatmadığımı ona anlattığımı bilirim.
Oğlumdu. Daha 18 yaşındayken bana anne gibi hissettirdi.
Kimse yokken o vardı.
Ne kadar temiz olduğunu daha iyi anlıyorum. Son anına kadar ben dokunduğum için kalan son gücü ile temizlenmeye çalıştı. O yüzden artık “pis” diyen kimi görürsem ister Bonibon ister başka bir hamsterla ilgili olsun kafasını yerinden koparmak için hazır bekliyor olacağım.
Normalde sıcacık olan Bonibon ellerimde buz gibi oldu. Isıtmak için her şeyi denedim.
Poposuna dokunmamdan nefret ettiği halde her yerine dokundum... Dokunmadığım bir tek yer kalmasın istedim. Hiçbir tepki vermedi.
Marul için kırk takla atan hayvan verdiğim hiçbir yemeğe tepki bile vermedi. Aç olarak ölmesi beni en çok üzen şeylerden...
Adeta bir karakter sahibiydi basit bir hayvan hiç değildi. Çeşitli olaylarda yüzüme bakarken gözlerinde bir sürü anlam okunuyordu.
Keşke şimdi yaşıyor olsa da koparacak seviyede ısırsa elimi...
Hiç ses çıkarmayacağım.
Keşke serbest gezerken saçma yerlere çiş yapsa da nereye yaptığını bulamayıp burnumun direğini kırsa...
Keşke koltukta yürürken “tıp tıp tıp” ayak seslerini duysam
Keşke diğer odadan su içme sesini duysam da gülümsesem kendi kendime
Keşke yaşıyor olsa
Keşke yine benim bir tanecik oğlum olsa, yanımda olsa, toprağın altında olmasa...
Ona iyi bakamadığımı hissediyorum. Staj, okul, boktan ödevler, saçma sapan dersler yüzünden yine eskisi gibi ilgilenemiyordum. Keşke daha iyi bakmış olsaydım. Belki hala yaşıyor olabilirdi.
Az önce oyun oynayıp gezmesi, yemek yemesi ya da sebepsizce sadece sevmek için aldığım Bonibon’un az önce son kez kafesten çıkardım. Kafes artık kafes gibi değil bomboş soğuk bir kutu gibi... İçinde en önemli şeyi eksik.
Daha beraber çok şey yapacaktık? Çok şeyler yapacaktık? Çok diyalog yazacaktık?
1 Nisan’da yaptığım şakayı hatırlayan vardır. Bir videoydu. Marul verdim ve tam yemeye başlayacakken geri çektim. Daha sonra marulu versem de yüzüme bakıp küsüp gitmiş yememişti. Keşke kalkıp “o şakanın intikamını aldım işte... şakaydı bunlar... morukla arama girmek ha? Oh olsun işte” dese
Umarım gittiği yerde Jelibon’la mutludur umarım canı yanmamıştır ve beni hala çok seviyordur gece yanında olamadığım ya da bunu engelleyemediğim için bana kızgın değildir.
Şu an kabusumu yaşıyorum. En iyi arkadaşım oğlum kardeşim aynı elimdeki toprağın su da akıp gitmesi gibi ellerimden kayıp gitti.
Uzun bir süre sonra ilk kez kendimi bu kadar çaresiz, aciz hissettim.