Landscape Photo Contest for Thai community, การประกวดภาพทิวทัศน์ของคนไทย

This is my entry for #thaiphotocontest56 on landscape photography among Thai community. It’s about time I find the space and time to join in the contest, just in case I might win a Ferrari! (Joking) Even if I was given one Ferrari, I could never afford to drive and maintain the car! Perhaps winning Steem prize is much more practical. After rambling, my landscape photos show the passage of time and seasons on the same rice fields in Nongkhai.

The rice seems to be almost ready for the harvest.

Changes in these rice fields over the year always remind me of changes in my life and that time never stays still. Life has been overly dramatic and emotional lately. I had the opportunity to meet my good old friend last weekend. But my happiness of catching up with my old friend turned into deep sadness for two days. My dear friend seemed to have been through a period of illness; he lost almost ten kilos. He had to walk very slowly as he had just twisted his ankle. His lively and forceful way of talking has turned into much softer and gentler manner. I was very concerned about this drastic deterioration of his health but I could not get a clear answer to my questions.

The same rice fields after the harvest.

After our meeting, his young daughter, whom I met for the first time, walked with me to the main road as I needed a taxi. She suddenly took my hand and cried lightly; she could no longer held in her secretive pain. She told me that her father had no idea what was wrong with his health for they had kept it hidden from him. She said she did not know how long he had to live. Suddenly the whole thing dawned upon me, of course I should have guessed it from the beginning. I was made to promise not to tell him the truth for fear for causing any sudden shock to his system.

I felt so heavy and sad that I could be walking and crying at the same time. All the past memories of how young he used to look and how we had shared so many jokes and laughters together at his close friends’ dinner parties came back to me. I was an accepted youngest outsider to a small group of former advisers and assistants to senior politicians and members of Parliament. So, I had a chance to learn more about political developments and some inside stories which made me very cynical about politics. That was a learning process for me; we always had lots of lively discussions and jokes. Now, those merry past moments were just memories, nothing is ever permanent. The following day I had to go to temples to harmonize my energy and sadness. I was feeling despondent and very depressed all day.

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเรามีโอกาสได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้คุยกันมาหลายปี เราคอยเวลาที่จะได้พบกันอีกด้วยความดีใจ แต่พอได้มาเจอกัน เรากลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ว่าสุขภาพของเพื่อนทำไมถึงได้แย่อย่างนี้ เราพึ่งรู้ว่าเพื่อนผู้อาวุโสของเราป่วยมาระยะหนึ่งเมื่อปีก่อน ทำให้รุ่นพี่เราผอมไปเกือบสิบกิโล ผมที่เคยดำขลับก็กลายเป็นสีขาว เขาก็เดินช้าลงมากเพราะพึ่งข้อเท้าพลิกเมื่ออาทิตย์ก่อน เสียงที่เคยดังกังวาลย์ก็กลับอ่อนโยนและเสียงเบาลงมาก มันทำให้เรานึกถึงความเปลี่ยนแปลง ของทุ่งนาใกล้ๆบ้านสวนของเราที่หนองคาย เวลาที่ทุ่งนาเต็มไปด้วยรวงข้าวสีเหลืองสะบัดไปตามลม เหมือนเต้นรำด้วยความคึกครื้น แต่พอชาวนาเก็บเกี่ยวข้าวเสร็จ ทุ่งนาก็ดูแห้งแล้งและไร้จิตวิญญาณทันที นี่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่แน่นอนของชีวิตมนุษย์ เรารู้สึกห่อเหี่ยวและเศร้าใจ เมื่อลูกสาวของเพื่อนผู้พี่ ที่เราพึ่งได้พบ เดินมาส่งเราที่ถนนแล้ว บอกเราว่าพ่อไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะอยู่ได้ไม่นาน นั่นทำให้เรารู้ว่า เพื่อนรุ่นพี่ของเราเป็นโรคอะไร และเราต้องสัญญาว่าจะไม่บอกความจริงด้วย วันรุ่งขึ้นเราต้องไปเดินเล่นและทำบุญที่วัด เพื่อทำให้สภาวะจิตกลับเข้าสู่สมดุลและความสงบนิ่ง.

Today we managed to meet up for a quick lunch break in Amarin Plaza in central Bangkok. I was so glad that my friend, who was like a bigger brother to me, seemed to be stronger and well rested. We were quite surprised he could almost finish his food and he had a bowl of Thai sweetened monk beans too. His morale was very high and he believed that he would take some time to recovered from the bad health. We had an hour of reminiscence of years we had known each other and we made jokes about silly things in the past. His daughter was very happy to see two old friends chatting like school children.

Sometimes life throws me both the curve ball and straight ball at the same time.

We also discussed about herbal teas and how useful Thai herbs could be for healing. I gifted them with some crystals and stones for healing and uplifting their energy. I let each person choose from a collection of stones I placed on the table. After teaching them how to choose the right stones, each picked out the stones which I had previously predicted for their emotional conditions. This was very gratifying for me to be able to make use of my psychic ability again at the right time. They made use of the chosen bracelets, broach and necklace straight away; they seemed to enjoy the gentle colours and energy of these wonderful stones.

เรานัดเพื่อนไปกินข้าวกลางวันที่อัมรินทร์พลาซ่า เราดีใจที่เห็นเพื่อนรุ่นพี่ดูแข็งแรงขึ้น และเดินได้เร็วขึ้นมาก เขาเจริญอาหารมาก กินข้าวเกือบหมดจาน แถมยังไปกินขนมหวานคือ เต้าส่วนอีกหนึ่งชามด้วย เราก็คุยกันเรื่องเก่าๆ และคนที่เราเคยรู้จัก ตลอดจนเรื่องขำขันที่เราเคยล้อกัน เด็กสาวแอบฟังเพื่อนเก่าคุยกันเหมือนนักเรียนประถมเจอกัน เธอก็ดูมีกำลังใจมากขึ้น เรานัดเจอเพื่อนก็เพื่อเอาหินคริสตัลเพื่อการบำบัดสุขภาพไปให้เลือกกัน เราสอนวิธีการเลือกหินโดยใช้จิตใต้สำนึก แล้วปล่อยให้เขาเลือกกันเองจากหินที่เราวางไว้บนโต๊ะ เราแปลกใจที่เขาชอบหินตามที่เราคาดคิดไว้ล่วงหน้า ต่างคนต่างใช้หินที่ตนเลือกทันที และดูเขาจะชอบหินเหล่านี้มากด้วย ภาระกิจของเราก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เราก็หวังว่าเพื่อนรุ่นพี่คงจะมีสุขภาพแข็งแรงขึ้นทุกวัน

Wishing you peace, good health and prosperity.

Cheers.