Orada Bir Yerde

sudefteri (63)in #blog • 2 years ago

_Kaynak

Hep ilk adımı atmak zor gelir insana. Bir şiirin ilk dizesini yazmak mesela. Sanki o birkaç kelime zapt ediyordur tüm duygularını. Bir kurtulabilsen ellerinden, sökün ederek gelecektir peşi sıra. Ya da bir öyküye veya bir mektuba başlamak. İlk cümle var ya o ilk cümle.. Onu bulup çıkarsak hayali sandukadan, işte o zaman rahatlayıp arkamıza yaslanıverecekmişiz gibi gelir bize. Sanki tüm kelimeler birer uçan halıya binmiş de sıralanmış gibidir artık. Zamanı gelince yerlerine konmayı bekliyordur.

Buna benzer örnekleri çoğaltıp azaltabiliriz, bu bizim elimizde. Lakin bazen elden gelmeyen şeyler de vardır. İlk adımı atıp yürüdükçe uzaklaştığını hissedersin. Sanki yanlış bir yürüyen merdivendeymişsin gibi sen adım attıkça ilerledim zannederken aslında geriye, daha geriye gitmişsin de haberin yokmuş. Bir de bakmışsın ki aradaki mesafe gözle görülemeyecek cinsten olmuş bile.
Tıpkı masallarda geçen "Az gitmiş uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş." diye diye kendini bilinmeyen diyârlarda bulan prens/prenses gibidir hâlin.

_Kaynak

Bazen o ilk adımı sırf gururuna yenilip atamayanlar vardır ki onlar ömrünün her ânında bunun pişmanlığını yaşar durur. İlk adımı attıktan sonra da bozkır birden bire gül bahçesine dönmez elbette. En azından elinden geleni yaptığını bildiğinden kızmazsın kendine. Güzel anılar bir hayal ve sadece bir hatıra olarak kalır bellekte.

Ansızın, plansız programsız döküldü bu satırlar. Elimdeki süpürgeyi bırakıp kaleme ve defterime sarılasım gelmiş galiba. :)
Belki de daha dumanı üzerinde tüten kitaptan arta kalanlardı. Zihnimden geçip kalemin ucundan dökülenlerin sorumlusu, Sait Faik Abasıyanık'ın Son Kuşlar adlı kitabının en sonunda geçen şu alıntıydı:

"Söz vermiştim kendi kendime: Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da bir hırstan başka neydi? Burada namuslu insanlar arasında sakin, ölümü bekleyecektim. Hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kalem kağıt aldım. Oturdum. Ada'nın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım." *

Son bir haftadır okuduğum Son Kuşlar'da geçen olayların etkisinde kalmıştım. Okumak çok keyifliydi. Hele ki son bölümdeki Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun hatıralar kısmı. Sanırım bir insanın ruhu bu dünyadan göçüp gittiğinde değil; unutulduğunda, hafızalarda o kişiye dair bir zerre bile kalmadığında gerçekten ölmüş oluyordu. Böyle dostluklara paha biçilemezdi ve okuyanların da yüreğini titretirdi.
Son Kuşlar her ne kadar 'öykü' olarak adlandırılsa da benim için öyle değildi. Sanki yazarın günlüğünü bir şekilde ele geçirip okuyormuş gibi hissettim. :)

"Hiç içinize taş gibi ağır bir su gibi sevgi oturdu mu? Oturmamışsa Allah aşkına vazgeçin şu yazımı okumaktan." *

diyerek tatlı tatlı kızıyordu sayfalar arasından. 🙆‍♀️

Aynı zamanda Halikarnas Balıkçısı'nın Yol Ver Deniz'ini de okuyordum. İkisi birbirini öyle tamamlıyordu ki sanki denizin, Adalar'ın görünmeyen taraflarını bir diğerinin yazısında/anısında okuyordum. Gitmediğim halde gitmiş gibi görmediğim hâlde görmüş gibi oluyordum.
Bir bölüm ondan bir bölüm diğerinden okuyarak deniz özlemimi bir nebze de olsa gidermiş oldum. İkisinin de yan yana olmasını istedim kitaplığımda, hiç ayrılmasınlar dedim. Ama aralarında ufak bir kırgınlık olduğunu da sondaki hatıralar kısmından öğrenmiş oldum. Umarım her iki deniz aşığı gülümsemişlerdir birbirlerine hep. ☘

Yol Ver Deniz de hüzünle başlayıp hüzünle bitenlerdendi. İçinde biraz umut, biraz insanlık, biraz iyilik de vardı.

"Canları yakılsa yaşlar dökerek hüngür hüngür ağlarlar. Acaba biz eskiden fok muyduk?" **

Fokların böyle olduğunu bilmiyordum. Genelde belgesellerde; onları kumlarda sere serpe güneşlenip tembellik ederken mutlu bir suratla görmeye alışkın olduğumdan, böylesine duygusal olacaklarını tahmin edemezdim. Eskiden fok muyduk bilemem ama onun gibi olmayan insanımsıların aramızda dolaştığına eminim.

"Denizler, hemen hemen kapanmış kara kirpikler arasından hayal meyal ağaran bir göz akı gibi uyuyordu." **

Bu faslı kaparken yeni kitaplarına doğru yol almak, denizin kokusunu duymak isterim.

Son olarak bahsetmek istediğim bir kitap daha var: Orada Bir Yerde. Aslında kendisi incecik olan bu kitabı başlı başına bir yazıda anlatmak isterdim. Oradan bana göz kırpıyorken 'Hadi ama ne duruyorsun?' dediğini duyuyorken daha fazla kayıtsız kalamadım.
Genelde kitap seçimlerimde, öte âlemlere gitmeden önce kendi ruhunun bir parçasını yazdığı kitaplar arasına saklayanları tercih ederim. Şimdiye kadar çağdaş yazarlarla aram iyi değildi, biraz da önyargılıydım. Muhtelif Evhamlar Kitabı'nı kendime yakın bulmuştum. Sanırım bu kitap da ikincisi oldu.

Engin Türkgeldi'nin Orada Bir Yerde'sini bir tweet yorumunda, bir başkasına ısrarla önerilirken gördüm. Evet buradaki gibi yorumlara önem verip okuyorum onları sosyal medyada da. 🙆‍♀️
Kitabın kapağı ve ismi beni kendine çekti. Hemen alıp okuma isteği uyandırdı. İçerisinde on adet öykü barındırıyor. Fakat okurken anlıyoruz ki tek tek birer öykü gibi görünse de yekpare bir romanın bölümlerini okuyormuş hissine kapılıyorsunuz. Hani normalde bir hikâye biter ve oradaki karakterlerden bir daha haber alamazsınız. Ama burada öyle değil. Sanki tüm hayatlar gözlerinizin önünde duruyor ve dokunabilecek kadar yakın.

"Saat kulesi kasabanın kalbine saplanmış bir hançerdir. Kulenin dikildiği sene çıktı savaş." ***

🏚🏚🏚🏚🏚

Kuzeyde çıkan savaşın etkisini, büyük salgını, terk edilmiş kasabaları, masallara özgü olan cüceler evini, dağ bayır ıssız yollarda dolaşan bilge kişileri, doğudaki rahiplerden öğrenilen karışımla lezzetlenen yemekleri, cinayetin yasal olduğu ülkeleri, insanların birbirini yediği köyleri ve daha nicesini içinde barındıran hikâyeleri merak ettiyseniz hemen okuyun.
Fantastiğin kıyısında dolaşırken bir solukta olmasa da hayretle ve biraz da buruk bir ifadeyle hem de..