ေသာတပန္အျမင္
"ေသာတာပန္ အျမင္"
ေသာတာပန္ တည္သြားျပီးသူဟာ သူ၏ အျမင္ဟာ လံုးဝကို ေျပာင္းသြားတယ္ အရင္က သူ႔အျမင္က NLD ျမင္တယ္ USDP ျမင္တယ္
အတိုင္ပင္ခံျမင္တယ္ သမၼတျမင္တယ္|
ဗိုလ္ခ် ဳပ္မွဴ းႀကီးျမင္တယ္|
ဗုဒၶဘာသာရွိတယ္|
ခရစ္ယာန္ရွိတယ္|
အစၥလန္ရွိတယ္|
ဟိႏၵဴ ရွိတယ္|
ဘာသာမဲ့ေတြရွိတယ္|
နတ္စားေတြရွိတယ္|
ဒီအျမင္ေတြ အားလံုးကို အျပီးအပိုင္ ရုပ္သိမ္းျပစ္လိုက္ႏိုင္သြားတာပါ|
ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ သမုတိသစၥာနဲ႔ ပရမတ္ထသစၥာကို ဒီပုဂၢဳိလ္က ပိုင္းပိုင္းျခားျခား သတ္မွတ္ႏိုင္သြားပါျပီ|
အေမရိကန္ ရွိေသးလား?
ဂ်ပန္ရွိလား?
ရွမ္းလူမ် ဳိးရွိေလသလား?
ကခ်င္လူမ် ဳိးရွိေလသလား? ဆိုတဲ့ ဝိစိကိစၥာကို ျမဴမႈံမ်ွကို သံသရ မရွိေတာ့တာပါ |
မည္သည့္တန္ခိုးရွင္ကပဲ ဘုရားေယာင္ေဆာင္ျပီး မင္းရဲ႕အျမင္ဟာ မွားေနတယ္ မဟုတ္ေသးဘူး လိုေသးတယ္လို႔ေျပာလဲ ဘုရားက စကားႏွစ္ခြန္းမေျပာဘူး တစ္ခြန္းနဲ႔ အမွန္ကိုပဲ ေျပာတဲ့ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ဒီအျမင္တာ တကယ္ကို ဥာဏ္ထဲမွာျမင္ရင္ ေသာတာပန္ရဲ႕ အျမင္မွန္ပါပဲ|
အျမင္မွန္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ႀကပါေစ။
သံသရာထဲက အလြမ္းတစ္ပြင့္ - ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
သီဟိုဠ္သာသနာဝင္ကို ႀကည့္လိုက္ရင္ အားကၽစရာ, ႀကည္ညိဳစရာ, သံေဝဂရစရာ, လြမ္းစရာေတြနဲ ့ ရသစံုဝတၳဳတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
သီဟိုဠ္သာသနာတစ္ေခတ္ကို အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့ႀကတဲ့ စာဆိုဆရာေတာ္ေတြရဲ့ ေကၽးဇူးလဲပါပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုးေတြပါ။
အဲဒီရသစံုလင္လွတဲ့ သီဟိုဠ္သာသနာဝင္ထဲက လြမ္းစရာဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပခၽင္ပါတယ္. . .။
တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းငယ္ေလတစ္ပါးဟာ ကာလဒီဃဝါပိဒြါရလို ့ အမည္ရတဲ့ေကၽာင္းကို စာသင္ဖို ့သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာခၽမေထရ္က စာသင္ခြင့္မေပးပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ရဟန္းငယ္ရဲ့ အနာဂတ္ကို အဘိညာဥ္နဲ့ ့ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ဒကာမအႏၲရာယ္ကို ႀကိဳျမင္ေနလို ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းငယ္က ေနာက္ကေန တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး စာသင္ေပးဖို ့ပဲ ပူဆာေနတာနဲ ့ စာခၽမေထရ္က -
" ဒါျဖင့္ရင္လဲ ေကာင္းျပီ, သင္ဒီရြာထဲကို မသြားပါဘူးလို ့ ဂတိေပးႏိုင္ရင္ သင္ေပးမယ္ " လို ့ဆိုေတာ့ ရဟန္းငယ္ကလဲ ခၽက္ခၽင္းကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့စာေတြသင္ျဖစ္ရင္း စာတတ္သြားတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ စာတတ္ျပီ စာသင္မႈျပီးဆံုးျပီဆိုေတာ့ မိမိရဲ့ မူလဇာတိကို ျပန္ရေတာ့မွာပါ, မျပန္ခင္ ရဟန္းငယ္က ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲ ဆိုေတာ့ -
" ငါ့ရဲ့ဆရာက ရြာထဲမသြားရဘူးလို ့ ကတိေတာင္းထားတယ္, မသြားပါနဲ ့ ေျပာထားကာမွ စိတ္ထဲက ပိုသြားခ်င္ေနတယ္, ဒါေပမယ့္ ငါဟာစာသင္မႈ ျပီးဆံုးသြားျပီဆိုေတာ့ ကတိဖၽက္မယ္ဆို ဖၽက္လို့ရျပီ, ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေႀကာင္း သိရေအာင္ ရြာထဲဝင္ႀကည့္ဦးမွ " လို ့ စဥ္းစားပါသတဲ့, ဆြမ္းခံခၽိန္ေရာက္ေတာ့ သကၤန္းရံု သပိတ္လြယ္ျပီး ရြာထဲဆြမ္းခံႀကြပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ဆြမ္းခံရင္း ရြာလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္နဲ ့ သက္တူရြယ္တူအမၽိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ဝါေရႊေရာင္ အဝတ္ကေလးဝတ္ျပီး ဆြမ္းေလာင္းပါတယ္။
ဆြမ္းေလာင္းေနရင္း အမွတ္တမဲ့ ရဟန္းငယ္နဲ ့ အမၽိဳးသမီးေလး မၽက္လံုးခၽင္းဆံုခိုက္မွာပဲ သူတို ့ႏွစ္ဦး ဘာျဖစ္သြားႀကတယ္ဆိုတာ တစ္ဦးကို တစ္ဦး မေျပာဘဲနဲ ့ သိလိုက္ႀကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရဟန္းငယ္ေလးကေတာ့ " ရဟန္းဆိုတဲ့ သတိ " ေလး ျပန္ဝင္လာျပီး အမၽိဳးသမီးငယ္ေလးဆီ ေရာက္ေနတဲ့အႀကည့္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းျပီး မၽက္လႊာေလးခၽ, ဣေျႏၵျပန္ထိန္းျပီး ေရွ့ဆက္ႀကြ သြားပါတယ္။
ဣေျႏၵမထိန္းႏိုင္သူကေတာ့ အမၽိဳးသမီးငယ္ေလးပါပဲ, ရဟန္းငယ္ေလး ေရွ့ဆက္ႀကြသြားေပမယ့္ အမၽိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ့ မၽက္လံုးထဲမွာေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးရဲ့ ပံုရိပ္က လံုးဝမထြက္ေတာ့ ပါဘူး။
ဒါေႀကာင့္ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ ခြက္နဲ ့ဇြန္းကိုသိမ္းျပီး ခုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး သြားအိပ္ေနပါေတာ့တယ္, လူကခုတင္ေပၚမွာ ဆိုေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ရြာထိပ္ေရာက္ေလာက္ျပီျဖစ္တဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးဆီမွာပါပဲ။
သမီးရဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိခင္က ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိပါတယ္, ဒါေႀကာင့္ သမီးဆီသြားျပီး " သမီးရယ္ ဘာျဖစ္တာလဲ " ေပါ့, မိန္းမခၽင္းျဖစ္လို ့လား မသိပါဘူး, သမီးကလဲ " အေမရယ္,သမီး အဲဒီရဟန္းငယ္ေလးကိုမွ မရရင္ ေသရပါလိမ့္မယ္ " လို ့ေျပာပါသတဲ့။
ဒီေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူလဲ သမီးရဲ့အသက္ေတာ့ မေသေစရဘူးဆိုျပီး ရြာထိပ္ေရာက္ေလာက္ျပီျဖစ္တဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးဆီကို အေျပး လိုက္သြားပါတယ္,ရြာထိပ္တံခါးဝမွာပဲ ရဟန္းငယ္ေလးကို မီပါတယ္, ရဟန္းငယ္ေလးကို ေတြ ့တာနဲ ့ -
" အရွင္ဘုရား, အိမ္ျပန္ႀကြျပီး ဆြမ္းခံႀကြပါဦးဘုရား " လို ့ ေလွၽာက္ပါတယ္, ရဟန္ငယ္ေလးကလည္း " ဆြမ္းျပည့္စံုပါျပီ " လို ့ ျပန္ေျပာတယ္, အဲဒီအခါကၽေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက -
" အရွင္ဘုရားရယ္, တပည့္ေတာ္ အမွန္တိုင္းပဲ ေလွၽာက္ပါရေစဘုရား, အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္မ သမီးက ျမင္ျမင္ခၽင္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာလဲျပီး ကၽန္ခဲ့ပါတယ္ ဘုရား, ျပီးေတာ့လည္း တပည့္ေတာ္တို ့မွာ သားသမီးဆိုလို ့ ဒီသမီးေလး တစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။
အရွင္ဘုရားကိုလဲ တပည့္ေတာ္တို ့က သားႀကီးအရာ ထားပါ့မယ္ဘုရား, အရွင္ဘုရား လူထြက္ခဲ့ရင္ လူ ့ဘဝမွာ ခၽမ္းခၽမ္းသာသာနဲ ့ အသက္ေမြးႏိုင္ဖို ့ ထိုက္သင့္တဲ့ ေငြေႀကးလဲ ရွိပါတယ္ဘုရား " လို ့ ေလွၽာက္ပါတယ္။ ရဟန္းငယ္ကလဲ စိတ္မေကာင္းတဲ့ ဟန္နဲ ့ပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။
" ဒကာမႀကီးရယ္, ဦးဇင္းလဲ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ဒကာမႀကီးသမီးကို ျမင္ျမင္ခၽင္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိပါတယ္, ဒါေပမယ့္ ဦးဇင္းက လူ ့ဘဝနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ ပလိေဗာဓအားလံုးကို ျဖတ္ခဲ့ပါျပီ, ဒါေႀကာင့္ သင့္ေတာ္ရာ အမၽိဳးသားတစ္ေယာက္ကိုသာ စဥ္းစားပါ ေတာ့ "
ရဟန္းငယ္ေလးလဲ အဲဒီလိုေျပာျပီး ေရွ့ဆက္ႀကြသြားပါေတာ့တယ္။
မိခင္ျဖစ္သူလဲ အိမ္ျပန္လာခဲ့ျပီး သမီးျဖစ္သူကို ရဟန္းငယ္ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျပန္ေျပာျပျပီး " သမီးရယ္, ထပါဦး, စားစရာ ေသာက္စရာေတြလဲ စားပါဦး, သမီးႏွစ္သက္ရာ တျခားေယာကၽ္ား တစ္ေယာက္ကို ေျပာပါ, အဲဒီေယာကၽ္ားကို အေမတို ့ေတာင္းေပး ပါ့မယ္ " လို ့ ေဖၽာင္းဖၽေျပာဆိုပါတယ္။
မိခင္ရဲ့ စကားသံႀကားရေတာ့ သမီးျဖစ္သူက " အေမရယ္, သမီးမၽက္လံုးထဲမွာ ကိုယ္ေတာ္ေလးပဲ ျမင္ေနပါတယ္ " လို ့ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ အမၽိဳးသမီးငယ္ေလးဟာ ရဟန္းငယ္ေလးကို စဲြလမ္းျပီး မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္နဲ ့ (၇)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန ့မွာပဲ အသည္းကဲြျပီး ေသဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ သူတို ့ သီဟိုဠ္ေခတ္ရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း သျဂိဳလ္မႈကိစၥျပီးေတာ့ အမၽိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ့ အဝတ္ေတြကို ႀကြလာတဲ့ သံဃာေတြကို ခဲြေဝလွဴလိုက္ပါတယ္, အဲဒီအသုဘမွာ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါးလဲပါတာ ဆိုေတာ့ သူလဲအမၽိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ့ ဝါေရႊေရာင္ အဝတ္အပိုင္းေလး ကို ေဝစုအျဖစ္ ရခဲ့ပါတယ္။
တိုက္ဆိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ, မေထရ္ႀကီး ေကၽာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခၽိန္ ရဟန္းငယ္ေလးကလဲ အဲဒီအနားမွာရွိတဲ့ ေစတီကိုဝင္ဖူးျပီး မေထရ္ႀကီးေကၽာင္းမွာ ေခတၱခဏဝင္ေရာက္တည္းခိုေနခၽိန္ပါ။
မေထရ္ႀကီးက ေကၽာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးကို " ဦးဇင္းေလးရယ္, တပည့္ေတာ္ကို ဒီအဝတ္ကေလးနဲ ့ ေရစစ္ လုပ္ေပးပါ " လို ့ မိန္ ့ပါတယ္။
ရဟန္းငယ္ေလးဟာ ဝါေရႊေရာင္အဝတ္ပိုင္းေလးကို ျမင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အဲဒီအေရာင္ေလးက အခုခၽိန္အထိ မၽက္လံုးထဲက မထြက္ေသးတာဆိုေတာ့ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ ့ပဲ -
" ဆရာေတာ္ဘုရား. . .ဒီအဝတ္စကေလး ဘယ္ကရလာတာလဲ ဘုရား " လို ့ ေလွၽာက္ႀကည့္မိပါတယ္, ဒီေတာ့ မေထရ္ႀကီးက -
" ဒီအဝတ္စကေလးအေႀကာင္းေတာ့ ေျပာကိုမေျပာခၽင္ပါဘူးကြယ္, ဒကာမေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္းရင္ သံယာဇဥ္ျဖစ္မိပါသတဲ့, အဲဒီကိုယ္ေတာ္ေလးကို မရလို ့ အသည္းကဲြျပီး ေသသြားပါသတဲ့ကြယ္, ဒီအဝတ္စကေလးက သူ ့ရဲ့အဝတ္စကေလးပါပဲ " လို ့ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
မေထရႀကီးရဲ့ စကားႀကားလိုက္ရေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးက " ဒီေလာက္လွတဲ့ ဒကာမေလး, ဒီေလာက္ငါ့အေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလွတဲ့ ဒကာမေလးနဲ ့ မေပါင္းဖက္လိုက္ရေလျခင္း " လို ့ ေတြးျပီး အဝတ္စကေလးကို ကိုင္ရင္းေနရာမွာတင္ အသည္းကဲြ ပၽံလြန္ေတာ္မူသြားပါသတဲ့။
စာမွာေတာ့ ရာဂဆိုတဲ့မီးေလာင္ျပီး ပၽံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္, ဝတၳဳေလးကေတာ့ ဒီမွၽပါပဲ။
ဒီဝတၳဳေလးေရးျပီးစမွာပဲ စာသင္တိုက္တစ္ခုက သူငယ္ခၽင္း ဦးဇင္းသံုးပါး ႀကြလာပါတယ္, သံုးဆယ္စြန္းစ စာခၽဘုန္းႀကီး ေလးေတြပါပဲ, တကယ္ေတာ့ ဒီဝတၳဳေလးကို သူတို ့သံုးပါးလံုး ႀကားဖူးျပီးသားပါ။
ဒါေႀကာင့္ ရဟန္းငယ္ေလး ပၽံလြန္ေတာ္မူသြားတာနဲ ့ ပတ္သက္ျပီ" ဘယ္လိုသေဘာရလဲ " လို ့ မွတ္ခၽက္ေတာင္းႀကည့္မိေတာ့ ဦးဇင္းသံုးပါးက ေအာက္ပါအတိုင္း အသီးသီး မွတ္ခၽက္ ေပးႀကပါတယ္။
ပထမဦးဇင္း ။ ။ " ရြာထဲမသြားပါနဲ ့ ေျပာထားတဲ့ ဆရာ့စကားကို နားမေထာင္လို ့"
ဒုတိယဦးဇင္း ။ ။ " သိကၡာပုဒ္ရွိတယ္ေလ, ႀသကိၡတၱစကၡဳ - ေလးေတာင္ပဲႀကည့္ျပီး ရြာထဲသြားရမယ္ဆိုတာေလ, သူက သိကၡာပုဒ္ကို ဖၽက္ျပီး ေလးေတာင္ထက္ေကၽာ္ႀကည့္တာကိုး "
တတိယဦးဇင္ ။ ။ " ရဟန္းဆိုတာ ဝိပႆနာသတိေလးနဲ ့ သြားမွေပါ့, သတိလြတ္ျပီးႀကည့္မိလို ့ ျမင္ခဲ့ရင္လဲ " ျမင္တယ္ ျမင္တယ္ " လို ့ အဆင္း, ဒါမွမဟုတ္ ျမင္တတ္တဲ့ စကၡဳပသာဒအႀကည္ဓာတ္ကေလး, ဒါမွမဟုတ္ ျမင္တာသိေနတဲ့ ျမင္သိစိတ္စကၡဳဝိညာဏ္, အဲဒီသံုးခုထဲက တစ္ခုခုကို သတိကပ္ျပီး စိတ္စိုက္ျပီး ရႈမွတ္မွေပါ့။
အဲဒီအခၽိန္ရာဂျဖစ္လာရင္လည္း " ရာဂျဖစ္တယ္, ရာဂျဖစ္တယ္ " မွတ္, တဏွာျဖစ္လာရင္လည္း " တဏွာျဖစ္တယ္, တဏွာျဖစ္တယ္ " လို ့ မွတ္ေပါ့, အဓိကကေတာ့ ျမင္ေနတာကို ျမင္ကာမတၱထားျပီး ဝိပႆနာမရႈမွတ္လို ့ဘဲ, စာေရးဆရာက ကိုယ္တို ့ အျမင္သာ ေမးေနတာ, စာေရးဆရာအျမင္ကိုလဲေျပာဦးမွေပါ့ "
ျမားကစာေရးသူဘက္ ျပန္လွည့္လာပါတယ္, ဒါေႀကာင့္ ေဘာပင္ကိုင္သလို စာအုပ္ကိုင္သလိုလိုနဲ ့ရူးခၽင္ေယာင္ေဆာင္ ေနတယ္လို ့ ေျပာရမလားမသိပါဘူး, ေဝ့လည္လည္လုပ္ေနတုန္း ေဆာက္လက္စ ေကၽာင္းေဆာင္ဆီက အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ သီခ်င္းသံက လြင့္လာပါတယ္။
" အစကမေတြ ့ႀကရင္ ေကာင္းသားေပါ့ထင္ . . . "
သီခၽင္းသံကို ေလးပါးလံုး ႀကားလိုက္ပါတယ္, ဒါေႀကာင့္ စာေရးသူလဲ ေကာက္ခါငင္ခါနဲ ့ " တပည့္ေတာ္အေျဖကေတာ့ အဲဒါပါပဲဘုရား " လို ့ အျမန္ေျပာလိုက္ရပါတယ္, ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဦးဇင္းေတြက " စာေရးဆရာရယ္လို ့ မေျပာရဘူး " တဲ့။
အေတြးထဲမွာ သီဟိုဠ္ေခတ္ ဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ဦးရဲ့ ကံသံုးပါး အမူအရာေတြက အလြမ္းပံုရိပ္တစ္ခုအျဖစ္ပဲ ထင္ဟပ္လာလို ့လား, ဒါမွမဟုတ္ ဘဝေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေမြးဖြားေစတတ္တဲ့ " စဲြလမ္းမႈသံေယာဇဥ္ " ရဲ့ အကၽိဳးဆက္ကိုပဲ မခၽင့္မရဲေတြးမိလို ့လား မေျပာတတ္ပါဘူး, ကိုယ့္ပင့္သက္ကိုယ္ မသိမသာ ျပန္မၽိဳခၽ လိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီပင့္သက္ထဲမွာ ဒ႑ာရီမဟုတ္တဲ့ သီဟိုဠ္ခတ္ရဟန္းငယ္ေလးရဲ့ အလြမ္းဓာတ္ေငြ ့ေလး ပါသြားတယ္ဆိုတာ တစ္ပါးသူေတြ မသိလိုက္ေပမယ့္ ဘာသာသိလိုက္တာေတာ့ အေသအခၽာပါ။
ျပီးေတာ့ အဲဒီပင့္သက္နဲ ့အတူ ေမြးဖြားလာတဲ့ ရင္ထဲမွာတိုးတိတ္စြာ ျမည္ေနတဲ့, သူတို ့ကို(ေျပာမျပလိုက္ေပမယ့္) အမွန္တကယ္ ေျပာျပခၽင္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ " သံသရာစက္ " ဆိုတဲ့ ဓမၼစကားအရ, အဲဒီ သီဟိုဠ္ရဟန္းငယ္ေလးဟာ . . .မၽား . . .။
ကၽမ္းကိုး
၁။ မူလပဏၰာသအ႒ကထာ(ရထဝိနီတသုတ္, ႏွာ ၅၀- ၅၁)
ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ - ရေဝႏြယ္(အင္းမ)ေရးသားေတာ္ မူခဲ့ေသာ - " ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးမယ္ " စာအုပ္မွ
