Kahvemizi İçerken

Biz bir dilek kuşuyuz, sabah öteriz. Öyle güzel renk tonları parlar ki şafakta. Onları yakalar, kanatlarımızın altına saklarız. Bu yüzden rengârenk görünüyoruz. Auralarımız hep açık renkli, böylece geceleri de parlıyoruz diye doğa bizim üstümüze gülüyor. Ve çiçeklerden gelen esintiler, hiçbir parfümcüden satın alamayacağınız zengin parfümleri sunuyor. Eğer yapabiliyorsak kırmızılığımızı saklıyoruz. Hep karlı dağların görkemine özeniyoruz.

Gök gürültüsü uzaklaşana kadar büyük Ekvator yapraklarının altında bekliyoruz. Eğer insan olsaydık ne yapardık diye toplanıyoruz yağmurlar yağarken. Temel savaş notları alırdık diyoruz, belki kahve yudumlardık, fosforlu kalemlerle önemli bilgilerin altını çizerken. Yine de mırıltılı meltemi işitmek tatlı geliyor.

Biz bu ağaçlara hayranız galiba. Fırtına gelmeden önce biraz insan gibi düşünmeye çalışıyoruz sadece. Böyle devam edersek kanatlarımızın kırılacağını da biliyoruz. Olabildiğimizce kafa yoruyoruz, temel savaş notlarını nasıl alabiliriz diye, hal bu ki fırtına yaklaşıyor. Biz kahvenin buğusunu hayal ediyoruz, kırmızı bir porselen fincanda üstelik. Ayak ayak üstüne atmışız yumuşacık bir koltukta, kahve güzel kokuyor, belki güzel olduğu için ismi hostes olan bir hizmetçi, üzümlü kek de getiriyor yanına, biz temel savaş notları alıyoruz, harıl harıl.

Uyku, tüm dünyayı susturur! Eğer gürültüye rağmen uyumayı başarırsan, uyku bu dünyayı yenmiş olur. Güneş gülümsüyor olabilir dışarda, küçük bir hava akımı ve koyu renkli bir perde iş görür. İstersen metropolün göbeğinde uyu, gözünü kapadığında nerede istersen orada olabilirsin. İster bir tarlada odun parçası ol, istersen tek gözünü kapa ve hem de metropolde ol. Güneş ışığını odana nasıl aldığın önemli, o parlar hep, sen istediğin miktar huzmeyi odana alırsın. Biz dilek kuşları, yakalıyoruz o huzmeleri, olabildiğince.

Bir çömlekçi kil yoğuruyor, kalıplıyor ve sürüyor 900 derece fırına. En sonunda hepimiz amaca ulaşacağız, pişeceğiz bu çömlekler gibi ya onurla ya da utanç içinde. Aynı yere gideceğiz, bir sevinç ya da hüzünle, bir yol seçip yürüyeceğiz ve buluşacağız aynı yerde. Aklımız paslanmayacak artık birkaç yıl sonra, ruhumuzu besleyeni arayacağız.

İnsan, ruhuna odaklanınca daha saydam ve soyut bir kavramla ilgilendiğinden, aklını kontrol etmesi nispeten basit kalır. Akıl dediğimiz geçtiğimiz yüzyılda, içselliğimiz küçük bir çocukken verilmiş bir oyuncaktı, oynadık ve büyüdük! Artık gerçek bebekler ve arabalarla oynamak isteyen yetişkin bir birey gibi içselliklerimiz.

Umudun kanatları güçlü, galiba bu sebeple fırtınadan kaçmıyoruz, sadece bizim kanatlarımız yok ki, umudun kanatları da var, üstelik çok güçlü!

Üstelik gözümüzle görmeden inanmayız kanatlarımızın kırılacağına. 😊 Şu ağacın yanındaki bitki güzel bir koku salıyor. Orada bir başka dilek kuşu kolonisi varmış, biz de karlı tepelerin görkemine duyduğumuz hayranlığı, bu güzel kokulu bitkinin altında yaşama isteğiyle değiştiriyoruz. Yanımdaki dilek kuşunun kulağına fısıldıyorum: “bir taht varmış, elinde de sihirli asa olan bir dilek kuşu, gidip tahta oturalım, sihirli asayı da biz alalım”.