Pisał o tym Legutko w "Eseju o duszy polskiej": Panowanie brzydoty nie sprowadzało się tylko do odejścia od kanonów urody. Jej rosnąca obecność współbrzmiała z całym procesem restrukturyzacji społeczeństwa. Nowa rzeczywistość estetyczna odzwierciedlała coś więcej, niż preferencje grupy rządzącej, czy - jak chcieli marksiści - klasy robotniczej. Wyznaczała ona kierunek zmian całości życia zbiorowego. Stworzono ją dla ludzkiej masy, gdzie nie było już żadnych zróżnicowań ani miejsca dla niczego co oryginalne, indywidualne czy tradycyjne. Bloki mieszkalne jako nowa rzeczywistość oferowana całemu społeczeństwu znamionowały rewolucję socjalną - swoistą sowiecką wersję corbusieryzmu - która miała na celu homogenizację ludzi poprzez oderwanie ich od różnicującej historii. Bloki są, były i będą ahistoryczne, niezależnie od tego, kiedy się je buduje. Życie w nich nie miało i nie ma historii, bo - w przeciwieństwie do kamienic, willi czy wiejskich posesji - nie zapisują one losów pokoleń rodzinnych i nie rejestrują doświadczenia historycznego.