บรรยากาศยามเช้าในต่างจังหวัด

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน

วันนี้เห็นกิจกรรมการประกวดครั้งใหม่ของ @thaiteam แล้ว เป็นการประกวดภาพถ่ายตามใจคุณ คือภาพอะไรก็ได้ขอให้มันสวยงาม ซึ่งพอมันเป็นภาพอะไรก็ได้ คือมันตัดสินใจยากนะว่าจะเลือกภาพอะไรมาลงดี บัวก็นั่งเลือกอยู่นานเลยค่ะ ก็เลยเอาภาพที่ถ่ายไว้เมื่อช่วงปลายปีที่แล้ว ตอนที่ไปเที่ยวดอย ซึ่งช่วงที่ไปก็เป็นฤดูหนาวมันก็หนาวนิดหน่อยในช่วงเช้าๆ สายมาก็ร้อนตับแตก

จำได้ว่าฤดูหนาวบนดอยสูง ตอนที่บัวยังเป็นเด็กนั้นมันหนาวเย็นยะเยือกเข้ากระดูกดำเลยค่ะ คือบ้านเป็นไม้ทั้งหลัง สร้างแบบบ้านๆ คือมีแต่ประตู ไม่มีหน้าต่าง ฝาบ้านก็เป็นไม้ที่ตีทับๆ กันไว้ เวลาลมหนาวพัดมามันก็จะชอนไชเข้ามาถึงในตัวบ้าน พื้นบ้านเป็นพื้นไม้ เวลาหนาวๆ เหยียบเท้าลงไปคือหนาวโครตๆ เหมือนโดนแช่แข็งอยู่ในช่องฟรีสยังไงยังงั้นเลยค่ะ ผ้าห่มก็เป็นผ้าห่มที่แม่บัวทอเองกับมือ ไส้ข้างในทำจากฝ้ายที่ปลูกเอง คือถึงฤดูเก็บเกี่ยวฝ้ายทีไร หลังจากเก็บฝ้ายขายแม่ก็จะแบ่งฝ้ายไว้ส่วนหนึ่ง เพื่อไว้ทำผ้าห่มนวมสำหรับหน้าหนาว เพราะต่างจังหวัดถึงหน้าหนาวคือมันหนาวทรมานโครตๆ บัวกับน้องๆ ก็จะเป็นผู้ช่วยในการทำผ้าห่มเรียกได้ว่าช่วยทำทุกขั้นตอนจริงๆ ตอนนั้นยังเด็กและไม่เข้าใจรู้สึกว่าทำไมแม่ต้องบังคับพวกเราให้ทำอะไรพวกนี้นะ เสียเวลาไปวิ่งเล่นกับเพื่อนจริงๆ บางวันก็ไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อนเลย เพราะต้องช่วยแม่ทำผ้าห่มนวม ที่แม่ต้องทำเองเพราะพวกเราไม่มีเงินซื้อผ้าห่มที่มีราคาแพง ส่วนผ้าห่มที่รัฐแจกให้ในทุกๆ ฤดูหนาวนั้นมันบางมากห่มหลายผืนก็ยังไม่อุ่น ส่วนผ้าห่มที่ทำเองนั้นมันทั้งอุ่นเวลาห่ม และทนทานใช้ได้นานหลายปี

แต่พอนึกย้อนกลับไป จริงๆ แล้วช่วงนั้นมันเป็นช่วงที่ครอบครัวเราได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา และมีความสุขตามประสาเด็กบ้านนอก ฤดูหนาวในตอนเช้ามืด พวกเราก็จะตื่นเช้ามาก็ต้องมานั่งล้อมวงกันผิงไฟที่พ่อจะลุกขึ้นมาก่อไฟผิงตั้งแต่เช้ามืด ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่นอนห่มผ้าให้อุ่นอยู่ในที่นอน จะลุกมานั่งผิงไฟทำไม เพราะเวลาผิงไฟมันก็จะร้อนเฉพาะด้านที่เราผิงไฟ ส่วนด้านที่ไม่ได้โดนไฟมันก็หนาวเหมือนเดิม พอผิงไฟแล้วผิวก็แตกอีก 555 วันไหนที่พ่อขุดมันแกวมาจากหลังบ้านที่ปลูกไว้ พ่อก็จะโยนเข้ากองไฟสักพัก พอคิดว่ามันสุกแล้วก็เขี่ยออกมา รอให้หายร้อนก็เอามาแกะกินอร่อยมากๆ บางวันบัวก็ทำข้าวจี่ร้อนๆ กิน และที่ขาดไม่ได้เลยคือเม็ดมะขามเอามาหมกในขี้เถ้า เอาไว้เคี้ยวกินยามว่าง เรียกได้ว่าเป็นขนมขบเคี้ยวได้หรือเปล่านะ เพราะเวลาไปไหนบัวจะชอบพกเม็ดมะขามคั่วหรือหมกไปด้วย แล้วก็แกะเคี้ยวกินได้ทั้งวัน เพลินเลยค่ะ 555 มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเราได้คุยได้หัวเราะกัน ตอนนั้นไม่เคยคิดว่าต้องมีบ้านหลังโต มีรถคันโก้ แค่ได้อยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้ก็มีความสุขแล้ว สมัยก่อนอินเตอร์เน็ตไม่ต้องมีก็อยู่ได้ ปัจจุบันนี้อินเตอร์ไม่มีจะอยู่ได้เยี่ยงไร 555 ถ้าย้อนอดีตกลับไปได้ก็ยังอยากจะเป็นแบบเดิมค่ะ เป็นความสุขที่ยังถวิลหา

ภาพประกอบอาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเนื้อหา แต่เป็นภาพบรรยากาศในต่างจังหวัด พอเห็นแล้วก็ทำให้นึกถึงอดีตขึ้นมาเลยค่ะ เขาว่ากันว่าคนแก่แล้วมักจะหวนคิดถึงอดีต เอ๋!!!.... หรือว่าเราแก่แล้ว 555 คือช่วงนี้เป็นบ่อยค่ะ คิดถึงตอนสมัยเป็นเด็กที่ได้เล่นกับเพื่อนๆ ไม่ต้องคิดอะไรใช้ชีวิตแบบสนุกสนานไปวันๆ เพื่อนๆ เป็นเหมือนกันไหมคะ ที่คิดถึงความสุขในวัยเด็ก

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....