Heerlijk … het is Zomer!

Na een lange koude winter is het elk jaar weer opnieuw genieten als je de truien met lange mouwen terug in je kast kunt leggen en de t-shirtjes met korte mouwen en korte broeken weer tevoorschijn kunt halen. Genieten als je zonder een dikke winterjas de honden kunt gaan uitlaten, en genieten als je met de zon op je gezicht door de 200 meter naar de bossen kunt lopen. Met de warmte van de zon op je gezicht ziet alles er veel vrolijker uit, mensen komen uit hun 'winterdip' tevoorschijn. Je ziet ineens veel mensen voorbij komen fietsen, en raar maar waar … iedereen groet elkaar en glimlacht. Ja de wereld lijkt een stukje vriendelijker te worden als het zonnetje maar schijnt.

Het groen wat ontluikt, de bloemen die je tuin kleuren. Lekkere bloemengeuren zweven je tegenmoet zodra je de deur open doet en de honden staan 's morgens vroeg al te trappelen om weer een hele dag buiten te liggen. Ze spelen wat, de kluiven wat, ze rennen in de ochtendkoelte nog wat rondjes met elkaar en dan gaat een spreekwoordelijke rem er op en gaan ze uit zichzelf in het koele zand liggen, ze zoeken de schaduw op en in de loop van de dag als de zon draait draaien de honden mee. Loom zie je ze dan naar een ander plekje in de tuin sjokken en daar weer neervallen. En soms gaan ze ook languit in de zon liggen … maar wat ze ook doen, ze genieten!

En toch … toch zit aan deze heerlijke tijd voor onze Rowan een echte schaduwzijde. Hij ziet echt de positieve zonnige kanten van de zomer wel in, maar die zomer heeft voor hem een echt enorm groot nadeel! Mijn grote stoere witte herder is …

Ik ga jullie vertellen hoe het ging … zo'n zeven jaar geleden. De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het zomerse trauma van Rowan.

We lagen op bed, Rowan, Myla en ik. Ik woonde nog niet samen en Rowan en Myla sliepen beiden altijd bij me op bed. In de zomer maanden zocht Rowan vaak de koele vloer op. En ook die avond. Het was niet echt extreem warm vond ik, maar toch lag Rowan de hele tijd te hijgen. In de eerste instantie dacht ik dat hij het dus warm had, maar hij lag op de koele vloer, het raam stond open en er waaide een koel briesje naar binnen … er stond koel water op de slaapkamer om te drinken dus het hijgen kwam me vreemd voor. Maar goed, ik weet natuurlijk dat honden zweten door hun tong en voetzooltjes, dus het kan voor hen heel lastig zijn om hun warmte kwijt te raken, en dan moeten ze hijgen. Alleen dit hijgen klonk me gewoon anders in mijn oren … het maakte mij ongerust.

Met gespitste oren lag ik te luisteren in het donker, en ik voelde hoe Myla begon te reageren op Rowan zijn gehijg. Dit was geen hijgen van de warmte. Dit was een hond die zich niet lekker voelde. Het was mij nu duidelijk. Op het moment dat het bij mij doordrong stond Rowan op en liep al piepend naar de deur. Ik dacht meteen dat hij ziek was en stond bezorgd meteen naast hem. “Hee wat is er vent?”. Hij keek me aan met zijn oren in zijn nek en op zijn snuit zag ik dat hij zich ellendig voelde. Vraag het niet hoe het kan, maar hondenbaasjes zien het als hun lieveling zich ellendig voelt. En zo ook die avond. Rowan piepte nogmaals en tikte met zijn snuit tegen deur. Ik liet hem de slaapkamer aflopen en volgde hem de trap af naar beneden. Myla kwam achter mij aan en we volgenden Rowan in de vaste overtuiging dat hij naar buiten wilde. Dat was ook zo, maar eenmaal buiten deed hij niets behalve een beetje plassen. Niet dat het nodig was, maar het was meer een actie van hem om dan toch te laten zien dat hij niet voor niets buiten was. Tot mijn stomme verbazing trippelde Rowan weer naar binnen en ging met een diepe zucht op een dekentje liggen en ging slapen. Ik was nog niet gerust gesteld en ging bij hem zitten, klaar om tot actie over te gaan mocht hij aangeven zich niet lekker te voelen. Myla hield trouw de wacht bij hem en zo zaten Myla en ik naar een vredig slapende Rowan te kijken.

Na een kwartiertje besloot ik dat het wel goed zou zijn. Ik wilde zelf ook wel eens gaan slapen. De volgende ochtend moest ik toch gewoon gaan werken, en als je de hele nacht wakker bent is dat niet zo prettig … Dus we gingen weer alledrie naar boven. Rowan, Myla en ik. De eerste tien minuten nadat ik in bed was gaan liggen ging alles goed … maar ineens, uit het niets, begon Rowan weer als een gek te hijgen, piepen en naar de deur lopen.

Myla en ik schoten overeind en waren meteen bij hem. “Rowanneke jongetje toch, wat is er dan?”. Echt wat wenste ik op dat moment dat hij kon praten. Maar helaas kon hij me niet uitleggen wat het probleem was. Duidelijk was wel dat hij echt aangaf dat hij niet op de slaapkamer wilde blijven. Hij wilde echt weer naar buiten, en aan zijn manier van hijgen te horen, en aan zijn snuit te zien leek het alsof hij zich toch echt niet lekker voelde. Dus het begon weer van voren af aan. Rowan voorop de trap af, Myla en ik in een optocht er achteraan en daar gingen we weer. Naar de achterdeur, naar buiten en weer een klein plasje om weer binnen op dat dekentje te gaan liggen … en na een minuut of vijf weer in slaap vallen. Nu wist ik het echt niet meer. Eenmaal op dat punt leek Rowan toch niet ziek te zijn. Wat was er dan toch met mijn vriendje? Kon hij maar praten.

Maar goed, weer een kwartiertje afgewacht … en toen de optocht weer naar boven. Mijn bed in, en ik nam me voor om deze keer te blijven liggen. Wat er ook gebeuren zou. Rowan was niet ziek dat was me wel duidelijk. Wat het wel was, ik wist het niet … maar hij lekker beneden slapen en Myla en ik wakker zitten / liggen? Nee dat ging me toch ook iets te ver! Nadat ik een paar minuten lag hoorde ik ineens iets anders wat me uit mijn slaap hield. Een vervelende mug zoemde bij mijn oor … Stom rotbeestje, wilde zich zeker lekker aan mij tegoed doen als ik sliep!

Maar op hetzelfde moment dat ik de mug hoorde zoemen, begon ook iets anders.Rowan begon weer meteen als een gek te hijgen. Liep naar de deur en piepte dat hij er uit wilde. En ineens viel het kwartje, bij mij … Rowan, mijn grote stoere, sterke witte herder is bang voor een mug? Ik besloot het eens even aan te kijken … en tot mijn verbazing gebeurde dit nog een paar keer. Het zoemen van de mug maakte Rowan panisch.

Hoewel ik er toen bijna om moest lachen, en het nu nog steeds bijna lachwekkend zou zijn … is het voor hem toch echt een drama. Mijn witte vriend heeft het niet zo prettig in de zomertijd. Het is niet alleen muggen, Nee, helaas heeft mijn vent dit ook bij bromvliegen, bijen, wespen, gewone vliegen, kortom … alle insecten die vliegen en een zoemend geluid maken. In al die jaren dat ik hem nu heb, heb ik Rowan zien opgroeien van een onverschrokken pup die nergens bang voor was, tot een prachtige stabiele hond … die dus 1 groot probleem heeft. En dat is zijn angst voor zoemende beestjes! Hij geniet gelukkig absoluut van de zomer, maar de zoemende insecten … die moeten uit zijn buurt blijven.

Nu is het wel een geluk, we zijn veel buiten, en buiten heeft hij er geen last van, maar zodra ze binnen zitten, dan gaat mijn grote stoere sterke witte herder op de loop voor de kleine vliegende zoemers.