Tijd om te gaan

Tijd om te gaan

Grote zwarte ogen kijken mij aan. Lana-Lynn is op de grond naast mij komen zitten, kijkt omhoog, en legt vervolgens haar kop op mijn knieën. Ze blijft omhoog kijken, waardoor het wit van haar ogen zichtbaar is. Als vanzelf dwalen mijn gedachten af naar de tijd dat zij als puppie mijn leven binnenwandelde. Zo vrolijk, zo eerlijk, zo trouw. Een echt maatje.

We hebben heel wat meegemaakt, leuke dingen, minder leuke dingen, maar altijd hebben we ons er samen doorheen geslagen. Wanneer zij ziek was, maakte ik het haar nog meer naar de zin dan anders. Wanneer ik niet lekker in mijn vel zat, wist zij mij altijd te troosten. Een hond uit duizenden.

Maar nu is het anders, we kunnen er niet meer omheen. Dit afscheid is onafwendbaar. Ondanks dat we het zagen aankomen, valt het zwaar, loodzwaar. Een paar dagen geleden dachten we al dat het zover was, maar toen kwam alles toch nog goed. Nu is het einde, werkelijkheid. Het is op.

Ze heeft het moeilijk. Voorzichtig neem ik haar kop in mijn beide handen. Onze blikken houden elkaar vast. We weten allebei dat het tijd is, tijd om te gaan. Tijd om de reis naar de overkant te maken.

Voor ik de lege zak hondenvoer in de prullenbak gooi, laat ik hem haar nog één keer zien.
Zie je nou, hij is echt leeg. Het is op.
We moeten naar de overkant, een nieuwe zak kopen.
Kom.

Terwijl ik opsta, loopt ze vrolijk kwispelend naar de deur.

---

The photo in this blog is taken by Hetty van der Zanden

---

Uitslag - Juryrapport