Cd-review: Dimmu Borgir - Eonian

De nieuwe cd van Dimmu Borgir na 7 jaar. Je hebt dan natuurlijk hoge verwachtingen, al moet ik toegeven dat ik nooit echt in hun imago geloofde, maar goed dat is mijn mening natuurlijk. Black metal met af en toe opera-achtige zang tegenwoordig.
Goed, de cd Eonian, het griekse woord voor eeuwig. Best wel een statement om iets zo te noemen.
"The Unveiling" begint met een klein intro, blijkbaar is dat tegenwoordig een must om een intro te hebben, zelf vind ik dat overbodig, maar wie ben ik? Dan begint het verder vrij rustig, om dan na ongeveer 1 minuut over te gaan in het supersnelle bassdrum werk (de zogenaamde "swiveltechniek", maar dit terzijde). De zang is nog steeds het schreeuwerige black metal stemmetje, al is het af en toe ook in de lagere regionen. Om dan ook een koor te hebben, wat trouwens stukken beter klinkt dan de stem van de zanger, zal wel aan mij liggen.
"Interdimensional Summit" is een tamelijk rustig liedje, en ook weer met het koor in sommige delen, de Therion trend zet zich ook door in black metal denk ik zo. Af en toe is er een versnelling, maar eigenlijk zou ik dit niet echt black metal willen noemen, meer symphonic power metal. Aan andere kant het heeft natuurlijk wel die black metal stem.
"Aetheric" weeer snel drumwerk (af en toe), het koor zingt ook weer mee. Halverwege heb je een rustig stukje, maar dat is maar even, al klinkt dat wel weer goed en is een soort verademing tijdens het luisteren naar de cd. Ook een vermelding van het toetsenwerk is nodig, klinkt erg goed in dit liedje.
"Council Of Wolves And Snakes", je zou het haast een black metal ballad kunnen noemen, rustig tempo, tenminste de eerste 2 minuten om dan weer vol speed te gaan. Ben ik nog maar bij het 4e liedje en het gevoel dat alles wel veel op elkaar begint te lijken kruipt nu al omhoog.
"The Empyrean Phoenix". Gaan we weer, weer dat supersnelle drumwerk, weer datzelfde zanggedoe, hoge stemgeschreeuw, lage stemgeschreeuw. Het koor ook weer, maar af en toe trouwens. Eigenlijk klinkt de muziek best aardig als je de zang er niet bij hebt.
"Lightbringer" Duidelijk over Lucifer, het is tenslotte een black metal bandje, tenminste als je het allemaal gelooft. Maar goed, ik dwaal af. Rustig in het begin om dan weer te versnellen. Na 4 minuten denk je, ja nu weet ik het wel, heb het al eerder gehoord.
"I Am Sovereign" weer hetzelfde tempo, en het "duistere" black metal gezing. Het klinkt weer als de vorige nummers, er zit niet echt variatie in, alleen als ook het koor weer zingt, dan denk je ok, dit is nog te doen.
"Archaic Correspondence" en weer datzelfde snelle tempo. Het begint nu toch wel echt te vervelen. Tuurlijk het klinkt niet echt slecht, maar er zit gewoon geen variatie in, Elk nummer klinkt op elkaar, het enige pluspunt is de zang van het koor.
"Alpha Aeon Omega" Kijk eens aan variatie als intro van 1 minuut om dan weer terug te vallen in hetzelfde tempo als de andere nummers. Ik ken het nu zo langzamerhand wel. Al moet ik wel toegeven dat in dit liedje het toetsenwerk weer positief opvalt.
"Rite Of Passage" de afsluiter en het is een instrumentaal liedje, begint rustig met acoustische gitaar, om dan orchestraal in te vallen. Halverwege klinkt er op achtergrond nog eventjes wat van het koor. Al met al een goed liedje, is het erg dat ik dit het beste liedje vind? Zou dat komen omdat het totaal niet op alle andere klinkt? Dat er geen zang is? Ik weet het niet.
Conclusie: Dimmu Borgir levert een black metal cd waar je in principe niet echt 7 jaar op had hoeven wachten. De verwachtingen waren te hoog, alle liedjes klinken te veel op elkaar, al is het gebruikte koor op zang een pluspuntje.
Hieronder maar het nummer Interdimensional Summit geplukt van youtube. Luister en oordeel zelf.