My Life and my story part 1

Steemit မွသူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ကိုဗစ္တာပါ။ ၂၀၁၁ မွာ ကၽြန္ေတာ္က English နဲ႔ေက်ာင္းၿပီးပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အကူအညီေတာင္းေတာ့ NLD office မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို ၂ ႏွစ္ေလာက္ အခမဲ့သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကလည္းလူတိုင္းအတြက္မရွိမျဖစ္ဆိုတာလည္းမမွာပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္းအဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားပါတယ္။ အခုလက္ရွိမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထားဝယ္မွာ အလင္းတံခါး ကိုယ္ပိုင္အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းေက်ာင္းကိုဖြင့္ထားပါတယ္။ အခုဆို ၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေကာင့္ကို facebook မွာလည္း Alin Tagar နာမည္နဲ႔ေတြႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အလွ တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းကို မိတ္ေဆြတို႔အားေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ English major ဒုတိယႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာကိုစတင္ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကေတာ့ ကိုေဒး လို႔ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပံုပန္းအသြင္အျပင္နဲ႔ English ေလယူေလေသးကအရမ္းကိုမွဆြဲေဆာင္မႈရွိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ သူနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ကယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာေနရသလိုပါဘဲ။ သူကေတာ့ US ေလယူေလသိမ္းကို အဓိကထားေျပာဆိုပါတယ္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္သူဖြင့္ထားတဲ့ store ဆိုင္ကေလးကိုသြားၿပီးပစၥည္းတစ္ခုသြားဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဂၤလိပ္လိုကို မတတ္တေခါက္စေျပာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္းကေလးတစ္ခုကိုျပရင္း How much is this? လၽွာေလးအာေလးအသံနဲ႔ေမးမိတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ဘက္ေျပာလာတဲ့စကားလံုးကို တစ္လံုးတစ္ေလေလာက္ဘဲနားလည္ခဲ့တယ္။ ေျပာသြားတာကေတာ့အမ်ားႀကီး ဘာေတြေျပာသြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး i will take it လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္းေလးကိုေကာက္ယူလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာသူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာလိုႏွင့္စကားစၿမီးေျပာရင္း မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားတဲ့အခ်ိန္သူ႔ဆီလာလည္ဖို႔လည္းဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ထားဝယ္လူငယ္ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကိုကူညီေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဖြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၄ လေလာက္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ကလည္းတစ္ဖက္ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စာေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္တာတို႔ သင္တန္းပ်က္တာတို႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ၄ လ လည္းေက်ာ္ေတာ့ သင္တန္းမတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီကိုေတာ့ ေန႔တိုင္းအလည္သြား သူေျပာသမၽွကိုနားေထာင္ၿပီးဗဟုသုတယူခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ကေနစၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းအလုပ္မ်ားလာတာနဲ႔ သူနဲ႔အဆက္သြယ္ျပတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကပန္းရံေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ မိုးခ်ဳပ္မွအိပ္ျပန္ေရာက္တယ္။ အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေလ့လာမႈအနည္းငယ္ေတာ့ရွိခဲ့တာေပါ့ေလ။ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ NLD ကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ထားတဲ့ပညာေလးကို အခမဲ့ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ အခမဲ့ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းဘဲ လူေပါင္းစံုေရာက္လာၾကတာဗ်။ ထိုင္ခံုေတာင္မလိုမေလာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခန္႔မွန္းေျခ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၆၀ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ဘက္ဆို ပန္းရံလုပ္ ညဘက္ဆို စာသင္လိုက္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး အခေၾကးေငြနဲ႔သင္ဖို႔ စဥ္းစားလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ သင္တန္းက တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကို EFU English For You နာမည္နဲ႔ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ အခမဲ့သင္တန္းက သင္တန္းသား အနည္းငယ္ဘဲလာေယာက္သင္ယူခဲ့တယ္။ သင္တန္းေၾကးကေတာ့မမ်ားပါဘူး။ တစ္ေယာက္ကို တစ္လမွ ၅၀၀၀ က်ပ္ပါ။ ၅၀၀၀ က်ပ္ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ၄၀၀၀ ဘဲသင္ၾကားစရိတ္ရၿပီး ၁၀၀၀ ကိုေတာ့ အိမ္ငွားစရိတ္အျဖစ္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ သင္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး အလုပ္ဘက္ကိုစိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ သင္ၾကားေရးဘက္ကိုဘဲအားသန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္နားၿပီး သင္တန္းဘက္ကိုစတင္ေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ သင္တန္းသားကလည္း သိပ္မမ်ားေတာ့ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ေျပလည္ေအာင္မေထာက္ပံ့ႏိုင္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုမွာကေတာ့ အေဖရယ္ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အကုန္လံုး ၄ ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အေဖက လက္သမား ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းဘဲ ေခတ္ကာလက လက္သမားလုပ္ငန္းက သိပ္မစားသာဘူးေလ။ ပန္းရန္ ကေတာ့အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ပန္းရန္ကိုလုပ္ျဖစ္တာေလ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မိသားစုအသံုးစရိတ္က ၅၀၀၀ အနည္းဆံုးလိုတယ္ေလ။ အေဖအလုပ္ရွိေနရင္ေတာ္ေသးတယ္။ သူ႔မွာသာအလုပ္မရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ ေန႔စားလုပ္အားခက ၅၀၀၀ တည္းနဲ႔ မေလာက္မင ျဖစ္တယ္။ အဲဒီခ်ိန္ ညီမေလးကလည္း ေက်ာင္းတက္ေနေတာ့ သူ႔အတြက္ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္ထည့္တြက္ရင္ အေဖအလုပ္ရွိမွေတာ္ရာက်တယ္ဗ်ာ။ အခုေခတ္ပညာေရးကလည္း ေငြနဲ႔ေပးဝယ္ရတာေလ။ ၁၀ တန္းဆို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သိန္း ၁၀ ခ်ီကုန္က်တာဗ်။ ကဲဗ်ာ ဒီေနရာေလးမွာ ခဏနားထားအံုးမယ္ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအေၾကာင္းေလး ဆက္တင္ေပးမယ္။ ၿကိဳက္ရင္လည္း မန္႔ခဲ့ေပါ့ဗ်ာ။

မူရင္
ကိုဗစ္တာ