Erasmus Sendromum

Erasmus maceram 19 Şubat sabahı bitti fakat ben bu yazıyı bu akşam yazıyorum. Nedenini sorarsanız yemin ediyorum kendime yeni yeni geliyorum.5 ay gibi bir süre Hırvatistan'ın Zadar şehrindeydim. Koskoca 150 gün.. Derslerimin çoğu eşleşmediği ve 2. hakkımı başka yerde kullanmak mantıklı geldiği için sadece bir dönem kalabildim bu efsane yerde.Eskiden hayatımı üniversiteden önce ve sonra gibi ayrımla sınıflandırırdım. Fakat artık o sınıflandırma erasmustan önce ve sonra olarak değişti. Arkadaşlar bu başka bişey ya. Birçok arkadaşımın sınıf tekrarı yaparak erasmusa gittiklerini şimdi daha iyi anlıyorum. Hayatımın en riskli ve en doğru kararıydı. Oraya kafamda bin bir düşünceyle gittim. Bilenler bilir gitmeden bir gün önce kgbye post atmıştım daha dün gibi. Çok bedel ödedim arkadaşlar güzel gitarımı Bosna'nın bir otobüsünde unuttum, en sevdiğim deri montum bir club gecesi çalındı, dönem derslerimin çoğu sayılmadı. Bakın bunların hiçbirinin önemi yok emin olun. 5 ay gerçekten dertsiz bir şekilde GERÇEKTEN mutluyduk be. Her günümüz dolu dolu geçer her zaman bi yerlere giderdik. Clubdan cluba geziden geziye etkinliklerden etkinliklere uçardık. Anladım ki biz boş yaşıyoruz yemin ediyorum hayatımızın en güzel yılları geçiyor Türkiye'de aptal aptal rutinler altında ezilirken. Uyanın lütfen uyanınn. Ölüyorsunuz.. Bu 5 ayda dünyanın her bir yerinden arkadaşlar edindim. 5 ülke 10 şehir gezdim. O kadar samimi ki herkes, o kadar anlayışlı ki anlatmıyorum. Herkes sevecen, güler yüzlü, ego diye bir şey yok ya yemin ediyorum onu anladım. Hepsiyle samimiyiz hepsiyle bir gün buluşacağız eminim. Dünyanın her bir bölümünde evimin olduğunu bilmek beni karşılayacak insanların olduğunu bilmek güzel bi duygu. Orada Türkiye'yi çok güzel bi şekilde tanıttık kalbiniz rahat olsun. O kadar ilgi çektik ki Türkler olarak, bütün erasmus öğrencileri neredeyse az buçuk Türkçe konuşacak dereceye geldi. Onlara arap olmadığımızı, bir Türk erkeğinin evleneceği kadın sayısını ve Türkiyenin cennet gibi bir yer olduğunu anlattık. Düşünün sabah okula geliyosunuz Hırvat bir kız size Merhaba canım nasılsın diyo.. Bu paha biçilemez bi duygu arkadaşlar. Erasmus'dan sonra bakış açınıza kadar değişiyosunuz.Orada yaşadığım her anının, tanıştığım her insanın izi kaldı kalbimde. Veda ederken en yakınlarımız yolcu etti bizi bir club gecesinin ardındaki yağmurlu sabahın saat 6 sında. O gün hiç uyumadık. Sabaha kadar sevdiklerimizle beraberdik. Bizim için bir gece düzenlediler. Çünkü Türkler olarak çok iyi bir imaj yarattık. Arkamızda gitme diyenler bıraktık sevgililer, arkadaşlar ve nicesi.. Bu bişeyleri başardığımız, kalpleri fethettiğimiz ve bayrağımızı dalgalandırdığımız anlamına geliyodu. Ben ailemden uzakta okudum.O kadar hüzünlü vedalara tanık oldum ağlamadım hiç birinde. Fakat o veda günü sabahın 6 sında bizi yolcu etmeye gelen insanların gözlerindeki yaşı görmek beni bile ağlatmıştı. 3 saat boyunca köpek gibi ağladım arkadaşlar. Hala bittiğine inanamıyorum. Kabullenemiyorum. Hazmedemiyorum. Hayatın devam ettiğini bilmek acı veriyo.20 gündür Türkiye'deyim her gün rüyalar görüyorum. Gece uyanıp pasaportumu arıyorum bazı geceler .Her gün editlediğim videoları izliyorum. Gözlerim doluyor, ağlamak rutinim oldu. Soğukkanlı benden haber yok artık. Her 2 3 günde bir skype dan toplu görüşüyoruz.Türkiye ye geleceklermiş öğrenince havalara uçtuk Mayıs ayında bir de. Atlatamıyorum beyler. Her gün araştırdım ve sonunda öğrendim ki bunun bi ismi varmış 'Post erasmus syndrome'. Fransa'dan gelip İstanbul’da erasmus yapan bi kaç kişi olduğunu duydum. Ülkelerine döndüklerinde o kadar çok etkilenmişler ve üzülmüşler ki antidepresan kullanmışlar siz durumu düşünün artık. Herşey boş geliyo şu an bana. Her muhabbet her rutin vs vs, Sanki hayatımın anlamı kalmadı. Zirve görüp bi anda yere çakılmak gibi, Milli piyango ikramiyesini 5 ayda çatır çatır yiyip eski hayatına dönmek gibi, ölmek gibi beyler.. Çok uzun yazdım kusura bakmayın ama 10 bin sayfa yazsam da yetmez buraya. Bütün Türkler Zadardan farklı tarihlerde ayrıldık. Ama ortak bir nokta vardı. Yemin ediyorum arkadaşlar her bir Türkün ayrıldığı veda günü öyle bir sel yağmur fırtına kopuyodu ki şehirde anlamıyoduk deniz taşıyodu yemin ediyorum, Biz gittiğimiz de de olmuştu ve biz eve vardığımızda gruba hayatımdan hafızamdan çıkmayacak şu sözleri yazdılar. '' Her bir Türk ayrıldığında Zadar'da kıyamet gibi bir gün oluyor. Sizce 'de bu bi tesadüf mü? Bence Zadar gidiyorsunuz diye ağlıyor.Lütfen geri dönün sesleriniz hala duvarlarda yankılanıyor.''Bunları okurken de yazarken de gözlerim doluyor. Vizelerim başladı derslerimin isimlerini bilmiyorum.En acıtan kısmı ise ne biliyo musunuz, o güzel günler artık eskide kaldı 2. erasmusu yapsam da o efsane ortam hiç bi şekilde gerçekleşmeyecek çünkü o güzel insanlar güzel atlarına binip çoktan gittiler... Psikologdan randevumu aldım pazartesi görüşmem var. Eğer bana Zadar vedamı ve şu anki halimi gösterseler Erasmus yapmamayı bir anlığına düşünebilirdim. Çünkü bu yük çok ağır arkadaşlar çook...