Kürək..

"Könül rahatlığı ilə arxasınca gedə biləcəyimiz neçə insan varsa, bax o qədərik"
deyə bir cümlə çıxıb bu səhər qabağıma.
Sanki təsadüf idi..

Fikirləşdim iki, üç, ən uzağı beş insan var ki, kürəyimi rahatca söykəyib yuxuya gedə bilim. Arxayın olum ki, kürəyim yerə dəyməyəcək. Biz axı zərbəni ən çox kürəyimizdən alırıq. Ən yaralı yerimiz oradır. Kim bilir neçə dəfə zərbə alıb, neçə dəfə incinib?! Gözümüzü açmışıq ki, dik dura bilmirik artıq. Bükülmüşük, cılız qalmışıq.

Mən istəyirəm ki, biz bu həyatda ən çox KÜRƏK olmağı bacaraq. Qoy sevdiyimiz insanlar bilsin ki, varıq, möhkəmik, dağ kimiyik. Burdayıq və bizə söykənən insan yıxılmaz.. Yıxılmağa qoymarıq.

Bunun üçün düşünürəm ki, illərin ələyindən keçməlidir insan. Yanmalıdır, bərkə boşa düşməlidir, əziyyət çəkməlidir. Sevgi, mərhəmət, xəyanət və digər bütün hisləri bir - bir dadmalıdır.
Ancaq bunların sonunda, anlayır ki, bu ağrılı həyatda əslində necə də qürur dolu, şərəfli bir hisdir KÜRƏK ola bilmək...