Şila'nın Macerası | Bizim Hikayemiz

Merhabalar.
Bugün sizlere kedimin (Şila'mın) hikayesini paylaşacağım. Ama önce benim hayvanlarla olan hikayemi anlatayım. Benim hayvanlara olan ilgim ilkokul dönemimde başladı. O zamanlar ailem evde hayvan beslemeye pek sıcak bakmazlardı. Ben de bu yüzden tüm sahipsiz kedi ve köpekleri sokakta beslerdim. Bir gün yağmur da yavru bir kedi buldum, işte o gün ben bu kediyi eve götürmeliyim ama ailem kızacak mı diye de korkuyordum. "Çocukluk aklı işte" neyse aldım kediyi kucağıma saklı eve sokmak istedim. Çocukluk aklımla hemen bir plan yaptım. Onlar görmeden (güya) ben kediyi yıkayacaktım ve gördüklerinde bunu bahane edecektim. Kediyi yıkadım sonra bizimkilere gösterdim. Babam ilk istemedi ben ağladım, sızlandım işte yazık günah değil mi bak ıslak hayvan şimdi ben bunu sokağa atarsam hasta olur. Baba nolur bu gecelik kalsın diye yalvardım.* Babam nasıl olduysa TAMAM* dedi. İşte o bir günlük kalsın dediğimiz kedi 2 sene bizimle yaşadı. İlk kedimi böyle sahiplenmiştim. :

Sonra bu plana genç kız olana kadar sadık kaldım. Eve ne zaman kedi getirsem ilk iş yıkayıp evdekilere bir gece de alıştırmak ikna etmekti. Her zaman başarmıştım. Daha sonra artık kediler kaçtıkça üzülmeye başladım bu yüzden de bir süre sahiplenmeyi bıraktım. Zor da kalan,hasta ya hayvanlar haricinde kedi sahiplenmeyecektim. Bu tarz sahiplenip baktığım bir çok kedi oldu. Bir tane evin girişinde beslediğim kedi vardı. Binada hayvan sevmeyen cani,vicdansız, insan demeye bin şahit lazım kişi tekmeleyip ayağını kırdı. Veteriner sokakta kalmasın düzelene kadar dediği için evime almıştım sonra düzeldi tabi bir süre sonra da sokakta kediye araba çarpmış ölmüştü.
Hiç unutmuyorum o kediyi ne çile çekmişti. Vicdansız komşumu da anlamış değilim. Kimse hayvan sevmek zorunda değil. Ne anlıyorsunuz hayvan incitmeden.
Elinize ne geçiyor anlamıyorum. Sevmeyin tamam ama zarar da vermeyin bari.

Neyse gelelim Şila'ya.

Şila'yı ben pikniğe gittiğim gün buldum. Eyüp semtini bilenler bilir teleferiğin etrafında çok kedi vardır. Oradan demir parmaklıkların arasında bir kedi gördüm. Kedilerin beslenmesi için süt kabı koymuşlar. Bu da içine girmiş boş boş bakıyordu. Gözlerini bize dikince dedim TUGBA bunu bura da bırakamazsın ve öyle de oldu. Evim Bayrampaşa'da bu yüzden götürmek için bir şey lazımdı bir türlü kutu bulamadık. Ben de arkadaşımın elinde karton poşet vardı ona koyup minibüse bindim.

İşte o an

Neyi vardı inanın bilmiyordum. Popu kısmında kanlar kurumuş, bacak ve vücudunun belli bölgelerinde tüyleri dökülmüştü. Minibüs öyle bir kokmuştu ki sanki ölmüş hayvan kokusu gibiydi.

Bahsettiğim dökülmüş tüyler.

Evde ki ilk günü.

Hayvancağız ölü kokusundan arınsın, kendisine gelsin diye @miniklady ile yıkamıştık burada (Tabi ben ağladığım için o sıra yıkamak @miniklady'e düşmüştü)

O gün belediye veterinerleri kapalı olduğu için eve geldik. Annem ve babam o sıra ayrılma eşiğindelerdi, bende imkansızlıktan dolayı da özel veterinere götürememiştim. Böyle durumda o kadar çaresiz hissediyor ki insan. Geceyi bir şey olur korkusuyla uyumadan geçirdim. Aldığım günden beri hiç yemek yememiş, su dahi içmemişti. Bu yüzden sabahı zor ettim. Ertesi gün minibüse binip hemen belediyenin veterinerine gittik. Doktor bir gün daha böyle kalsaydı bu hayvan ölürmüş iyi ki bulmuşsun dedi. O an öyle üzüldüm ki, ya götüremediğim gün ölseydi vicdan azabından kahrolurdum. Neyse tedavi için 3 gün gidip geldik. Ama o tedavide öyle çok iğne yedi ki bir an kaldıramayıp ölecek sandım. Buraya videosunu bırakacağım.Ne demek istediğimi anlamanız için.

20.saniyesinde görebilirsiniz.

Tedaviden sonra ki 5.ci gün, yavaş yavaş düzeliyor. Bura da ilk günler ki gibi mutsuz ve acı çekmiyor artık.

İyileşti ve artık beni annesi gibi görmeye başladı. Nereye gitsem benim peşimden geliyor. Ben evde kalmadığım zamanlar odama asla adım atmaz. Ben geldiğim de de benim odamdan çıkmıyor.

İşte bizim hikayemiz böyle, şuan 3,5 senemizi doldurduk. İyileşmesinden 5 ay sonra benim çok kötü aile problemlerim oldu. Ben zamanında nasıl ona iyi geldiysem, o da o kötü depresyon dönemim de bana iyi geldi. Bu yüzden başlığa bizim hikayemiz yazdım.Biz birbirimizi iyileştirdik,iyileştirmeye devam ediyoruz.

• Lütfen bu canlara bir şans verin. İnanın bana öyle huzur veriyorlar ki insana.

• Aileniz kabul etmiyor ya da ev de bakma şansınız yoksa bile lütfen ama lütfen sokakta bile olsa bakmaya çalışın.

• Kapınıza yemek ve su bırakın.

• Kış geldi dışarısı çok soğuk. Binanızın kapısını açık bırakıp kömürlüklere girmelerini sağlayabilirsiniz.

• Hiç birini yapmıyorsanız onlara zarar vermeyin.* yeterli.

Şimdi eskiden yeniye doğru resimleri atacağım. İyileşme ve büyüme sürecini görebilirsiniz.

Şu masumluğa bakarmısınız?

Şarj sıcaklığına bayılıyor. 3 Yaşına gelmesine rağmen bu huyunu bırakmadı.

" Asla annemin dizinin dibinden ayrılmam."

"Huuu! Komşu komşu oğlun geldimi?"

Yaralar iyileşiyor

3. Hafta

5.Ay | Öncesi- Sonrası

Şuan böyleyiz. Üşüyoruz çünkü ev soğuk. :)

İşte böyle arkadaşlar. Bu canlara bizden başka kimse yardım edemez. Lütfen biraz duyarlı olalım. Onların Allah'ın sessiz kulları olduklarını unutmayın.

Hoş kalın,
Sevgiler.