Mənə nərgiz bağışlayın...

Ağ gülləri sevirəm. Nərgiz isə ən çox sevdiyim güldü. Birinci il işə başlamışdım. Bir sinfim vardı. Çoxu əla oxuyan uşaqlar idi. Onlarla bir şərtimiz oldu. Əgər ali məktəbə daxil olsalar mənə nərgiz gülləri göndərəcəkdilər. Şagirdlərim ali məktəbə qəbul oldular. Nərgizlərim gəlmədi. Amma bu mənim nərgizləri sevməyimə qətiyyən əngəl olmadı. O zaman çox gənc idim. O şagirdlərim mənə gözlənti adlı bir nəsnənin insan üçün ağır yük olduğunu öyrətdilər. O almadığım nərgizlər ilk xəyal qırıqlığım oldu. Eyni zamanda çox böyük bir dərs oldu. Deyim ki, mən bir yanlışı dəfələrlə edən insanam.Hərdən özüm özümü sorğulamaqdan yoruluram. Əlvidalara sığa bilmədiyim üçün. Mənim leksikonumda əlvida kəlməsi yoxdu və bunun çox əziyyətini çəkirəm. Bir söz vardı deyirlər, yatmış hissləri oyatmaq olur, ölmüş hissləri isə heç olmur. Mənim ən böyük faciəm hisslərimin heç vaxt ölməməsidi. Hər insanın yeri var həyatımda. Pis və ya yaxşı. Onlardan tamamən qurtula bilmirəm və hamısına səslənmək istəyirəm: " Lütfən həyatıma girəndə mənim bu gərəksiz özəlliyimi nəzərə alın. Sizin əhvalınızdan asılı olaraq qırıb tökdüyünüz o nələrisə günlərlə toparlaya bilmirəm. Həyatsa yanımdan sürətlə keçib gedir."
Hardan hara gəldim. Nərgizlərim, sizi sevirəm.
Mənə nərgiz bağışlamaq istəyən adam, səni lap çox sevirəm, varsansa...