Mezuniyet Töreni

  Sessiz sakin kendi halimde bir çocuktum. Arkadaşlarım arasında hep sevilen birisi oldum. Zamanın bizi götürdüğü yere doğru sorgulamadan yürüyordum. Fakat hiç bilmiyorum zamanın karşıma neler çıkaracağını. İlkokul, lise derken umutsuzca geçen bir ÖSYM’nin yapmış olduğu üniversite yerleştirme sınavının ardından şaşırtıcı bir şekilde üniversiteli olmuştum. Hem de hukuk İstanbul Üniversitesi’ne, hukuk fakültesine yerleşmiştim.

 İnan ki ben senden daha da şakının bu nasıl oldu. Derslerimin iyi olduğu doğrudur ama deneme sınavlarım hep kötü geçiyordu. Son iki ay kala adam akıllı çalıştım ve nihayetinde kendimi bile şaşırttım. 

Eskiden sağ sol olayları olduğunu işitirdim üniversitelerde. Ama devir değişmiş artık. Bu işin sağı da solu da kalmamış. Bir gün yine okulda bir grup eylem yapıyordu. Uzaktan bir bankta oturmuş onları izlerken eylemciler terör örgütü PKK lehine sloganlar atmaya başladılar. Tepem attı ama bir şey desem beni linç edeceklerini bildiğim için sakinliğimi korudum ve sonucun nereye varacağını bekliyordum. Sonra puştun birisi Türk bayrağını tutuşturdu. Tabi benim de kafam attı. Nasıl oldu bilmiyorum ama farkında olmadan kendimi kavganın içerisinde buldum. Dedim ya sağı solu yok bu işin bu kavga başkaydı. O günden sonra ant içtim. Kalemimin son damlasına kadar vatanımı savunacağım.  

O olay dışında öğrencilik hayatımda bir hareketlilik olmadı. O olayda da beni üzen tek şey Türk Polisi’in elinin kolunun bağlı olmasıydı. Açılım mı varmış bilmem ne. Sonra işte vizeler, finaller derken mezuniyet töreni de geldi çattı. Sahi ne ara dört yıl geçmişti anlamış değilim.  Hep hocalarımca sevilen bir öğrenci oldum. Arkadaşlarımla da aram iyiydi. Ama benden hep çok iyi niyetli diye bahseden kızların gözünde öylece kaldım. Onların beklentileri farklı farklıydı. Gezmeler, tozmalar, yatmalar, kalmalar falan… Sonra başka bir bölümden bir kızla tanıştım. Adı Aslı, sanırım yirmi dört yıllık yalnızlığımı noktalayan kadın olacaktı. Ve henüz bilmiyordum özümü onda bulacağımı, ona Aslı’ım diye hitap edeceğimi…  

Yağmurlu bir gecesinde onu İstanbul sokaklarında sarhoş bir halde evine gitmeye çalışırken gördüm. Perişan bir hali vardı. Adım atmak ne mümkün ayakta bile duramıyordu. Yardım etmek istedim. Ama benden çekindi. Evine bırakma teklifimi reddetti. O halinde bu teklifimi reddedebilmesi düşündürdü beni.  Başına bir şey gelmemesi için onu takip edecektim. Fazla sürmedi biraz zaman geçtikten sonra kaldırıma öylece yığıldı kaldı. Ne yapacaktım. Evini de bilmiyordum ki. Bir taksi çağırdım. Ne kadar ayıltmaya çalışmışsam da bunu başaramamıştım. Bizim eve getirdim. Evde Mehmet ile beraber kalıyorduk. Şansıma Mehmet evde yoktu. Yoksa ona durumu anlatmak için çok zahmete girişecektim. 

Sabah kahvaltı hazırladım. Gece iyi uyumuş olmalıydı sabah onu çok dinç gördüm. Şaşkındı. Kormuş olmalıydı ama sonra üstündeki korku utangaçlığının altında ezildi. Adının Aslı olduğunu o sabah öğrendim. Dağlardan büyük derdi varmış ama anlatmak istemedi. Sonra onu evine bıraktım. Onunla bu şekilde tanıştık.  O zamanlar iyi mi, kötü mü yaptığımı bilemiyordum ama hayatıma bu şekilde girdi. İyi ki de girmiş. Aslı’mla ben o gün tanıştım. Anlatmadığı dağlar gibi derdi vardı ya hani, işte o dağları beraber tepeledik. Sonra mezuniyete geri dönecek olursak her şeyin başlangıcı aslında o mezuniyet töreni oldu. Herkes nefesini tutmuş bizi izlerken o “Evet” diyordu.