RÜYALAR BİLE KÜSTÜ BANA

Kalemim her ne kadar güçlü olsa da kalbim bazı acıları anlatamıyor.Bedenim de tutsak bulunan ruhum her haykırışın da daha bir güçsüzleşiyor.Umutlarım bir hamle de kırılıyor toplamak istesem de o kırıklar bir çizik daha bırakıyor zedelenmiş kalbime.Ayı dost edindim her ne kadar yıldızlara bağlı olsa da ben onun yalnızca bana parlamasını istedim.Oysa ki o güneşe aşıktı görmediği bir ışığa. Ne yazık kaldırımları dost edindim yalnızlığıma.Aydınlık sabahlar her daim bana kara yüzünü gösterdi ay zaten güneşe sarhoş olmuş yıldızlar ne kârına.Umutsuz geçen bir ömrü ağaca benzettim mevsimden mevsime renk veriyor ne de olsa.Dinmeyeceğini anladığım anda sildiğim yaşları,susacağımı bildiğim halde konuştuğum günleri unutmak zor oldu.Evet yaşamak zor yaşadıklarınla sınanmak daha zor ama her ne kadar cabalasam da hiç bir şey elde edemedim.
Acılarım hep dilsiz,umutlarım her defasın da yetersizdi.Kaygılarımın sebebsiz olduğu bu hayatta her türlü dert omuzların da birikmişti.Her geçen gün daha çok güçsüzleşiyorum.Gücümün yetersiz kaldığı bu dünya da nefes aldığım her saniye ölüm isteği ile tetikliyor bedenimi.Gözlerim,yüreğim artık acıyı kaldıramıyor.Ara ara gözlerim kapanıyor,bilincim beni terk etmek istercesine ısrarla uyumamı istiyor.Ben her defasında bilincime uydum anlık mutlulukları her defasın da yaşamadan sonlandırdım.Rüyalar bile küstü bana. Dağlara sordum nasıl karın yağdığını,toprağa sordum nasıldır susuzluğun acısı ne toprak ne dağ cevap verdi bana susuzluğu da karı da hiç umursamadım hayallerimi umursamadığım gibi.

MÜCADELE ADLI ROMANIMDAN BİR PARÇA