(266/365) - siblings but different species

ต้องขออภัยที่ไม่ได้เข้ามาโหวตให้เพื่อนๆ เลย ทั้งสองวันในช่วงหยุดสุดสัปดาห์ค่อนข้างยุ่งจริงๆ และเนื่องด้วยสภาพอากาศที่แปรปรวน ทั้งลมหนาว และฝนปรอยๆ ติดต่อกัน (รวมทั้งวันนี้ก็ยังคงมีฝนตกอยู่เรื่อยๆ)

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาก็ทำหน้าที่บริหารชมรมแบตมินตันเช่นเดิม และคู่หู (แฟน) ก็หนีไปปั่นจักรยานการกุศล เพราะเค้าชื่นชอบการปั่นจักรยานอยู่แล้ว เลยสนับสนุนให้เค้าได้ทำในสิ่งที่ชอบ และเราก็ทำให้สิ่งที่ชอบด้วยคือการเล่นกีฬาโปรดของเรา รวมทั้งได้รู้จักเพื่อนหน้าใหม่อยู่เสมอ

พอช่วงบ่ายก็มีนัดบอดดูตัวคู่เดท .... ไม่ช่ายยย 🤣 มีนัดไปเจอกับน้องหมาตัวใหม่ที่จะรับเป็นพี่เลี้ยงชั่วคราว แต่เจ้าของดันลืมนัด เราก็เลยเก้อ จนเลยเวลานัดไป ก็ถึงเวลารวมตัวกับเพื่อนกลุ่มเดิมไปทำกิจกรรมร่วมกันอีก 1 กิจกรรมโปรด คือ เล่นเกมส์ไขปริศนาในห้อง (Escape Room) เราเล่นเกมส์นี้มาสักพักแล้ว และก็ติดกันงอมแงม แต่ยังไม่สามารถทำได้สำเร็จเลย เพราะค่อนข้างยากและเวลาที่จำกัด จนสุดท้ายเราก็ทำได้ จากการทำงานเป็นทีม ยังไงก็สำเร็จได้ง่ายกว่าทำคนเดียว

---

พอวันอาทิตย์ เราก็เปิดคอร์สเพิ่มสำหรับผู้เล่นแบตมินตันมือใหม่ ให้ได้ฝึกฝนทักษะกับครูผู้สอนที่อาสามาช่วย (โดยครูผู้สอน ก็เป็นเพื่อนที่เล่นแบตด้วยกันมาเนี่ยแหละ) เราก็ได้จัดการจองคอร์ทไว้ให้แล้ว ก็มีเพื่อนๆ สนใจมาเรียนกันบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนๆ ที่ต้องการเรียนรู้และพัฒนาฝีมือตนเองให้ดีขึ้นนั่นเอง

ผ่านไปครึ่งค่อนวันกับแบตมินตัน ก็ต้องไปตามนัดเดทกับน้องหมาอีกหลังจากที่เลื่อนมาเป็นบ่ายวันอาทิตย์ สุดท้ายเราก็เจอกัน น้องหมาเป็นชาวโฮจิมินห์ ชื่อ มอร์ทตี้ เพิ่งจะย้ายตามเจ้าของมาที่ฮานอย จึงต้องการพี่เลี้ยงพาไปเดินเล่น เจอเพื่อนใหม่ เจอเด็กๆ เพื่อเป็นการผ่อนคลายหลังจากย้ายบ้านใหม่ มอร์ทตี้ถูกฝึกมาอย่างดีโดยเจ้าของ แต่ถ้าต้องเป็นพี่เลี้ยงเขา ก็ต้องทำความรู้จักกันก่อน เรียนรู้การออกคำสั่ง และการดูแลทั่วไป เย็นวันนั้นเราเลยพากันออกไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อนุญาตให้สุนัขเข้ามาเดินเล่นวิ่งเล่นได้ เด็กๆ ที่นี่ก็นำหมาของตัวเองออกมาเจอเพื่อนหมาๆ ให้ได้เล่นกัน มอร์ทตี้จะชอบที่นี่มาก เค้าจะตื่นเต้นทุกครั้งถ้ารู้ว่าจะได้ออกมาเดินเล่นที่นี่ แต่เนื่องจากมันถูกฝึกมาอย่างดี จึงไม่ต้องกังวลว่ามันจะวิ่งหนีหาย หรือเตลิดไปไกล มันก็จะวิ่งไปทักทายผู้คน และเพื่อนๆหมาๆ ที่มันเคยรู้จักตอนที่มาเจอกันที่นี่ในครั้งก่อนๆ มันกลายเป็นที่รู้จักของผู้คนที่นี่ไปเลย เพราะทุกคนจะทักทายและเรียกชื่อมันหมดเมื่อเราเดินผ่าน

เสร็จภาระกิจจากการนัดพบกันครั้งแรก ก็ประทับใจมากที่สุด เพราะมอร์ทตี้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เข้าใจคำสั่งหลายๆ อย่าง รวมทั้งไม่ละสายตาจากเจ้าของเลย มันจะวิ่งเล่นห่างๆ แต่ก็คอยตามหรือประกบเจ้าของอยู่ตลอด

สุดท้ายก็ได้รับข่าวดีเจ้าของว่า ประเมินจากการที่เราพบกันเมื่อวานแล้ว มอร์ทตี้น่าจะได้พี่เลี้ยง คือ "เรา"
จึงนัดเจอกันอีกครั้งพรุ่งนี้ (วันอังคาร) เพื่อเรียนรู้เส้นทางที่ปลอดภัยและสะดวกในการพามอร์ทตี้ออกไปเดินเพื่อผ่านไปที่สวน หรือพานั่งจักรยานยนต์ไปก็ได้ แล้วแต่สะดวก

---

เลยมาแชร์ประสบการณ์ว่า ถ้าเรารักสัตว์ จริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องหามาเลี้ยงเลยก็ได้ เพราะบางครั้งก็เห็นข่าวขโมยมาเพื่อมาขายให้คนที่อยากเลี้ยงจริงๆ หรืออยากเลี้ยงเพราะมันน่ารัก พอมันโตก็ทอดทิ้งมันอยู่บ่อยๆ แล้วยิ่งมาอยู่ในประเทศที่นิยมทานหมา (ไม่ได้โจ่งแจ้ง หรือเห็นกันง่ายๆ แต่ก็เคยเห็นวางขายบนแผงข้างถนนมาแล้ว) ยิ่งทำให้หดหู่ใจ

อีกทั้งเราไม่ได้มีบ้านหรือสถานที่พร้อมที่จะรับเขามาเลี้ยง และเดินทางบ่อยๆ จึงตัดใจยังไม่มีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเอง แต่โชคดีคือได้โอกาสคลุกคลีกับหมาคนอื่น ก็ได้ความสุขเช่นเดียวกัน เสมือนมีหมาเป็นของตัวเอง เพราะฉะนั้นเจ้าของหมาเค้าจะเห็นว่าเรารักสัตว์จริงหรือไม่ การแสดงออกเป็นคำตัดสินได้ง่ายกว่าจริงๆ

ถ้าเราเป็นคนรักสัตว์แค่ไหน ก็แสดงออกมา สัตว์เค้าจะรับรู้ได้เอง สุดท้ายแล้วเค้าจะไว้วางใจ ไม่ระแวงใจ เชื่อใจเราให้เป็นพี่เลี้ยงและเป็นเพื่อนแท้ได้โดยไม่เงื่อนไขใดๆ เพิ่มเติม