Ostańce próśb #2

Ten krzyż, nadgryziony srodze zębem czasu i kornika, widywałam w różnych stanach. Obsypany śniegiem, otoczony pysznymi łanami zboża i drgającym, lipcowym upałem.
W listopadowej szarości i nagości okolicznej flory i ubrany w wianek z rzeżuchy łąkowej, która wysypuje się na małopolskie łąki w kwietniu.
I znowu: nie wiem skąd się tu wziął. Nie wiem kto przystawał czasami, żeby wymienić pod nim znicz, upleść wianek i zarzucić go na belki.
Ale wiem ile razy żałowałam, że tym kimś nie byłam ja.

***

Przed zabawą końca roku poszliśmy zwiedzić okolicę.
I znowu, doskwierał mi brak grudnia. Błękitne niebo, ostre słońce, brak śniegu który tak pięknie rani odbitym światłem.
Był tam cmentarz, były mogiły wyróżniające się alfabetem w którym zapisano szczątkowe informacje o zmarłych.
Łemkowskie mogiły.
Cmentarz był stary, wiem że deptaliśmy nieświadomie po szczątkach ludzi, o których zapomnieli już wszyscy na tym łez padole.
A w miejscu, gdzie powinno być ogrodzenie oddzielające cmentarz od drogi, odgradzający życie od śmierci, stał krzyż. Oparty o drzewo, niedbale, jakby leniwie, jakby porzucony przypadkiem.
Może tam kiedyś też była mogiła.

***
Kraków, ulica Sławkowska.
Lato w pełni, sezon turystyczny też.
Tygiel narodowości i języków.
I uwiędły już wianek z polnych kwiatów. Zawieszony pod krzyżem, na rozgrzanym metalu.
Tak przyciągający wzrok wśród witryn z plastikowymi pamiątkami, przeznaczonych dla spieszących się by łyknąć jak najwięcej atrakcji miasta przybyszów.