Andrzej Trzebiński: Żołnierzom walczącym za Bugiem

Kiedy hełm nakładasz - słyszysz,
w skroniach wciąż krew eksploduje.
Kiedy idziesz lasem w szum, ciszę,
w piersi serca eksplozje czujesz.
Rzuć serce i życie jak granat.
Rozsadź skamieniałość świata.
Tak w śpiewie żywej krwi i w eksplozjach serc
w historię trzeba biec
jak w atak.

Kiedy karabin niesiesz - czujesz,
jak zamek, lufa w rytm ramienia
pulsuje,
w srebrną grę się zmienia,
w srebrnych poślizgnięć marsz.
Srebro w księżycu się przelewa.
Karabin maszeruje - zielony księżyc maszeruje -
kolegi w księżycu twarz...
Zielono,
i dwa, trzy, cztery...
lewa -
Czujesz:
ten rytm ma wejść w krew batalionom.
Rytm za pieśń.

Batalion -
nie śpiewać!
Koledzy -
ideą wielką związani w żywy mur,
żołnierze czarni jak śmierć i jak krew purpurowi,
dość złego losu i zastygłego świata.
Wbrew losowi
idzie nasz
uderzeniowy szturm.
Zatarg - ?
Więc niech będzie z losem zatarg.

Żołnierze,
nie buławę, lecz ideę każdy niesie w tornistrze
Nurt dziejów - to prądy naszej krwi.
Więc nie lęk,
Kiedy prądy purpurowe rwą wciąż bystrzej,
więc nie łzy,
więc nie jęk
ma nas żegnać.
Podejmujemy los – niech krwią nurtują dzieje,
krew zwiąże nas z historią, jak najcenniejszy sznur.

Żołnierze wierzący w krew -
niech
krew
się leje.
W historię trzeba zrywać się
jak w szturm.

Tekst opublikowany pierwotnie na portalu narodowcy.net