Najsmutniejsza znana mi scena w kinemetografii – ta z Blade Runnera

Gdybym miał wymienić najmocniejszą scenę w całej znanej mi kinematografii to bez wahania wymieniłbym właśnie tę z Blade Runnera, wiecie, tą muh aesthetic, muh tfw ngf i w ogóle.

Jest naprawdę, naprawdę mocna – chyba najlepiej podsumowuje cały film (a późniejsza scena z Decardem jest w pewnym sensie jej lustrzanym odbiciem).

Bohater żył w świecie, który był kontrolowany przez bezosobowy autorytet, świecie w całości sztucznym – i dał się porwać iluzji, mimo początkowego oporu. Iluzji, że jest specjalny, że coś znaczy, że w bezosobowym świecie jest kimś, iluzji miłości w kontrolowanym przez konsupcjonizm molochu. I w tym momencie zderza się z twardą rzeczywistością.

Jedyną rzeczą która powstrzymywała K. przed zauważeniem jaki sztuczny i zniszczony jest jego świat, to jego miłość do cyfrowej waifu. Produkt jak setki innych, a jedyne co go odróżnia od setek innych hologramów to jego własne zaangażowanie emocjonalne.

I dał się porwać iluzji, że jest kimś specjalnym.

I teraz spotyka hologram, który był reklamą jego zmarłej waifu, co do której był przekonany, że ją kochał – dokładnie to samo, minus wkład własny. Jednak zamiast rozpaczać nad stratą czegoś prawdziwego, uderza w niego ile prawdziwych uczuć, emocji, czasu, zainwestował w coś sztucznego.

Widać gigantyczny kontrast – mimo wszystkich przeciwieństw bohater podjął próbę miłości w świecie, gdzie miłość nie jest możliwa i aprobowana, uwierzył, że jest kimś

I wtedy, w tej scenie, nastąpił ostateczny reveal.

nie jesteś specjalny.
nikt nie jest.
jesteś nikim.
jesteś produktem jak setki milionów innych.

W rzeczywistości jest podobnie. Żyjemy w świecie w którym wszystko jest usługą, gdzie każda do nas krzyczy: bądź kimś, jesteś kimś, jesteś specjalny, przewiń w prawo, wymień na lepszy model pracę, znajomych, ciuchy, siebie. Wielkie bezosobowe molochy nie sprzedają nam już produktów, tylko styl życia. Google i facebook mówią kogo znać, gdzie bywać, z kim się spotykać. Sztuczny świat doprowadzający do załamania nerwowego, sztuczni ludzie, jednorazowa kultura, jednorazowe przemyślenia, jednorazowe relacje

Kiedy K. orientuje się, że żył iluzją, wychodzi żeby zawalczyć o coś prawdziwego.

Ale czy my tak potrafimy?

---

Chyba żaden film nigdy mnie nie zasmucił – co najwyżej zanudzał. Dopiero Blade Runner 2049 wywołał we mnie jakieś emocje, bo z całego filmu, od pierwszej do ostatniej minuty, emanuje atmosfera wielkiego, bezgranicznego smutku – a przy tym to przepiękne, bezbłędne widowisko.

Łatwo mi też odnaleźć się w K. – może nie jestem genetycznie zmodyfikowanym wyhodowanym cyborgiem zabójcą polującym na swoich współbraci z ścięgnami z stali, ale też kocham wpadać w iluzje, czuć się jak ktoś specjalny, zmusić się żeby ktoś inny czuł się specjalny, tylko po to żeby później ocknąć się i czuć się jak idiota, albo ciągnąć to tak długo aż wszystko się posypie.

I w sumie cały czas gnam za jakąś iluzją.

to chyba te słynne katharsis.

Podwyżki nie będzie. Chłosty też nie. Możecie sobie wmawiać, że jedno i drugie pojawi się w waszym życiu, ale prędzej czy później będziecie musieli zderzyć się z chłodną rzeczywistością.

---

Tekst dość luźno nawiązuje do pierwszego tematu tygodnia - "Utopia".