Biegając z nożyczkami - z życi[a] wzięte.

Wczoraj, podczas zbierania rozsypanego po kuchni groszku ptysiowego zastanawiałam się, dlaczego, no dlaczego znowu to zrobiłam. Przecież to nie był pierwszy raz, ba, nawet nie dziesiąty czy setny.

I tak jak zawsze, po fakcie pojawił się wyrzut: trzeba było użyć nożyczek.

Tylko że to nie jest takie proste u mnie, bo zazwyczaj nie wiem, gdzie są nożyczki. Nawet w tej chwili wystarczył lekki obrót głowy w lewo by stwierdzić, że nic się w tym względzie nie zmieniło. Znowu nie ma ich w miejscu, w którym być powinny.

Dlatego gdy biorę do ręki opakowanie foliowe, to wiem, że rozwiązania są dwa:

a) Idę po nożyczki i rozcinam opakowanie.

Rozwiązanie idealne, gdyby nie wspomniane już wyżej małe "ale". W większości przypadków nożyczek nie ma w miejscu, w którym się ich spodziewam. Efekt? Woda na makaron wrze, a ja przetrząsam mieszkanie w poszukiwaniach. Zazwyczaj wracam do kuchni na tarczy i otwieram opakowanie ręcznie.

b) Świadoma realiów i nauczona doświadczeniem otwieram opakowanie ręcznie.

Chwileczkę, powiecie. Cóż łatwiejszego, niż zakupić kilka par nożyczek i rozmieścić w strategicznych punktach? Tak na pewno robi perfekcyjna pani domu, ba, tak robi zapewne niejedno z was!
Powiem więcej - na pewno wielu z was ma tylko jedną parę nożyczek i one są ZAWSZE na swoim miejscu.

Nie u mnie. Duplikowanie też nie działa.

Dlaczego? Ponieważ w moim domu nożyczki należą do grupy przedmiotów charakteryzujących się stuprocentową, samoistną dematerializacją.

Oprócz nożyczek w grupie dumnie prężą pierś między innymi:

Nożyki do warzyw, skarpetki (tylko pojedyncze sztuki), łyżeczki, długopisy i pęsetki.

Każdy z tych przedmiotów, nawet zakupiony w ilościach hurtowych, znika po krótkim czasie bez śladu. Owszem, przez chwilę panuje dobrobyt. Wtedy co rusz przeliczam łyżeczki i muskam palcami rozłożone tu i ówdzie długopisy. Z lubością otwieram szuflady i napawam się widokiem równego rzędu nożyków. Chłopaki tarzają się w stosie kompletnych par skarpetek.
Rychło jednak powraca proza życia i wtedy można mnie spotkać, jak w bezskutecznych poszukiwaniach snuję się utartym szlakiem pomiędzy kuchnią, dużym pokojem i łazienką...

Dlatego, mając to wszystko w głowie, zazwyczaj wybieram opcję b, czyli otwieram opakowanie ręcznie.

Ale o co chodzi? Co za problem otworzyć torebkę foliową ręcznie? A jednak!

Tak już mam, że 99% opakowań foliowych z którymi mam do czynienia, rozdzierają się w pionie, a nie w poziomie. Opakowanie z groszkiem ptysiowym rozdarłam wczoraj na pół, w pionie właśnie - ciężko było cokolwiek ratować. Tak samo mam z mrożonkami warzywnymi, makaronami i płatkami do mleka.

Próbowałam już różnych sztuczek.

Delikatnie chwytam u góry opakowania i ciągnę powolutku, starając się nadać właściwy kierunek rozdarciu - poziomo, do cholery, nie w dół!!!
Dźgam nożem a potem targam. Dźgnięty kawałek jest poziomy, owszem, ale reszta idzie w dół.
Odgryzam róg opakowania. Działa, gdy w środku są małe produkty, które bez problemu wysypują się przez niewielki otwór. Jeśli go trzeba powiększyć... to wiadomo.

Nie pomaga nic oprócz nożyczek, których jak już wiecie nie ma pod ręką.

Powiecie, że można odwrócić opakowanie o 90°, by uczynić z nieszczęsnego pionu poziom. Tyle, że ja nigdy nie pamiętam, których dokładnie opakowań dotyczy opisywana przypadłość. Dostaję produkt z nadrukiem i względem tego ustalam górę i dół. Pion i poziom. Jeszcze nie dotarłam do tego momentu, żeby zapisywać trefne opakowania.
I tak, czasami trafi się perełka. Jak ten niedrogi makaron kupiony w Lidlu. Hura, dzisiaj będzie makaron w zupie, a nie na podłodze!

Nie mogę powiedzieć, że mi to zatruwa życie, ależ skąd. Ot, taki lokalny, indywidualny koloryt. Mała ryska, nadająca unikatowego charakteru mej codzienności. Przynajmniej jest się z czego pośmiać... później. Jak już posprzątam.

Na zakończenie, by uzmysłowić wam powagę sytuacji, jeśli chodzi o znikające przedmioty w moim domu, posłużę się dokumentacją zdjęciową. Fotka ma swoje lata... aż się łezka w oku kręci.

Któregoś dnia, po powrocie z pracy zastałam taką sytuację:

Młodszy syn, wtedy siedmioletni, przykleił do stołu nożyczki na dwustronnej taśmie montażowej.
– Dlaczego to zrobiłeś, synku? - zapytałam.
– Żebyś ich już nie musiała szukać po całym domu - odpowiedział.

Prawda, że sprytnie? Zawsze pod ręką!

Przez chwilę nawet działało. Potem i one zniknęły.

---

^{fotka nr 1: pixabay + trochę fotoszopa}