Jak poradziłem sobie z prokrastynacją?

źródło: Pexels.com

Przedmowa

Witajcie drodzy Steemianie. Prokrastynacja.

Nie wiecie co to jest? Założe się, że niektórzy z Was mają ją we krwi...

Przejdźmy do rzeczy. Chciałbym dzisiaj porozmawiać na temat mojej "walki" z prokrastynacją. Dla tych co do tej pory nie sprawdzili w Google definicji:

Prokrastynacja - tendencja, utożsamiana z odwlekaniem, opóźnianiem lub przekładaniem czegoś na później, ujawniająca się w różnych dziedzinach życia.
wikipedia.org

Podobno inteligentni ludzie odkładają wszystko na później...ta dobra wymówka.
Od zawsze byłem skłonny do przekładania części rzeczy na później. Skoro mam czas to zrobię to potem. Uważałem, że każdy tak robi, że tak to wszystko działa. Dopiero niedawno, kiedy zacząłem interesować się szeroko pojętą socjologią, ekonomią i naukami społecznymi zauważyłem jak bardzo to we mnie tkwi. Czy to znaczy, że byłem leniem? Nie. Miałem przejawy prokrastynacji.

Osoby, które słyszą takie opinie często nie przyznają się do tego. Najczęstszym powodem jest rzekomy "brak czasu" na to (kiedy właśnie daną czynność przekładamy bo mamy aż nadto czasu) zadanie. Dlaczego? Uważam, że to wszystko przez to, że ludzie nie lubią mówić, że mają jakieś wady. Nie chcą się nimi dzielić, tym bardziej się do nich otwarcie przyznawać.
I patrząc na to nie jest to nic dziwnego/strasznego. Obawiamy się oceny innych, boimy się popełnienia jakiegoś błędu, czujemy się niedoskonali w tym co robimy, nie wiemy co będzie potem. I mógłbym tak wymieniać w nieskończość.

Tak samo było ze mną.

Od czasów szkoły podstawowej (bo tam najdalej sięgam pamięcią) – bałem się podnieść rękę przed obawą złej odpowiedzi na pytanie. Nie chciałem by mnie koledzy wyśmiali gdybym miał palnąć jakąś głupotę. Nie chciałem być oceniany w żaden sposób. To był błąd.

Jak sobie z tym poradziłem?

Po pierwsze i najważniejsze. Trzeba stanąć przed lustrem i się do tego po prostu przyznać. Łatwo powiedzieć, łatwo zrobić, trudniej się pogodzić. Kiedy głęboko w sobie uświadomiłem sobie o tym, było mi wstyd że istnieje we mnie taki mechanizm. Wtedy jak na to spojrzałem, pomyślałem – to nie ma sensu. Jak można tak źle zarządzać swoimi zasobami i czasem? Uwierzcie mi, że kiedy wpadniemy w taki wir – nie kontrolujemy tego i wydaje nam się to normalne.

Moje złote rady

Dla osób, które czują że mają w sobie podobny mechanizm albo dla tych co chcą coś zmienić w swoim życiu – moje porady, które się sprawdzają. Naprawdę – testowane na własnej skórze :)

Po pierwsze, zastanów się nad swoimi celami w życiu.
Pomyśl o tym...kim chciałeś zostać jak byłeś mały, w co lubiłeś grać ze swoimi znajomymi? A może masz jakieś hobby? Często takie refleksje skłaniają osoby do podjęcia kroków w swoim zakresie. Dlaczego? Bo w końcu zauważamy na jakim etapie życia jesteśmy, jakie popełnialiśmy błędy oraz co i jak chcemy poprawić. Pozytywny zastrzyk energii gwarantowany.

Motywacja.
Ot banał, nie do końca. Poszukaj jej – sama do Ciebie nie przyjdzie.
To ona jest podstawą do każdego działania. Obiecaj coś. Nie mi, jej, jemu, mamie, tacie. Sobie. Obiecaj sobie nagrodę. To może być cokolwiek. Wszystko zależy od Twoich indywidualnych preferencji i upodobań. Spróbuj a zobaczysz.

Małymi kroczkami – spokojnie.
Nie od razu Rzym zbudowano – znane powiedzonko, prawda? Zapamiętaj je, to ono będzie Ci najbardziej potrzebne w chwili zwątpienia. Jeżeli tylko wyczujesz w sobie minimum zwątpienia podczas pracy, nie poddawaj się. Bo już nigdy do niej wrócisz.

I ostatnie, bądź sobą.
Mam nadzieję, że wiesz co mam na myśli. Tutaj, zostawiam pole do Twojego popisu.

Serdecznie dziękuje za przeczytanie tego tekstu,
Pozdrawiam, @the.nervi :)