Stanley Kubrick

Tego pana przedstawiać nie trzeba chyba nikomu kto choć trochę interesuje się kinem. Przez wielu uważany za jednego z najwybitniejszych reżyserów w historii. W jego filmografii nie ma może zbyt wiele pozycji ale były to filmy dopracowane do perfekcji. Kontrolował swoje filmy w sposób totalny – od zalążka pomysłu, po ostatni klaps. Tworzył dzieła głęboko przemyślane, pełnowymiarowe i wybitne. O każdym z jego filmów można napisać osobną książkę. Z reguły bazował w nich na tekstach literackich i działał w ramach gatunków filmowych, jednocześnie je przekraczając. Ze względu na wymowę jego filmów - przez wielu uważany za jednego z najbardziej pesymistycznych twórców filmowych. 

2001:Odyseja kosmiczna

Jeden z najsłynniejszych obrazów w dziejach kina. Uznany za arcydzieło sci-fi, przekroczył ramy gatunku, stając się przedmiotem gorących dyskusji i analiz, inspirując twórców, widzów i krytyków do dziś. Odyseja jest czymś pomiędzy klasycznym filmem sci-fi a traktatem filozoficznym. I to traktatem poruszającym najważniejsze problemy: skąd się wziął człowiek? Dokąd zmierza? Jaki jest cel ludzkiego istnienia? Czy możliwe jest istnienie sztucznej inteligencji? Czy może ona kiedyś zagrozić człowiekowi? Jeśli dodać do tego imponującą oprawę wizualną oraz muzyczną, otrzyma się dzieło niezwykłe i wybitne.

Mechaniczna pomarańcza

Historia młodego chuligana Alexa w antyutopijnej wizji przyszłości obraca się wokół pytania czy człowiek pozbawiony możliwości wyboru pomiędzy dobrem i złem jest jeszcze człowiekiem. Przemoc w "Mechanicznej Pomarańczy" jest sfilmowana w sposób wysmakowany i niemalże poetycki. Bójki, gwałty czy napaści oglądamy, słysząc w tle muzykę Beethovena. Główny bohater  w scenach rozróbek śpiewa i tańczy walczyka. Dzięki takiemu zestawieniu brutalność nabiera innego wymiaru. Mimo tego że film Kubricka został wyprodukowany już jakiś czas temu, a niektóre sceny już nie bulwersują, a śmieszą, to "Mechaniczna Pomarańcza" jest filmem, który warto zobaczyć. Bo przecież nie można przejść obojętnie obok obrazu, który łączy w sobie mistrzostwo reżyserii i genialne aktorstwo ze wzruszającym dramatem.

Lśnienie

Za sprawą Kubricka, nie najwybitniejsza książka Stephena Kinga zyskała drugie, być może wieczne życie. Film mistrza z początku zapowiada się, podobnie jak jego pierwowzór, jako obyczajowa opowieść o życiu pewnej rodziny. Szybko jednak przechodzi w dramat, ewoluuje w thriller, by na samym końcu stać się horrorem z zaskakującym, nie do końca wyjaśnionym zakończeniem. Kubrick jako rzemieślnik spisał się rewelacyjnie - pokierował aktorami tak, że ich postaci zapadają w pamięć, doskonale zbudował klimat filmu - wydaje się czasami, że hotel żyje, a w każdej chwili możemy być świadkami ostrych ujęć (dwie martwe dziewczynki, martwa kobieta w wannie). Atmosferę grozy rewelacyjnie podtrzymuje świetnie wpleciona w akcję muzyka. Jednak "Lśnienie" zapamiętamy przede wszystkim jako wielki aktorski popis Jacka Nicholsona w roli Torrance'a.

Stanley Kubrick zrobił w swojej karierze 13 filmów i w zasadzie każdy z nich jest arcydziełem. Myślę, że o jego wielkości świadczy fakt, że z czasem jego obrazy jeszcze bardziej rosną i stają się ponadczasowe.