To ja - typ pokorny

"Wiem, że nic nie wiem"

Sokrates

Czyli o pokorze słów kilka...

Osobiście bardzo lubię rozmawiać z ludźmi, z którymi się nie zgadzam w konkretnych kwestiach. Jest to jednak bardzo trudne, ponieważ niewielu ludzi to potrafi. Często ludzie upierają się przy prawdzie "najswojszej" i wtedy z konstruktywnej rozmowy nici. Z ust takich osób nie usłyszymy żadnego argumentu a jedynie utarte chwyty erystyczne, o których pięknie i zwięźle napisał @ludomir i czego powtarzać nie będę.
Zakładając jednak, że na swojej drodzę trafię na człowieka mądrego i otwartego wiem, że będę czerpała wiele przyjemności z dyskusji. Często okazuje się, że w ogóle moimi ulubionymi rozmówcami są osoby, które mają zupełnie inne zdanie niż ja w wielu kwestiach. Mimo to darzymy się szacunkiem, rozmawiamy kulturalnie a cała dyskusja jest długa, soczysta i pouczająca. Bo choćbym nigdy miała zdania nie zmienić to poznawanie kolejnych argumentów "przeciwnika" jest dla mnie jakąś małą lekcją.

Nigdy nie zamykam się w swoich prawdach. Daję sobię prawo do zadawania pytań, daje sobie prawo do pomyłki, daje sobie prawo do spekulacji, daje sobie prawo do powiedzenia "nie wiem" lub nawet "myliłam się". Lubię przyznawać się do błedów, bo wiem, że jest to domeną osób silnych. Bardzo imponuje mi gdy rozmówca z drugiej strony barykady przyznaje się do błędu, imponuje mi to i wiem, że świadczy to o jego sile.

Pokora nie jest objawem słabości!

... A jeżeli ktoś tak sądzi jest w błędzie.
Pokora jest siłą charakteru, brakiem obawy przed przyznaniem komuś racji, pokora jest mądrością i cnotą. Pokora jest kluczem do rozwoju i prawdziwej mądrości.

Brak pokory, zbyt wielka pewność siebie, pewność tego, że jest się nieomylnym to ogromny błąd, którym robimy sobie krzywde. Zakładając, że nasza prawda jest jedyną prawdą zamykamy sobie drzwi do rozwoju. Człowiek, który nie dopuszcza do siebie myśli, że może się mylić, że sa inne prawdy stoi w miejscu. A stojąc w miejscu tak na prawdę cofa się, bo wszystko wokół idzie do przodu.

Wróćmy do Sokratesa.

Filozof ten stosował niesamowitą technikę rozmowy z ludzmi, której celem była edukacja tych osób jak i samego siebie.
Sokrates rozmawiając z ludźmi potrafił rozpoznać czy w osobie tej znajduje się prawdziwa wiedza i mądrość, czy też osoba ta "myśli, że coś wie". W romowach filozof świadomie i z premedytacją stawiał siebie w świetle osoby prostej, nie rozumiejącej nic. W zależności od rozpoznania prawdziwości wiedzy rozmówcy Sokrates stosował jedną z dwóch wypracowanych przez siebie metod. Jedna z metod miała doprowadzać do przyznania się rozmówcy do niewiedzy w takim temacie, druga metoda miała doprowadzać do tego, by rozmówca sam przed sobą przyznał się do ogromu wiedzy jaką posiada.
I tak mogło się zdarzyć, że pewny siebie "mądraliński" kończył rozmowę słowami "myliłem się, nic nie wiem na ten temat", a osoby, które początkowo uważały, że nie mają pojęcia w temacie potrafiły wystąpić w roli eksperta.

FiIozof potrafił zmienić zdanie rozmówcy, ale nigdy nie naciskając na niego i nie udowadniając na siłę, że jego prawda jest jedyną prawdziwą. Kolejni ludzie odkrywali swoją wiedzę, inni dowiadywali się, że nic nie wiedzą... a to wszystko dzięki pokorze właśnie!

Czy nie jest to dowód na siłę tej cechy?

Zabawną... no może niekoniecznie zabawną informacją w kontekście tekstu o pokorze Sokratesa będzie informacja o jego śmierci. Filozof ten został skazany na śmierć. A czemu? Został oskarżony o niewyznawanie bogów uznawanych przez państwo, wyznawanie bogów nieuznawanych przez państwo i psucie młodzieży. Mógł by odbyć karę, nie zapowiadało się wcale na stracenie. Sokrates sam sobie mógł wymyślić karę, była ona jednak śmieszna a sama postawa filozowa- pozbawiona pokory.
Ze względu właśnie na brak pokory w procesie Sokratesa została mu przyznana kara smierci.

I czy znowu nie jest to dowodem na siłę tej cechy?

---

Tekst inspirowany Niedźwiedziowymi dyskusjami

---