Seria: Życie po udarze

Dziś przekonałem się o postępie swojej choroby. Wraz z żoną postanowiliśmy wykorzystać piękną pogodę i pójść na spacer. Chciałem synkowi zrobić niespodziankę i razem odebrać go z przedszkola. niestety dziś przekonałem się że dystans który mogłem swobodnie pokonać w tamtym roku dziś stał się dla mnie zbyt daleki. Nawet nie w połowie drogi musiałem zakończyć naszą przechadzkę. Strasznie zaczęły mnie boleć plecy na wysokości lędźwi, lewe biodro i lewy bark. Czym dłużej szliśmy tym coraz bardziej odczuwałem ból w klatce piersiowej a na końcu w sercu. Żona musiała szybko się wrócić po samochód i odwieźć do domu.

Dlaczego właśnie dziś opisuje ten incydent?
Pierwszy raz trafiło mi się coś miłego. Kiedy czekałem na żonę na rogu skrzyżowania, musiałem złapać się słupka od sygnalizacji, inaczej wylądował bym na ziemi. Kierowca samochodu który jako pierwszy stał na czerwonym świetle bacznie mnie obserwował. Kątem oka widziałem że opuścił prawą szybę. Musiałem wyglądać niezbyt że ktoś zwrócił uwagę. Kiedy zapaliło się zielone, podjechał do mnie wolno i zapytał czy mi pomóc? i czy źle się czuję. Był to starszy elegancki Pan, miałem wrażenie że lekarz.
Odpowiedziałem, że jest ok i żona zaraz po mnie przyjedzie. Powoli ruszył dalej, cały czas oglądał się czy aby nie upadnę. To naprawdę było miłe. Jeśli kiedykolwiek to przeczyta, to bardzo mu dziękuje za zainteresowanie. Rzadko się zdarzają takie miłe rzeczy.

Natomiast ja mam przeczucie że może nie za miesiąc ale za rok lub dwa wrócę z powrotem na wózek. Niestety ta choroba tak ma, raz jest lepiej a potem może wszystko wrócić. U mnie największym problemem jest nadwaga, jem już bardzo mało, każdy mówi brak ruchu, no ale jak mam się ruszać jak jest coraz gorzej. Ech chyba się z tym pogodziłem, co prawda nie mam zamiaru się poddawać, ale muszę być przygotowany na wszystko.