Sala po udarowa – dobre chwile

 Na sali po udarowej robi się mnóstwo badań, maszyny mierzą co jakiś czas ciśnienie, monitorują pracę serca, do tego dochodzi rezonans magnetyczny, kilka tomografii i usg mózgu, badanie tętnic szyjnych Dopplerem. Ponadto wizyty neurologa, kardiologa, psychologa i logopedy. Przez 3 tygodniowy pobyt na sali miałem więcej wizyt lekarzy i wszystkich badań więcej niż przez całe swoje życie. Obsługa medyczna i pielęgniarska na wysokim poziomie. 

 Kiedy zbliżał się czas mojego przeniesienia na oddział neurologii, pojawił się u mnie bardzo sympatyczny Pan Henio – rehabilitant, który jako pierwszy podjął próby pierwszego uruchomienia mojego ciała. Tym miejscu też chciałbym mu podziękować, to on sprawił iż nie poddałem się tylko zacząłem walczyć z tą chorobą.   

 Pan Henio przychodził codziennie do południa na 10 minutowe ćwiczenia. Moje pierwsze ćwiczenia, wyglądany śmiesznie, to nie ja ruszałem kończynami tylko on sam, masował też palce u rąk i nóg, cały czas próbując mnie zmusić do jakiegokolwiek ruchu. Niestety nie mogłem nic zrobić. Moja ręka i noga były jakby nie moje, żadnego czucia mięśni, czułem tylko dotyk. Podobno jest to brak czucia głębokiego. Dwa dni przed moim przeniesieniem Pan Henio postanowił mnie pierwszy raz posadzić na łóżku, oczywiście przywiązał mnie do oparcia łóżka Prześcieradłem i pozwolił mi siedzieć przez jakieś 10 minut. Świat wirował mi dookoła, było to dziwne uczucie którego nie można opisać, byłem jak po alkoholu na karuzeli. Ale nie to było ważne, nawet nie wyobrażacie sobie jaka to dla mnie była radość, jakby dziecku dać lizaka po długim czasie. Zacząłem wierzyć w siebie, pomyślałem, że jak udało mi się usiąść to i uda mi się wstać z tego cholernego łóżka. 

 W ciągu trzech dni Pan Henio doprowadził do tego, iż umiałem usiąść z lekką pomocą na łóżku bez przywiązywania mnie do oparcia. Zawroty głowy też prawie minęły, czułem się naprawdę wspaniale. Moja żona i rodzice byli ze mnie bardzo dumni, wreszcie zobaczyłem uśmiech na ich twarzach. Doskonale zdawałem sobie sprawę jakim byłem dla nich zmartwieniem, niejednokrotnie widziałem na twarzy swojej żony i mamy spuchnięte oczy od płaczu, na pewno wiedzieli coś o czym mi nikt nie mówił. Pewnie lekarz uświadomił ich o tym że może być różnie. W każdym bądź razie ich uśmiech był dla mnie najważniejszy. 

 Nastąpił wielki dzień, zostałem przeniesiony na oddział neurologii, dwu osobowej sali z telewizorem na złotówki ;), ale kto wtedy myślał o telewizji.