"ZBRODNIA NAD URWISKIEM" Marty Matyszczak, czyli Gucio na Zielonej Wyspie

Detektywistyczny duet ze "Śmierci Marianny Biel" powraca! Szymon Solański mimo braku chęci robienia czegokolwiek w celu poprawienia swoich warunków bytowych musi w końcu spojrzeć prawdzie w oczy (i w pustą lodówkę), żeby zdać sobie sprawę z tego, że nie branie zleceń sprawi, że wraz z Guciem umrą z głodu i z tęsknoty za Różą Kwiatkowską. Bo ta zniknęła. W tym celu podejmuje się odnalezienia zaginionej Kasi Walasek, którą życie rzuciło, jak wielu Polaków, na Zieloną Wyspę.
Zatem Gucio, wraz ze swoim dwunogiem ruszają na podbój Irlandii, a konkretnie na podbój mało gościnnej wyspy Inishmore.
Mam swoją wyidealizowaną wizję Irlandii i wszystkiego co irlandzkie. Pewnie w dużej mierze dlatego, że nigdy tam nie byłam. Nigdy tez nie byłam na żadnej emigracji zarobkowej. No i ta książka właśnie w moje wyobrażenia nie trafia, za to trafia w szarą rzeczywistość. Irlandia jest teraz dla większości moich rodaków miejscem, gdzie jedzie się do pracy, nawet na tak małej wyspie, jaką jest Inishmore.

Nie jest to moja ulubiona część cyklu. Bieżące wydarzenia zbudowane są poniekąd na losach braci Koszyckich, sięgających czasów drugiej wojny światowej i szczerze mówiąc ten wątek historyczny, wpleciony w formie epistolarnej jakoś mi nie pasuje do ogólnej, humorystycznej formy cyklu "kryminał pod psem".To są te nudniejsze fragmenty pomiędzy tym, co czytelnika najbardziej interesuje – wątkiem kryminalnym, i chyba jeszcze ważniejszym wątkiem dotyczącym relacji pomiędzy Szymonem a Różą.
Mam też ambiwalentne odczucia co do przedstawienia moich rodaków na emigracji. Jakaś mała część mnie zawsze buntuje się przeciwko powszechnemu schematowi Polaka na emigracji, który pije, każdą swoja wypowiedź okrasza soczystym słowem na "k" i zawsze wie, jak wyciągnąć darmową pomoc finansową, bo to proste generalizowanie, ale jak wspominałam, nigdy nie zaznałam wyjazdu za chlebem, więc co ja tam wiem. Skoro tacy są tutaj, to pewnie tam też.
Choć zawiodłam się na tym, że mało Irlandii w tej "Zbrodni nad Urwiskiem", to zrekompensował mi to niezawodny Gucio, który ze swojej psiej perspektywy widzi więcej niż jego pan i celnie to komentuje nie przebierając w słowach.
Mimo moich pewnych obiekcji, bez wahania sięgnęłam po kolejną część, a "kryminał pod psem" zajął szacowne miejsce na mojej półce.

Pragnę jeszcze napisać co nieco o Autorce. Poszczególne książki cyklu: "Tajemnicza śmierć...", "Zbrodnia..." i kolejne "Strzały nad jeziorem", "Zło czai się na szczycie" itd. Przykuwają swoimi sztampowymi tytułami. Zresztą kluczowe słowa tychże (zbrodnia, śmierć, zło), które w swoim wydźwięku wręcz ociekają kryminałem, na okładce są wydrukowane na czerwono. Żebyśmy nie mieli wątpliwości, że to kryminał jak się patrzy. A najlepiej patrzeć z przymrużeniem oka.
Marta Matyszczak wie o kryminale napewno więcej niż jakiś tam autor kojarzący się z niskimi temperaturami.Prowadzi portal Kawiarenka Kryminalna i jest pasjonatką tego gatunku. I bardzo mnie cieszy, że z tą wiedzą nie próbowała stać się drugą Camillą Lackberg. Znalazła swój humorystyczny styl, który w natłoku ostatnio modnych powieści z dreszczykiem wyróżnia się lekkością i brakiem spiny w podejściu do tematu.