Motywacja a otaczający Nas ludzie...

       Każdemu z Nas przydarzyła się sytuacja, w której wpadł na genialny pomysł. Kiedy w naszej głowie zagości taka idea, myśl uważamy ją za wspaniałą, idealną, perfekcyjną, widzimy same zalety, jesteśmy pewni, że to Nam się uda i zmieni wiele w życiu, które prowadziliśmy dotychczas. Chcemy iść za ciosem, zrobić to bez względu na wszystko, płoniemy od środka na samą myśl o tej rzeczy/zmianie, którą chcemy stworzyć, wdrążyć ją do życia. Czujemy, że to jest to, tego szukaliśmy, mamy klucz do szczęścia.

 W tym momencie jesteśmy tak rozentuzjazmowani, że chcemy dzielić się Naszym spostrzeżeniem, pomysłem ze wszystkimi, rodziną, przyjaciółmi, znajomymi.          I tutaj moim zdaniem w wielu przypadkach wielkie i wspaniałe idee upadają, stłamszone właśnie przez najbliższych, osoby, od których oczekiwaliśmy wsparcia. Pojawiają się pytania: "po co Ci to?", "nie uda się", "tyle już tego", "to był dobry pomysł 10 lat temu", " co to w ogóle jest, weź się za robotę", "ja bym tego nie robił". 

Po takiej rozmowie, zaczynamy wątpić w Nasz pomysł, ideę, zaczynamy zastanawiać się czy to na pewno takie wspaniałe jak wydawało się Nam na początku, wkrada się niepewność, pojawiają się rysy, pęknięcia. Zaczynamy doszukiwać się błędów, niedopatrzeń, skłaniamy się ku opinii innych i z czasem odkładamy nasz "skarb" na coraz dalszy plan. Bo przecież "nie uda się, nie wyjdzie, nie będzie miało to prawa bytu". Zostaliśmy zgaszeni i wprowadzeni ponownie w szereg rutyny i codzienności. Nasz blask został zdeptany, zostaliśmy sprowadzeni do poziomu zero, wracamy do codzienności i monotonii, z której tak chcieliśmy się wyrwać. Co gorsza po pewnym czasie gdzieś zupełnie przypadkiem, zauważamy coś podobnego do naszego pomysłu, idei. Ktoś wpadł na to samo i zrobił to, nie bał się.

Dlatego w moim odczuciu bardzo ważne jest z kim się zadajemy, jeżeli zauważamy w sobie pewne zmiany, czujemy "prąd" w jakimś kierunku to warto tam iść, spróbować, dotknąć, zareagować. Gdy jesteśmy na 100% zmotywowani do czegoś róbmy to, to Nasze i tylko Nasze życie. Chcecie żeby było zjawiskowe, epickie, nietuzinkowe? Czy może chcecie, aby po prostu przeleciało Wam przez palce, było nijakie? Nie bójcie się odkrywać, próbować, zerwijcie łańcuchy ograniczenia, spójrzcie na świat z innej perspektywy :)

Czasem, gdy wpadniemy na coś płoniemy w środku i wystarczy drobna iskra, słowo, gest, wsparcie od najbliższej osoby, która powie; "spróbuj, brzmi to ciekawie", "dasz radę, pomogę Ci", "ciekawa koncepcja, gratuluje pomysłu", "zrób to, co czujesz","masz moje wsparcie, świetny plan!".

Otaczajmy się ludźmi, którzy też płoną, którzy chcą piąć się do góry, którzy popchną Nas, dadzą Nam kopa, energie do działania, po prostu czujemy od nich wsparcie i wiemy, że nie zdepczą Nas, nie ściągną do poziomu zero, aby uchronić Nas przed sukcesem :)

Życzę Wszystkim wspaniałego dnia przepełnionego zjawiskowymi działaniami!