Wyścig szczurów

Wiecie, zastanawia mnie jak to jest, że nasze społeczeństwo jest tak zaślepione chęcią posiadania czegoś. Bo przecież im więcej tym lepiej. Gnają do przodu na oślep, jak koń który ma klapki na oczach, żeby czasem nie zboczył z obranego kursu. To jest jak wyścig szczurów. Byle do przodu i do przodu. I dalej i dalej. Dom- praca, praca- dom, a gdzie w tym miejsce na jakieś życie, uczucia, czas dla siebie? Idę ulicą i widzę szare, bezbarwne postacie sunące do przodu bezszelestnie. Każdy się spieszy, ciekawe tylko do czego? Pozapominali o tym co naprawdę jest ważne.
Ja za to mogę wszystkim powiedzieć gdzie czas staje w miejscu. Jest to szpital z oddziałem onkologicznym... Tam wszystko wygląda inaczej. Za każdym razem kiedy tam jadę i widzę młode osoby bez włosów, brwi i rzęs, które czekają w kolejce do lekarza, albo chemię, robię się chora. Uwierzcie mi to jest dopiero walka. Czasem bywa tak że walka z wiatrakami. Podziwiam pielęgniarki i lekarzy pracujących tam. Za ich pomoc i empatię dla chorych. Kiedy patrze na to zastanawiam się czy udaje im się oddzielić pracę od życia prywatnego. Myślę że osoby, które pracują tam już bardzo długo podchodzą do tego trochę inaczej, wydaje mi się że gorzej jest z młodszym personelem. Nie jestem pielęgniarką, ale kilka lat temu córka mojej koleżanki, mała, bo wówczas trzyletnia dziewczynka zachorowała na chłonniaka limfoblastycznego. Powiem Wam, że ja jako osoba w sumie obca nie potrafiłam poradzić sobie ze świadomością, ze małe dziecko choruje na taką straszną chorobę jaką jest rak. Walkę za sobą mają długą bo zajęło im to trzy i pół roku, ale na ten moment wszystko jest dobrze. I oby tak zostało. Nie wyobrażacie sobie ile w takim momencie człowiek ma sprzecznych uczuć w sobie. Gniew miesza się ze smutkiem, z bezradnością. Chcesz a nie możesz. Taki psikus od losu. trzymasz się nadziei, że wszystko będzie dobrze, jak tonący brzytwy. Nie dopuszczasz do siebie złych myśli, że coś może pójść nie tak. Przychodzą jednak i chwile zwątpienia. Nachodzą myśli że jednak coś nie wyjdzie. Są łzy i zwątpienie. Nie wiesz co robić, jak pomóc. I za żadne skarby nie wolno ci pokazać co się w tobie dzieje. Musisz być twardy. Czasem jednak to nie wychodzi tak jakbyś chciał. Płakać wolno tylko po cichu i w samotności. Mimo wszystko trzeba iść zawsze do przodu. Mimo wszystkich przeciwności.
Dlatego nie rozumiem naszego społeczeństwa, które jest bardzo ubogie, szczególnie młodzież niestety. Nie czytają książek, nie używają mózgu bo i po co, zamiast tego mają telefony komórkowe, które są przedłużeniem reki i szarych komórek. Biedni jesteśmy niestety...