ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ အရက္ (TinMyoAung)

ကိုစံခိုင္သည္ စိတ္ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့၍ ရြာ႐ိုးလမ္းမ ေလွ်ာက္ခဲ့၏။

အေၾကာင္းမွာ သူ အလုပ္က ျပန္လာ၍ ဇနီးသည္အား “ေဟ့ ရွင္မ၊ ညစာ ဘာခ်က္သလဲကြ” ဟု ေမးလိုက္ေသာ္ ဇနီးသည္က ...

“ကိုစံေရ ... က်မ ခုညေန မိုးရြာေနလို႔ ေဈး မသြားႏုိင္တာနဲ႔၊ ဟို ကာကာဆိုင္က ရရာဘဲ၊ ငါးေသတၱာေၾကာ္၊ ပဲနီေလး ေရခ်ိဳခ်က္၊ မေသာင္းဆီက သရက္သီးပိုးတီ ဝယ္သုပ္တယ္ ...”

ဤဟင္း အစပ္အဟပ္သည္ တယ္ၿပီး မညံ့လွေၾကာင္း စာဖတ္သူ သိေပမည္။ သို႔ေသာ္ သားစိမ္း ငါးစိမ္းႏွင့္မွ ထမင္း ၿမိန္တတ္ေသာ ကိုစံခိုင္ မေက်နပ္။

“ဒီဟင္းမ်ိဳး ငါ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတာ မင္း သိသားနဲ႔ကြာ ...” ဟု ေတာက္တီး ျမည္တြန္ၿပီး လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ရြာထိပ္ ေရာက္လတ္ေသာ္ ဝင္လုဆဲ ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ ဘာႏုရာဇာကို မ်က္ႏွာမူ၍ လမ္းေဘး ကမူေလးေပၚ၌ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။

ညေနက မိုးကေလး ရြာထားသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ျမစိမ္းေရာင္ ျမက္ခင္းျပင္မွာ မိုးေရေပါက္ကေလးမ်ား သီး၍ ဝင္လုဆဲ ေနေရာင္ျဖင့္ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ ေတာက္ေျပာင္ေန၏။

ယင္းအခိုက္ဝယ္ ႏြားတအုပ္သည္ ေခါင္းခ်င္းယွဥ္၍ ေဖာလင္းစီကာ ေနကို ေနာက္ခိုင္းလ်က္ ျမရည္ ဆမ္းထားေသာ ျမက္ခင္းျပင္ကို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ကိုက္စားကာ ကိုစံခိုင္ ရွိရာသို႔ ဦးတည္ လာၾကကုန္၏။ သူတို႔ စားပုံမွာ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ရွိလွသည္။ မာလီကုလား စက္လွိမ့္သြားျဖင့္ ျဖတ္ဘိသကဲ့သို႔ ျမက္အဖ်ားကေလးေတြ ညီညီျပတ္ေအာင္ တေကာင္ႏွင့္ တေကာင္ အၿပိဳင္ စားျပၾကသည့္ႏွယ္ ႐ႈခ်င္စဖြယ္ ရွိလွသည္။

ကိုစံခိုင္သည္ ၄င္းတို႔ကို ၾကည့္၍ သက္ျပင္းခ်၏။ သံေဝဂလည္း ရလာ၏။

ၾကည့္စမ္းပ၊ ငါတို႔လူမ်ား မွီတင္း ေနထိုင္ရေသာ ႏြားသတၱဝါမ်ိဳးသည္ ေျမမွေပါက္ေသာ ျမက္ကိုသာ အေကာင္းဆုံး ထား၍ စားၾကရရွာ၏။ သူတို႔လုပ္စာ ဆန္စပါးျဖင့္ အသက္ရွင္ေနရေသာ ငါတို႔မူ ထမင္းမ်ား ေပယ်ာလကန္ ထား၍ ဟင္း အေကာင္းအဆိုးကိုဘဲ ေရြးခ်ယ္ ေနၾကေသးသည္။ ၄င္းႏြားမ်ိဳးတို႔မူ သူတို႔လုပ္စာ စပါးကို ႏွာဖ်ားႏွင့္မွ် တို႔ခြင့္မရ။ ေကာက္႐ိုးသာ လူမ်ား မိမိတို႔ စားမျဖစ္၍ ခြဲေဝေပးၾက၏။

ႏြားဘဝသည္ ဆိုးလွေပစြ။

ၾကည့္ပ၊ သူတို႔ ႏြားလားေျမာက္၍ ႏြားေပါက္ကေလး ျဖစ္လွ်င္ နဖားေဖာက္ၿပီး သင္းကြပ္ပစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ထမ္းပိုးခြင္ သြင္း၏။ မေသမခ်င္း ခိုင္းေစ၏။ လူ႔ အခိုင္းခံ တိရစၧာန္ ျဖစ္ရတာဝယ္ ဗမာျပည္မွာ ႏြားသတၱဝါသည္ အဆိုးဆုံးေပ တကားဟု လယ္သမားသား ျဖစ္ခဲ့သူ ကိုစံခိုင္က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္၏။

ယင္းသည့္ႀကိဳက္ သူ႔စိတ္တြင္ အိမ္မွာတုန္းက ဟင္းမေကာင္း၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေသာ ေနာက္က်မႈ ေပ်ာက္သြား၏။

ထို႔ေနာက္ သူ႔ဆီ ေရွ႕တူ႐ူ လာေနေသာ ႏြားအုပ္ နီးကပ္ လာေလေသာ္ မိမိ ေတြးေတာေနေသာ ခိုင္းႏြားမ်ိဳး မဟုတ္၊ ႏုိ႔စားႏြားမမ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ေတြ႕ရ၏။

ယင္း၌ ကိုစံခိုင္၏ ေနရပ္ေဒသကို ေဖာ္ျပလိုေသးသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ဆင္ေျခဖုံး ေဒသျဖစ္၍ ထိုေဒသတြင္ ကုလားမ်ားသည္ ၄င္း၊ ဗမာမ်ားသည္ ၄င္း ႏုိ႔စားႏြားမမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳၾက၏။

ကိုစံခိုင္သည္ ယင္းႏြားတင္းကုပ္မ်ား သြားေရာက္ ေလ့လာဘူးသျဖင့္ ႏုိ႔စားႏြားမမ်ား အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေန၏။

လူတို႔သည္ ႏြားႏုိ႔ကို လူႏွင့္တည့္ေသာ ဓာတ္စာ အျဖစ္ႏွင့္ သုံးေဆာင္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ တရားေဘာင္ ဝင္၍ သီလ ေစာင့္ထိန္းသူတို႔သည္ ႏြားႏုိ႔ကို သက္သတ္လြတ္ မြန္ျမတ္ေသာ အာဟာရ အျဖစ္ မွီဝဲၾက၏။ သို႔ေသာ္ ႏြားမ​ တေကာင္မွ ေန႔စဥ္ ႏြားႏုိ႔ ညႇစ္ရပုံကို ေလ့လာမိေသာ္ကား ထိုတရားရွင္တို႔ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာပစ္ဖို႔ ေကာင္းေတာ့၏ဟု ထိုႏြားမမ်ား ၾကည့္ရင္း ကိုစံခိုင္ ေတြးမိ၏။

စင္စစ္ လူသည္ ႏြားႏုိ႔ ယူရာ၌ မိခင္ ႏြားမႀကီးႏွင့္ သားငယ္ ႏြားကေလးကို ရက္စက္လြန္းရာ က်သည္။

ႏြားမသည္ လူကဲ့သို႔ပင္ ပဋိသေႏၶကို ၉- လလြယ္ ၁၀- လတြင္ ေမြးရသည္။ ႏြားကေလး ေျမသို႔ ဖုတ္ကနဲ ေရာက္ၿပီးေနာက္ မိခင္သည္ တုံးလုံး ေခြေနေသာ ႏြားကေလး၏ ကိုယ္မွ အညႇိအရြဲတို႔ကို လွ်ာျဖင့္ လ်က္ေပး၏။ ထိုအရာမ်ား ကင္းစင္ ေျခာက္ေသြ႕ေလေသာ္ ႏြားကေလးသည္ ေျမေပၚမွ ကားရားကေလး ထ၍ မိခင္ႏုိ႔ကို စို႔ေတာ့၏။

ကၽြန္ုပ္တို႔ လူသားမွာ သားငယ္အတြက္ မိခင္တြင္ ႏုိ႔ႏွစ္လုံးသာ ရွိသည္။ ႏြားမ်ားမူ သူတို႔၏ ႀကီးမားေသာ ခႏၶာကိုယ္တို႔ တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္၍ ႏုိ႔ ၄- လုံးပင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိ႔စားႏြားမမ်ား၏ သားငယ္မွာ တလုံးကိုမွ် ဝဝလင္လင္ စို႔ခြင့္ မရရွာေပ။

အသို႔ဟူမူ ၇- ရက္အတြင္း ႏြားမ၏ ႏုိ႔ခ်စဥ္ အခါသာ (လူေသာက္၍ မျဖစ္၊ က်ိဳလိုက္လွ်င္ ဒိန္ခ်ဥ္ကဲ့သို႔ ခဲသြားသည္) ႏြားကေလးအား အဝအလင္ စို႔ေစ၍ ဤမွေက်ာ္မူ လူသုံးရန္ ႏုိ႔ေကာင္းလာသည္၌ ႏြားကေလးအား ေပးမစို႔ေတာ့ေပ။

ႏုိ႔စားႏြားမမ်ား ေမြးေသာ ႏြားတင္းကုပ္ကို သြားၾကည့္ပါ။ ႏြားကေလးႏွင့္ ႏြားမႀကီးကို အလယ္မွ ႏြားစားခြက္ ျခား၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခ်ည္ထားသည္။ ႀကိဳးမွာ အိပ္သာ ထသာ ရွိ၍ ႏြားကေလး၏ ေခါင္းသည္ မိခင္ႏုိ႔ဆီသို႔ မေရာက္ႏုိင္။ ႏြားမႀကီးမွာလည္း သားငယ္ဆီသို႔ ႏုိ႔ေရာက္ေအာင္ ကိုယ္ကို လွည့္မေပးႏုိင္ရွာေပ။

မနက္ တႀကိမ္ ေန႔ခင္း တႀကိမ္ တေန႔ႏွစ္ခါ ႏုိ႔ညႇစ္ေသာ အခါမွသာ လူသည္ ႏြားမ ႏုိ႔ခ်ရန္ ႏြားကေလးအား ေခတၱ ေပးစို႔သည္။ ဤပုံကို ျမင္ရလွ်င္ လြန္စြာ သနားစရာ ေကာင္းသည္။

တခ်ိန္လုံး မိခင္၏ ႏုိ႔ကို ျမင္႐ုံသာ ျမင္ရ မဝင္ရ ျဖစ္ေနေသာ ႏြားကေလးသည္ လူက သူ႔ႀကိဳးကို ေျဖေလ်ာ့ လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မိခင္ႏုိ႔ဆီသို႔ တအားေျပးကာ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ေဆာင့္၍ စို႔ေလသည္။ မိခင္က သားငယ္အတြက္ ႏုိ႔ကို ခ်ေပးလိုက္၍ တစုတ္ ႏွစ္စုတ္မွ် စို႔ရေသးသည္။ ႏြားငယ္၏ လည္ပင္းက ႀကိဳးကို ေဆာင့္ဆြဲကာ ငုတ္တိုင္မွာ ျပန္ခ်ည္ၿပီး ႏြားမႀကီး၏ ႏုိ႔ကို အတင္း ဆြဲညႇစ္ေတာ့၏။

ႏြားကေလးမွာ တဘဲဘဲ ေအာ္၍ တ႐ုန္း႐ုန္း။

အခ်ိဳ႕ ႏြားမမ်ားသည္ သားငယ္အတြက္ မဟုတ္မွန္း သိသည္ႏွင့္ မိမိႏု႔္ကို လူညႇစ္ မရေအာင္ ျပန္တင္း (ေအာင့္ထား) လိုက္တတ္သည္။ ဤအခါ၌ လူသည္ “ဒီႏြားမ အက်င့္ မေကာင္းဘူး၊ သေဘာယုတ္သည္” ဟု ဆဲေရးၿပီး ႏြားေခ်းတြန္းခုံႏွင့္ ေက်ာကို ခုတ္၏။ နာဖန္မ်ားေသာ္ ထိုႏြားမ အက်င့္ေပ်ာက္ရေတာ့၏။

မိတ္ေဆြသည္ ႏြားစားက်က္မ်ား၌ ၄င္း၊ တာလမ္း နံေဘးတြင္ ၄င္း ႏုိ႔စားႏြားမအုပ္မ်ားကို ျမင္ဘူးေပမည္။ ၄င္းတို႔တြင္ ႏြားငယ္က မိခင္ႏုိ႔ စို႔ေနသည္ကို ေတြ႕ဘူးပါသလား။ သားသည္မေအ မပါလို႔ဟု ထင္ေပမည္။ စင္စစ္ ထိုႏြားအုပ္မ်ိဳးမွ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏြားမတို႔သည္ ႏုိ႔စို႔ကေလး၏ မိခင္မ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ သားငယ္မ်ား ပါမလာခဲ့ၾကေခ်။ ႏြားတင္းကုပ္ထဲမွာ ခ်ည္လ်က္သား တန္းလန္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။

ႏြားငယ္မ်ားသည္ နံနက္ ေဝလီေဝလင္း ကတည္းက လူမ်ား ေမာင္းထုတ္၍ ခြဲခြါ သြားၾကရေသာ မိခင္မ်ားကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ေနၾကကုန္သည္။ ေန႔လယ္ ၂- နာရီခြဲခန႔္၌ ျပန္ေရာက္ လာၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ နံနက္တုန္းက ကဲ့သို႔ပင္ ႏြားမ ႏုိ႔ခ်ေအာင္ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္မွ် ေဆာင့္စို႔လိုက္ျခင္းမွ တပါး ခ်ည္တိုင္တြင္ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ျပန္ေနၾကရပါသည္။

မိခင္ႏွင့္ သားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ခ်ဳတ္ခ်ယ္မႈ ကင္းကာ ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနရပါသနည္း။ တေန႔လွ်င္ ပိႆာေပါင္းမ်ားစြာ က်ေသာ ႏြားမတို႔၏ ႏုိ႔သည္ တဆယ္သားမွ် ညႇစ္မထြက္ေသာ အခါမွ လူတို႔က လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေတာ့၏။

ဤအခါတြင္ ႏြားကေလးမွာ အခါလည္သားမွ် ရွိၿပီျဖစ္၍ မိခင္၏ ႏုိ႔ပိန္ကို ဆြဲစို႔ေသာ္လည္း အာမွ် မစြတ္ေတာ့ၿပီ။ လူသားဆိုလွ်င္ မည္မွ် ေၾကကြဲစရာ စကားေတြ ေျပာခ်ိမ့္မည္နည္း။

“သားရယ္ ... ေမေမ့ႏုိ႔ေတြ ရွိတုန္းကေတာ့ သား စို႔ခြင့္ မရခဲ့ဘူး၊ အခုျဖင့္ ေမေမ့ႏုိ႔လဲ မထြက္ေတာ့ဘူး၊ သားကလဲ အာၾကမ္းလာလို႔ မရွိတဲ့ ႏုိ႔ပိန္ကို ေဆာင့္ေဆာင့္စို႔ေတာ့ ေမေမ့ႏုိ႔အုံ ေအာင့္လွပါတယ္။ သား မစို႔ပါနဲ႔ေတာ့ ...”

ႏြားမႀကီး၏ ဝမ္းမွာ ေနာက္ ပဋိသေႏၶ ကလည္း ရင့္လာၿပီ ျဖစ္၍ ထိုသားကို ႏုိ႔ခြဲပစ္ လိုက္ေတာ့သည္။

ဤအခါ၌ ထိုႏြားကေလးမ်ားကို အျပင္ႏြားအုပ္ထဲမွာ ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ႏုိ႔ျမက္သားကေလးေတြ ျဖစ္၍ အ႐ိုးေဂါက္ဂက္ႏွင့္ ပိန္လွီလွ၏။ ႏုိ႔စို႔ရြယ္ ကေလးစိတ္ ကုန္၍ ေကာက္႐ိုးျမက္တို႔ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ စားႏုိင္ေတာ့မွ နာလွန္ထူလာ၏။

ခၽြင္းခ်က္။ ။ ႏုိ႔စားႏြားမ ေမြးသူတို႔တြင္ အနည္းငယ္ေသာ ရာခိုင္ႏႈန္းစုသည္သာ ႏြားကေလးကို သူတို႔ ညႇစ္ယူၿပီး ႏုိ႔က်န္ အနည္းငယ္ ေပးစို႔တတ္၍ အမ်ားအားျဖင့္ ဆိုလွ်င္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အတိုင္း ႏြားမ ႏုိ႔ခ်ေပးရန္မွ တပါး ပို၍ စို႔ခြင့္ မရရွာေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔သည္ ႏုိ႔စားႏြားမအုပ္ ထဲ၌ ပိန္လွီေသာ ႏြားငယ္ အခါလည္ ႏွစ္ခါလည္ရြယ္ ကေလးမ်ားကို ျမင္ရျခင္း ျဖစ္၏။

ကိုစံခိုင္သည္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ရွိေနေသာ ႏုိ႔စားႏြားမ အုပ္စုကို ၾကည့္လ်က္ အထက္ပါ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း ေတြးေတာကာ ႏြားသတၱဝါမ်ားကို က႐ုဏာ ပြါးေနျခင္းျဖင့္ သူ႔အိမ္က ထမင္းဟင္း ကိစၥကို ေမ့ေလ်ာ့ သြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနလုံးေပ်ာက္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္သန္းစ ျပဳလာ၍ အိမ္ျပန္ လာခဲ့ေတာ့မွ ျပန္သတိရ၏။

အင္း ... မျဖစ္ ျဖစ္သလို မ်ိဳရေတာ့မွာ ေပါ့ေလ။

သူ႔အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ေသာ္ ေနာက္ေဖးတန္း၍ ေနေသာ ကိုဖိုးေတ ဆိုသူသည္ လက္တဖက္က ဒန္ခ်ိဳင့္ကေလးကို ကိုင္၍ တဖက္က အာတာပုလင္းကေလးကို ကိုင္ကာ လာေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ...

“ခင္ဗ်ား လက္ထဲက ဘာေတြတုန္းဗ် ကိုဖိုးေတ”

ကိုဖိုးေတသည္ ေပယဥ္းယဥ္းႏွင့္ ျပံဳး၍ ...

“ပုလင္းထဲကေတာ့ ဟိုဒင္းေလး ... တစိတ္ပါဘဲ”

ကိုဖိုးေတသည္ အရက္ ခ်က္ေရာင္းသူ ျဖစ္၏။

“ဒီဒန္ခ်ိဳင့္ကေတာ့ ခါလီပါ၊ ကိုေအာင္ခ အိမ္ ႏြားႏုိ႔ သြားယူမလို႔”

ကိုစံခိုင္သည္ ကိုဖိုးေတလို အရက္သမား၊ ႏြားႏုိ႔ မႀကိဳက္ဖူး ဆိုတာ သိသည္။

“ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားက ႏြားႏုိ႔ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဗ်၊ အရက္နဲ႔မ်ား ေရာေသာက္မလို႔လား”

ကိုဖိုးေတသည္ မ်က္ႏွာကို ပစ္စလက္ခတ္ႀကီး ႐ႈံ႕၍ ...

“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ အိမ္မွာ ေယာက္ခမ သူေတာ္ေကာင္း တရားရွင္မႀကီး အခ်ိန္မေတာ္မွ ေရာက္လာၿပီး သက္သက္လြတ္ ႏြားႏုိ႔နဲ႔ ပြဲေတာ္ တယ္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ဗ်”

ကိုစံခိုင္သည္ ႏွာေခါင္း ႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး ...

“လူမ်ား အဲဒါ ခက္တာဘဲ၊ ဒါနဲ႔ ဒီအခ်ိန္မွ ကိုေအာင္ခအိမ္ ႏြားႏုိ႔ ရပါအုံးမလားဗ်။ သူတို႔အားလုံး ႏြားမေတြ ညႇစ္ၿပီး ပို႔လိုက္ကေရာေပါ့”

ကိုဖိုးေတက သူ႔ပုလင္းေလးကို ေျမႇာက္ျပ၍ ...

“ေဟာဒါနဲ႔ဆို ကိုေအာင္ခက အစိတ္သားေလာက္ေတာ့ သူ႔ႏြားမေတြဆီက မရရေအာင္ စုညႇစ္ေပးမွာေပါ့ဗ်ာ၊ သြားမယ္ဗ်ာ ...”

ကိုစံခိုင္သည္ ကိုဖိုးေတႏွင့္ လူခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲ၍ အိမ္ဘက္ လွည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ တိုက္ေနေသာ သူ႔ဇနီးက ...

“ကိုစံ၊ က်မလဲ ႏြားႏုိ႔ အစိတ္သား ယူထားတယ္”
“ဟဲ့ ... ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ရွင္ ... ခုည ထမင္းၿမိန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ အိပ္ရာ ဝင္ခါနီး ႏြားႏုိ႔ကေလး ဘိုက္ျပည့္ေအာင္ ေသာက္လိုက္ဖို႔လို႔”

ယင္း၌ ကိုစံခိုင္သည္ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ကူးေပါက္၍ လမ္းမသို႔ အျမန္ထြက္ကာ ...

“ကိုဖိုးေတ ... ကိုဖိုးေတ” ဟု လွမ္းေခၚကာ ...

“လာဗ်ိဳ႕ ... ျပန္ခဲ့ဗ်ိဳ႕၊ ခင္ဗ်ားဘို႔ ႏြားႏုိ႔ ဒီမွာ ရွိတယ္”

ကိုဖိုးေတ ျပန္လာၿပီး ...

“ခင္ဗ်ား ... ဘယ္က ရတာလဲ”
“က်ဳပ္ ေသာက္မလားလို႔ အိမ္ကမိန္းမ ဝယ္ထားလိုက္ သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ... က်ဳပ္ မ​ေသာက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဘဲ ယူေတာ့ ...”

ယင္း၌ ကိုဖိုးေတက အနည္းငယ္ ငံ့ၿပီး ...

“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး၊ ေဟာဒါဘဲ ပါတယ္”
“က်ဳပ္ကလဲ အဲဒါဘဲ လိုခ်င္ေနတာ ...”

ကိုစံခိုင္သည္ အရက္ ေသာက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ယခုမွ ဘုရားလဲ မႀကိဳက္၊ အမ်ားလဲ မႀကိဳက္၊ မယားလဲ မႀကိဳက္ ဆို၍ ျဖတ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ယခု တနပ္စာ ဝမ္းအာဟာရ အတြက္ကား ႏြားႏုိ႔ကို ေသာက္သည္ထက္ ဘယ္တိရစၧာန္၏ ပေယာဂမွ မပါေသာ အရက္ကို ေသာက္ျခင္းက ပိုမို မြန္ျမတ္သည္ဟု ယူဆကာ ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ အရက္ လဲလိုက္ေပေတာ့သည္။

ကိုစံခိုင္သည္ ထိုညက အရက္ တစိတ္ႏွင့္ အလြန္တရာ ထမင္း ၿမိန္လွေတာ့၏။

အိပ္ရာဝင္ေသာ အခါလည္း သူ႔ယူဆခ်က္သူ အင္မတန္ ေက်နပ္လွေတာ့၏။
Myanmar Steemit Community
Author @TinMyoAung
MSC-002