I want a cane stick !
ၾကိမ္လံုးကေလး လိုခ်င္မိသည္ ...
ဆရာဆိုတာ ...
အမ်ားတကာထက္
ေခါင္းပိုျမင့္သည့္အလား
ေလးစားသမႈ ဂုဏ္ပုဒ္ထူးျဖင့္
ပတ္ဝန္းက်င္က အပ္ႏွင္းသည့္အရာ
မဟုတ္ပါဘဲ ေရွးက ၾကိဳးကုတ္အားထုတ္မႈနဲ႔
ကိုယ့္ဝန္းက်င္ထက္ ပိုမိုမ်ားသည့္ ပညာဥာဏ္ျဖင့္
မိမိအလင္းကို မီးကူးေပးရင္း ေလာင္ကၽြမ္းသြားေသာ
ထြန္းေတာက္လင္းသည့္ ဖေယာင္းမီး၏ ဆင္းသက္လာရာ
မီးဇာကုန္ဆီခမ္း ပီတိကိုသာ စားေနရသည့္ မွိန္ပ်ပ်အလင္းရွင္ပါ ...
သာထူးတစ္ေယာက္ ဒီကေန႔ ေက်ာင္းေျပးျပန္ျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွ မလာမွေတာ့ သူ လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ေနရေပမယ့္ ဆရာေလး ေအာင္သာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဒါသတဖြားဖြားျဖစ္ေနသည္။ ကရုဏာေဒါသလို႔ လူၾကားေကာင္းေအာင္ တပ္ခ်င္လည္း တပ္ေတာ့ ... စိတ္ထဲမွာေတာ့ " ငါ ဒီေလာက္ေတာင္မွ အေလွ်ာ့ေပးထားရဲ႕သားနဲ႔ ... ငါ့စကား လုိက္မနာဘူး " ဆိုတဲ့ စိတ္က ၾကီးစိုးေနသည္။ သာထူးကို ေဒါသစိတ္နဲ႔ စာသင္ေနတုန္း စာမရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေခါင္းေပၚ လက္ဆစ္က ရြယ္မိသည္။ " မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ ... ငါ အခု သင္ေနတာ သာထူးမွ မဟုတ္တာ " ဆိုျပီး စိတ္ကို မနည္း ျပန္ေလွ်ာ့ေနရတာ ကသိကေအာက္ႏုိင္စရာပါ။
ဆရာဆိုတာ စာသင္ေနတာတင္မကဘူး ... စိတ္ဓာတ္နည္းနာလည္း သင္ၾကားရသူပါ။ အဓိကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို သင္ၾကားေနရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းသားစာမရရင္ ရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရေသးသည္။ " ငါ သူ႔ကို ရိုက္ခ်င္တာက စာရေအာင္လား ... ငါ သင္ေပးလုိက္တဲ့ စာကို မရတာေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္မိလို႔လား " စသျဖင့္ လားေပါင္းမ်ားစြာအျပင္ " ငါ ရိုက္လိုက္ရင္ေရာ သူ စာရသြားမလား ... ဘယ္လို ဒဏ္ေပးလိုက္ရင္ ငါ ေပးခ်င္တာကို သူ ရမလဲ " ဆိုတာက ေတြးရျပန္ေသးသည္။ " ေၾသာ္ ... ဆရာဆိုတာ လုပ္ရတာ မလြယ္ပါလား " လို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိသည္။
သာထူးကို အမွတ္ရေနသည္က သူ႔အေမ အပ္ပံုအပ္နည္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ " ဆရာရယ္ ... မ်က္စိႏွစ္လံုးသာ အေကာင္းအတုိင္း က်န္ရင္ က်န္ပါေစ ... က်န္တာ က်ိဳးပဲ့လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ... စာမရရင္ ရိုက္သာရိုက္ " ဆိုသည့္ စကားက ေရွ႕ေနကို ဂ်န္နရယ္ပါဝါ အပ္ႏွင္းလိုက္သည့္အလားပင္။ ကို္ယ့္ခံယူခ်က္က တပည့္ေတြကို စကားနဲ႔သာ ဆံုးမမည္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မပါခ်င္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားမိသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေတြ ေလမ်ားသည့္ အက်င့္ ရလာသလားေပါ့။ အားမလို အားမရျဖစ္မိတဲ့ အခါမ်ားမွာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေတြ ေသြးတိုး ႏွလံုး ရတာေၾကာင့္လားေပါ့။ ေတာ္ပါေသးသည္။ မာကာေဘာပင္ေတြ ေပၚလာမႈ သင္ပုန္းျဖဴေတြ ေပၚလာမႈေၾကာင့္ ေျမျဖဴေတာင့္ေတြကို ထာဝရ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာခြင့္ ရရွိျပီး အဆုတ္ေရာဂါ ပန္းနာရင္ၾကပ္ေရာဂါနဲ႔ မိတ္မဆက္ရတာပါ။ ေရွးတုန္းက ဆရာ ဆရာမေတြက နာသံုးနာအျပင္ ကံမေကာင္းပါက အဆုတ္နာပါ ရၾကတာ သာဓကအမ်ားၾကီးပါ။
စာသင္ႏွစ္ အစမွာေတာ့ အလကားထုတ္တဲ့ ေလကို ေဖာေဖာသီသီ အသံုးျပဳသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘယ္ဟာမွ အလကား မရပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ ေလသာကုန္ျပီး စကားမေပါက္သည့္ အျဖစ္ ၾကံဳလာရေတာ့ နားမလည္လည္ေအာင္ နားရြက္ဆြဲတဲ့ အက်င့္က ပါလာသည္။ အနားမွာရွိသည့္ စာအုပ္ကို ဆရာပီပီ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ အသံုးျပဳျပီး ထိပ္ေခါက္ နားရင္းရိုက္တဲ့ အက်င့္ကလည္း ထပ္ရလာျပန္သည္။ ထစ္ခနဲဆို လက္က ရြယ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဆရာေမးသည့္စာမရရင္ ဆရာ့ကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္တတ္ေနျပီ။ နည္းနည္းကေလး ဆရာလႈပ္တာနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ေဝးရာ ေခါင္းကို တိမ္းရတာနဲ႔ လက္နဲ႔ ေခါင္းကို ကာရတာနဲ႔ ေရွာင္လင္ေက်ာင္းကို သြားစရာ မလိုဘဲ ေရွာင္တိမ္းကြက္ေတြ ကၽြမ္းလာသည္။ သိုင္းသင္စရာ မလုိဘဲ ကာကြက္ေတြ အေတာ္စံုလာသည္။ သူတို႔ကို သနားတာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဝံ့ဘူး။
ဆရာတစ္ေယာက္ရ႕ဲ ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္က်ဴးနိုင္တာ ေလးစားမိပါတယ္ကိုေစာ။
အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ
ဒီဘက္ေခတ္ထဲ ဆရာေကာင္းေတြ မ်ားေလ ေကာင္းေလပါ
စိတ္ပညာနားလည္တဲ့ ဆရာေတြ လိုတာပါ
ခုေခတ္ ဆရာေတြ မ႐ိုက္ရဘူးဆိုပဲ မယ္ၾကည္တို႔ ငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ၾကမ္းတဲ့ဆရာဆို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ဝံ့ဘူး ႐ိုက္မာေၾကာက္ေတာ့ စာက်က္ျဖစ္တယ္😁
ဒါေၾကာင့္ စာရတယ္ 😁
ဒီီေခတ္ထဲ ဆရာကိုရိုက္ဖို႔အပ္တဲ့မိဘက ရွာမွရွားပဲ
ဆင္ေျခဖံုးမွာ ႐ွိေနဆဲပါ
ဟုတ္တယ္အစ္ကုိ အရင္တုန္းကဆုိ နာသုံးနာအျပင္ အဆုတ္နာပါျဖစ္ျကတာ ေသခ်ာပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ေနာက္အပုိင္းေစာင့္ေမ်ွာ္အားေပးမယ္အစ္ကုိ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ
ဒီေခတ္မွာ ေက်ာင္းသား႐ိုက္တဲ့ဆရာေတာ့
ဖိုက္တာႀကီးပ
ဖိုက္တာ လုပ္ခ်င္ေနသူပါ
မိဘျပီးရင္ ကေလးေတြအတြက္ ဆရာဆိုတာ ဒုတိယ မိဘေတြပါဘဲ ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြလို စာနာစိတ္ေလးနဲ႕ သင္ၾကားျပသေပးသင့္ပါတယ္
မွတ္ခ်က္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒုတိယအပိုင္း ဆက္အားေပးပါဦးေနာ္
နိဒါန္းစဖတ္မိကတည္းက စြဲေဆာင္မွ ု႐ွိတယ္
ဆရာနဲ႔တပည့္ ဘယ္လိုဆက္ျဖစ္မယ္မသိ
အဆံုးထိ ေရးထားပါတယ္ ႐ွည္ေနလို႔ အပိုင္းခြဲတာပါ
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမေတြထဲမွာ စာသင္ရင္ ေရွ႕ဆုံး ေက်ာင္းသားရဲ႕ စာေရးခုံေပၚတက္ထုိင္ၿပီးသင္တယ္ အေနာက္က ေက်ာင္းသားကုိ စာေမးလုိ႔ ေက်ာင္းသားမေျဖႏုိင္ရင္ အနားမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းအေခါက္ခံရတတ္တယ္ ဒီေတာ့ ေရွ႕ဆုံးထုိင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ကုိယ့္ခုံေပၚတက္ထုိင္ၿပီး စာသင္မွာ ေၾကာက္ေနရတယ္ ေခါင္းက တစ္ေဒါက္ေဒါက္အေခါက္ခံေနရတာကုိး ☺☺☺
မဆိုင္ဘဲ အေခါက္ခံရတယ္ေပါ့
ဆရာ႐ိုက္တာကခနဘဲနာတာပါ...ဆရာ မ႐ိုက္မဆံုးမရင္ဘ၀ပါနာဦးမွာ....
နားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုရေတာ့ စကားေတြလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ထပ္ထပ္လာတယ္