ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္မွသရဲ

(အပိုင္းဆက္)

image source
ဤသို့ျဖင့္ မြန္းလြဲ ၂နာရီ ထိုးသြားေသာ္လည္း ရွာ
မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ကိုေအာင္ၾကီးတစ္ေယာက္ လက္ေလ်ာ့ကာ ရြာသို့ ၂နာရီခြဲကားနွင့္ ျပန္ရန္ ကားဂိတ္သို့သုတ္ေခ်တင္ေလေတာ့သည္။ကားဂိတ္သို့ေရာက္ေသာ္
ကားကအသင့္ရွိေန၍ ကားေပၚပစၥည္းမ်ားတင္ကာ တစ္ေနရာစာ အတင္းတိုးေဝွ႕ေနရာယူလိုက္၏။ထို့ေနာက္
၂နာရီခြဲ၍ ကားမွာ လမ္းမၾကီးတစ္ေလ်ွာက္ ေရွ့တိုး ေနာက္ငင္နွင့္ ထြက္ခြာလာေလေတာ့သည္။ထိုသို့ ထြက္ခြာလာျပီး နာရီဝက္ခန့္အၾကာ လမ္းခုလတ္အေရာက္ ကားမွာတရႈးရႈးအသံျမည္ရင္း ထိုးရပ္သြားေလသည္။ထို့အခါ
ကားထဲမွ ငိုက္ေနေသာ ေခါင္း အစံုသည္ ေငါက္ကနဲ
ထလာၾကကာ ဘာျဖစ္တာလဲဟု စူးစမ္းၾကေလ၏။ကား
ဆရာမွာ ေအာက္ဆင္း၍ ဟိုနႈိက္ သည္နႈိက္နွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ထိုေနာက္ "ကားက ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူးဗ်ိဳ႕
စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားျပီထင္တယ္"ဆိုေသာ အသံထြက္လာ
ေသာအခါ ကားေပၚမွ ကိုေအာင္ၾကီးအပါအဝင္ ခရီးသည္မ်ား တဟင္ဟင္ တဟာဟာနွင့္ ကားေအာက္ဆင္းလာၾကေလသည္။ကိုေအာင္ၾကီးတစ္ေယာက္သည္လည္း တစ္ခုခုကိုေတြးရင္း စိတ္ညစ္ညူးဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို
တက်စ္က်စ္ ကုတ္ကာ "ဒီလုိဆို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲဗ်ာ"
ညေနကေစာင္းေနပီ ဒုကၡပါပဲ႔"ဟု တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေလသည္။"မတတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ ကားၾကံုလာတာ
ေစာင့္ရမွာပဲ႔"ဟု ကားဆရာက ဆိုေလရာ ခရီးသည္မ်ား
သည္လည္း မေက်နပ္ေသာ မ်က္နွာမ်ားနွင့္ ကားေပၚ
ျပန္ထိုင္ၾကသူမ်ားထိုင္၊ကားေအာက္မွာ ကားဆရာနွင့္အတူ ဝိုင္းကလိသူက ကလိ၊စပ္စုစိန္လုပ္သူမ်ားက လုပ္
ၾကနွင့္ ကားၾကံဳအလာ ေစာင့္ေနၾကေလသည္။
ထိုအခါမွပင္ ကားၾကံဳကလည္း ေတာ္ရုံနွင့္ေပၚမလာေပ။ကိုေအာင္ၾကီးတစ္ေယာက္ နာရီကိုၾကည့္
လိုက္၊ကားၾကံဳေပၚလာမလား လွမ္းၾကည့္လိုက္နွင့္သက္ျပင္း အခါခါခ်ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။မ်က္စိကလည္း မိမိရြာမွ တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ား ကားေပၚပါေလမလား လွမ္းၾကည့္မိေသး၏။သို့ေသာ္လည္း ရြာကလူမ်ားနွင့္ ဆင္တူေသာ အရိပ္အေယာင္ကိုပင္ မေတြ႔ရသျဖင့္ အားငယ္ေသာမ်က္လံုးအစံုနွင့္ တံေတြးကုိျမိုခ်လိုက္
သည္။ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သာသိသည္ကိုး။ကားၾကံု
လာနိုးနိုးနွင့္ ေစာင့္ေနသည္မွာ ညေန၃နာရီခြဲခန့္ပင္ ရွိ
သြားေလသည္။
ထိုေနာက္ ခရီးသည္မ်ား၏ မႈိင္ေနၾကေသာမ်က္နွာမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ ဝင္းကနဲ လင္းလက္သြားၾကေလသည္။ထိုမ်က္နွာမ်ား၏ တူရႈတြင္ကား လိုင္းကားတစ္စီး
ဘယ္ညာ ယိမ္းႏြဲ႕၍လာေန၏။ရုတ္ခ်ည္းပင္ တိတ္ဆိတ္
မႈိင္ငိုင္ေနၾကေသာ ေနရာေလးသည္ ကားတားသူမ်ား
၏အသံမ်ားျဖင့္ ျဖိဳခြင္းလိုက္ေလသည္။ကားဆရာအခ်င္းခ်င္းမွာ သိက်ြမ္းေန၍ ကားေျပာင္းစီးရမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသြား၏။သို့ေသာ္ ကိုေအာင္ၾကီးမွာမူ ေပ်ာ္
ရနိုးနိုး ငိုရနိုးနိုးျဖင့္ မအီမသာျဖစ္ေနသည္။အဘယ္ေၾကာင့္မူ ကားၾကံဳရ၍ ေပ်ာ္ခ်င္ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္မွ
ရြာျပန္လ်ွင္ ညမေရာက္သည့္တိုင္ ေမွာင္ရိပ္ပ်ိဳး အခ်ိန္
ခန့္မွ ေရာက္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာလမ္းေဘးရွိ
ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေအာက္မွ ျဖတ္သြားရမည္။
ျပီးေနာက္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားေသာ ကားဆီမွသူသူငါငါ ပစၥည္းမ်ားကို တဖက္ကားဆီ ေျပာင္းေရႊ႔သယ္
ယူၾကကာ ထိုေနရာမွ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာေလေတာ့
သည္။ဤသို့ ျဖင့္ ဆက္ကာ လာၾကေလရာ ကိုေအာင္ၾကီးတို့ ကားဂိတ္အေရာက္တြင္ကား ညေန ေစာင္း၍ ႏြား
ရုိင္းသြင္းခ်ိန္ခန့္ပင္ရွျိပီျဖစ္၏။ကားဂိတ္တြင္ ကိုေအာင္ၾကီး၏ ပစၥည္းမ်ား ခ်ေပးကာ ကားမွာ တဝူးဝူးနွင့္ ထြက္
ခြာသြားေခ်၏။ထိုအခါ ကိုေအာင္ၾကီး၏ ျပသာနာသည္ ဒီမွာပင္စတင္ေလေတာ့သည္။ရြာမွ ႏြားလွည္းဆရာ ဦးဖိုးသက္မွာ ဒီေန့ မိမိေနာက္က်ေန၍ မလာေတာ့ျပီအထင္ျဖင့္ ျပန္သြားျပီျဖစ္မည္ထင္၏။ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း
အနည္းငယ္မ်ားလွသည့္အတြက္ ကိုေအာင္ၾကီးတစ္
ေယာက္အခက္ၾကံဳေလျပီ။ရြာျပန္ရမည့္ လမ္းကလည္း
ေမွာင္ေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျခာက္ကပ္ေနေသာနႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ သပ္ရင္း တံေတြးအခါခါ ျမိဳခ်ေနမိသည္။

image source
ထိုေနာက္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ကြာဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ အေရးၾကီးေသာ အထုတ္မ်ားကိုသာ တစ္နိုင္တပိုင္ဆြဲ၍ က်န္ပစၥည္းမ်ားကို လံုျခံဳရာ၌ထားခဲ႔ကာ ရြာထဲ
စတင္ဝင္ေလေတာ့သည္။လမ္းမွာ လံုးဝအေမွာင္ၾကီး
မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သြားလို့ရေနေသး၏။မၾကာမွီပင္
ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီး ေအာက္သို့ေရာက္လာခဲ႔ေလျပီ။အပင္ေအာက္မွာကား လံုးဝအေမွာင္က်ေန၏။ကိုေအာင္ၾကီး
တစ္ေယာက္ ဆက္သြားရမည္ေလာ၊လွည့္ျပန္ရမည္ေလာ၊လွည့္ျပန္၍လည္းမျဖစ္၍ ေခါင္းခဲေနေလသည္။
ထို့အခိုက္ အစာရွာျပီး အိပ္တန္းဝင္လာၾကကုန္ေသာ
ငွက္အုပ္ၾကီး ၏ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးသို့ "ဟူး း းဖလူး း း"သက္ဆင္းသံၾကီးသည္ ကိုေအာင္ၾကီး၏ေၾကာက္စိတ္ကို ပို၍ ဆြြေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။ေလတိုက္၍ ကုကၠိဳလ္
ပင္ထက္မွ တရွဲရွဲ ျမည္သံၾကီးသည္ ၾကက္သီးထဖြယ္
ေကာင္းလွသည္။ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွ တိုက္ခတ္
လာေသာ ေလေျပေလးသည္ ေက်ာရုိးခ်ဥ္ဆီအထိ စိမ့္
ကာစိမ့္ကာျဖင့္ ဝင္သြားေလသည္။ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားကလည္းထိုအခ်ိန္မွပင္ အလိုက္မသိစြာ ျဖန္းကနဲ ျဖန္းကနဲ ေက်ာဘက္ဆီမွ ေထာင္ထလာျပန္သည္။
ကိုေအာင္ၾကီးကမ်ာ ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေနေသာ
ရွိသမ်ွ သတၱိကိုစုကာ အားတင္း၍ ကုကၠိဳလ္ပင္ ၾကီး
ေအာက္ မွ ျဖတ္သြားလုိုက္အခိုက္ ခႏၶာကိုယ္သည္ဗိုင္းကနဲ ေရွ့သို့ ဟတ္ထိုး လွဲက်သြားေလသည္။

image source
အပိုင္းဆက္ေမ်ွာ္....

ေလးစားစြာျဖင့္
ေႏြဦးသစ္
@kyawthuyein
MSC-252