ေလတိုက္လိုက္ယိမ္းလိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနတက္ၾကတဲ့သဘာဝ....
သစ္ပင္လိုအေျခမစိုက္ေတာ့ ေလတိုက္လို႔လည္းယိမ္းႏြဲ႔တယ္။
အေျခမစိုက္လို႔လည္း ကူးေျပာင္းလြယ္တယ္။

ဘယ္ဆီေျမျပင္မွာ သစ္ပင္ကိုသန္မာေအာင္စိုက္မယ္မေတြးဘူး။ ဒီအပင္ကို ဘယ္လိုယူရင္ ငါရႏိုင္မလည္းဆိုတာကိုေတြးတယ္။

မေတြးနဲ႔မဟုတ္ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ မွ်တမႈ႐ွိဖို႔လိုမယ္။

သစ္ပင္က အသီးေတြကို လူသားေတြအားလံုးကစားသံုးၾကတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ ေလာဘႀကီးသူက
သူ႔အတြက္ပိုရသြားရင္ သူ႔ဘဝခ်မ္းသာမယ္လို႔ေတြးေနတယ္။ သူ အပိုလိုခ်င္ျပန္တယ္။
အသီးကိုခူးတယ္ အရိပ္ကိုခိုတယ္။

တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုအပင္ရဲ႕အရိပ္ကိုခြဲခြာသြားသလို အသီးေတြကိုသူစုေဆာင္းမိၿပီဆိုၿပီး အပင္ကအသီးေတြကိုေနာက္လူမစားႏိုင္ေအာင္ ပင္စည္ကေနခုတ္လွဲပစ္တယ္။

သူစုေဆာင္းထားတဲ့အသီးေတြကိုစားသံုးတယ္။
မကုန္ႏိုင္ဘူးထင္တဲ့အသီးက စားရင္းနဲ႔ကုန္သြားတယ္။ သူက စားဖို႔ပဲသိတာ၊ ရဖို႔ပဲသိတာ။ အပင္ကေနလူေတြကိုအက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတာကိုမေတြးဘူး။ သူအပင္စိုက္ဖို႔ကိုလည္းမေတြးဘူး။

သစ္သီးေတြကို သူစားရင္းနဲ႔ကုန္လာတယ္။
သူတေျဖးေျဖးဆာေလာင္လာတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွ သူခုတ္လွဲလိုက္တဲ့အပင္ေလးကိုသတိရသြားတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳဖူးမွသိၾကတယ္။

ထိုသူက အဲ့ဒီသိတာထက္ကို ပိုမိုက္တယ္။
သူသစ္ပင္ကိုခုတ္လွဲသြားခ်ိန္မွာ အျခားသူေတြသူ႔ကိုဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါကိုသူကဂုဏ္ယူေနတယ္။

သူခုတ္လွဲသြားတဲ့အပင္ကို သူေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ေနာက္ကြယ္ကအျဖစ္အပ်က္ကိုသူမသိဘူး။

လူေတြက သူ႔ကိုအ႐ူးလို႔သတ္မွက္ၾကတယ္။
သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူဘုရင္ေပါ့။

လူသားေတြက တစ္ပင္မေကာင္းတစ္ပင္ေျပာင္းေပမယ့္ သူတို႔ေျပာင္းသြားတဲ့အပင္ေပၚမွာေတာ့သစၥာ႐ွိတယ္။ အပင္ မအိုခင္၊မေသခင္အခ်ိန္ သူတို႔ဟာ ထိုအပင္နဲ႔လံုးဝမခြဲခြာခဲ့ဘူး။
သူတို႔သိတဲ့အ႐ူးက အပင္သစ္ေတြေတြ႔ေတာ့လိုခ်င္ျပန္တယ္။ ႀကိဳးစားမႈေတာ့မျပဳပဲ အေခ်ာင္လိုခ်င္တယ္။

သူက ဆာေလာင္ေနတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဘုရင္ထင္ေနတာမို႔ သူမ်ားေတြကိုအမိန္႔သြားေပးတယ္။

လူသားေတြက....
Sorryပါ ႀကိဳးစားမႈမ႐ွိပဲအေခ်ာင္လိုခ်င္တဲ့သင္ဟာ
အလကားလူပါလို႔....
.......သူ႔ကိုျပန္ေျပာလႊတ္လိုက္ၾကတယ္။

@komoezaw

MSC-030