ဘဝခါးခါး ( ၃ )

က်ြန္မရဲ႕စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာေန႕ရက္ေလးကုန္ဆံုးသြားခဲ႕ရတဲ႔ေန႕ေလးကေတာ့ က်ြန္မဘဝ ပဲ႕ကိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ႔ က်ြန္မခ်စ္ေသာ အေမ က်ြန္မဘဝထဲက ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ႕ေန႕ပါ။အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ေစာေစာစီးစီးက်ြန္မဆီ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႕မထင္ထားခဲ႔ပါဘူး။က်ြန္မဘက္က ထာဝရရပ္တည္ေပးတဲ႔ အေမ အခုေတာ့မရပ္တည္ေပးနိုင္ေတာ့ဘူး။ေလာကႀကီးမွာ ခင္တြယ္စရာအေမရယ္ အေဖရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ပဲရွိတဲ႔က်ြန္မဘဝက အခုေတာ့ခင္တြယ္စရာလူသားနွစ္ဦးပဲရွိပါေတာ့တယ္။ဒါေပမဲ႔ အဲ႔လူသားနွစ္ဦးကလဲ က်ြန္မကိုသူစိမ္းပမာဆက္ဆံတတ္တဲ႔ သူနွစ္ဦးပါ။က်ြန္မရဲ႕အရင္းနွီးဆံုးသူစိမ္းနွစ္ဦးပါ။အေမေျပာေျပာေနတဲ႔ "ေလာကဓံ"ဆိုတဲ႔အရာကို အရင္က"ဆင္းရဲျခင္း"လို႕ က်ြန္မနားလည္ခဲ႔တာ။အခုေတာ့ "ခ်စ္ေသာသူနဲ႔ခြဲခြာရျခင္း"ကလည္း ေလာကဓံဆိုတာ က်ြန္မမွတ္သားထားလိုက္ပါတယ္။

အေမဆံုးျပီးတည္းက က်ြန္မဘဝအထီးက်န္လာရသလိုပဲ။အေဖဟာ အေမဆံုးျပီဆိုတည္းက က်ြန္မကိုေက်ာင္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၈တန္းေအာင္ခါစ က်ြန္မဟာ အခုလိုသန္႕ရွင္းေရးတစ္ေယာက္ေတာင္္ အထက္တန္းေအာင္မွ အလုပ္ရတဲ႕ေခတ္မွာ အလုပ္မရတာမဆန္းပါဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့ရဲ႕ယိုင္နဲ႔နဲ႔ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆိုင္ခန္းငယ္ေလးက က်ြန္မကိုေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ြန္မေက်နပ္ပါတယ္။အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ပညာတတ္ဘဝကိုက်ြန္မ မေရာက္နိုင္ေပမဲ႔ က်ြန္မေမာင္ေလးကိုေတာ့ က်ြန္မရေအာင္ထားေပးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။အေဖကေတာ့ အေမဆံုးျပီးတည္းက အေဖာ္အျဖစ္ အရက္ေတြကိုသာ ပိုျပီးအခ်ိန္ေပးလာပါေတာ့တယ္။အေဖ့ရဲ႕ ဝင္ေငြဟာ အေဖ့အသံုးစရိတ္နဲ႔ပင္ မေလာက္ငေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ြန္မရဲ႕ဆိုင္ေလးကဝင္ေငြဟာ အိမ္စရိတ္ ေမာင္ေလးေက်ာင္းစရိတ္ အေဖ့အသံုးစရိတ္တို႕ေႀကာင့္ က်ြန္မလက္ထဲမွာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။တစ္တန္းနဲ႔တစ္တန္း တိုးပြားလာတဲ႔ ေမာင္ေလးေက်ာင္းစရိတ္က က်ြန္မကိုထမင္းလံုးတေစၦေျခာက္ေနသလိုပါပဲ။ဒါေပမဲ႔ က်ြန္မစိတ္မပ်က္ပါဘူး။"စုငယ္"ဆိုတဲ႔ က်ြန္မဟာ အေမ့လိုပဲ။ေလာကဓံကို လြယ္လြယ္နဲ႔အရံႈးေပးမယ့္လူမဟုတ္ပါဘူး။ က်ြန္မနာမည္"စုငယ္"ဒါေပမဲ႔ အသည္းေတာ့မငယ္ပါဘူး။ဒီေတာ့ က်ြန္မဘဝရဲ႕ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးနွစ္ေခ်ာင္းျဖစ္တဲ႔ အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးအတြက္ဆို က်ြန္မဦးေဆြးဆံျမည့္ ေပးဆပ္သြားမွာပါ။

"ေစ်းေရာင္းရတာလဲဟာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။အိမ္က်မွ tvေလးႀကည့္ျပီး အေႀကာအျခင္ေတြ ေလ်ွာ့ရမယ္" မအိရဲ႕အသံေလးက က်ြန္မနားဆီေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။သူတို႕ေတြအတြက္ အေမာေျပစရာေလးကtvတဲ႔။ပင္ပန္းတာေတြေျဖေဖ်ာက္ဖို႕က tvေလးတဲ႔။က်ြန္မအတြက္ကေရာ။ဒီေမးခြန္းကို က်ြန္မကိုေမးလာရင္မဆိုင္းမတြဘဲ ေျဖမိမွာပါ ။အေဖ့ဆီက "ပင္ပန္းေနျပီလား"ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေလးရယ္ ေမာင္ေလးဆီက "မမ သားဘာကူညီေပးရမလဲ"ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေလးပါ။ဒါေပမဲ႔ က်ြန္မေစ်းစေရာင္းတဲ႔ခ်ိန္တည္းက အခုထိမႀကားရတာ အဲ႔စကားေလးပါပဲ။ေစ်းကျပန္လာတိုင္း လူသူမရွိတဲ႔ အိမ္ေလးကက်ြန္မကိုတိတ္ဆိတ္စြာႀကိဳဆိုေနပါတယ္။အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးကေတာ့ အရိပ္ေကာင္းတဲ႔ သစ္ပင္ေအာက္ တစ္ခုခုမွာရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ က်ားထိုးေနႀကပါျပီ။ထမင္းကိုတစ္ေယာက္တည္းစားျပီး အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးျပန္အလာကို ေမ်ွာ္ေနရတာ က်ြန္မရဲ႕ေန႕စဥ္ဘဝေလးပါပဲ။

အေဖနဲ႔သြားအတူလာအတူျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေမာင္ေလးဟာ ၈တန္းနွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းကထြက္လိုက္ရပါျပီ။က်ြန္မဘယ္လိုတားတား "စာမလိုက္နိုင္"လို႕ပါဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔က်ြန္မရဲ႕ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။အေဖ့ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ ခံယူခ်က္ေတြက ေမာင္ေလးရဲ႕နွလံုးသားမွာ သံမိႈစြဲေနပါျပီ။တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ယိုယြငး္ပ်က္စီးလာတဲ႔ က်ြန္မတို႕အိမ္စီးပြားေရးဟာ ေမာင္ေလးနဲ႔အေဖ့ေႀကာင့္လို႕ေျပာရ ရင္မမွားဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ဒါေပမဲ႔လည္းက်ြန္မ အေဖနဲ႔ေမာင္ေလးကို ေမတၱာမပ်က္ခဲ႔ပါဘူး။က်ြန္မနဲ႔အခုခ်ိန္ထိ အတူတူတစ္မိုးေအာက္ထဲမွာ ရွိေနေပးတာကိုပဲ က်ြန္မေက်နပ္ေနရပါတယ္။
Steemitမိသားစုဝင္မ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္လ်က္။

Steemit မိသားစုဝင္မ်ားအားလံုးစိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း ကုိယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ။
Give my love to you all Steemians.
written by :@hnineikhaing
MSU NO-003


#myanmar
#msu