အိမ္ျပန္အေတြး

စာသင္တစ္နွစ္ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက အသီးသီး ေနထိုင္ရာ ရပ္ရြာမ်ားသို ့ျပန္ျကေလသည္။ အထက္အညာက သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိသလို ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းရွိျကေပသည္ ။ နယ္စံုသလို တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္းစံုျကေပသည္ ။ ခမိလူမ်ိဳးဦးဇင္းေလးမ်ားလည္း ရွိျကသလို ေရအျမဲခဲျပီး ေအးခ်မ္းလွတဲ႕ ပူတာအိုအနီးက ရြာေလးက လာေရာက္စာသင္ျကတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းရွိသည္ ။ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန ့ကတည္းက အလ်ိဳလ်ိဳ ျပန္သြားျကသည္မွာ ဒီေန ့က်ေတာ့ သံဃာအပါး တစ္ရာေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ႕ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ျကီးကား ေျခာက္ကပ္ကပ္နွင့္ က်န္ရစ္ခဲ႕ေလသည္ ။ ေက်ာင္းေတာ္ျကီးကို အေဖာ္လုပ္ရင္း မိမိနွင့္ ဘဝတူသူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ပါးမ်ွသာ က်န္ရစ္ခဲ႕သည္ ။
ေနထိုင္ရသည္မွာ တိတ္ဆိတ္လို ့ ေနရာလြတ္ ကုတင္လြတ္ေတြ မ်ားစြားျကည့္ရင္း ေဆးြသလိုလို လြမ္းသလိုလို နွင့္ ရင္ထဲတြင္ေဖာ္မျပနိုင္ေသာ ေဝဒနာတစ္ခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္ ။ မိမိတို ့လည္း သူမ်ားနည္းတူ ျပန္ခ်င္ျကပါသည္ ။ အေမအိမ္ကို လြမ္းလွသည္ ။ အေမခ်က္တဲ႕ ထမင္းဟင္းကို တမ္းတမိသည္ ။ သို ့ေပမဲ႕လည္း ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္မရွိေတာ့ ေငြပို ့မည့္ရက္ကိုသာ ေမ်ွာ္ရင္း ေစာင့္စားေနရသည္ ။

ရန္ကုန္- ျပည္ အသြားအျပန္ သိပ္ေဝးလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ ။ သို ့ေသာ္ ကားခတင္ ၁၀၀၀၀ ေပးရသည္ ။ မိမိလက္ထဲတြင္က ကြမ္းယာဖိုးပင္မရွိ ေငြျပတ္တဲ႕အခိုက္အတန္ ့က ျဖစ္ေနျကသဘာဝမို ့ သိပ္ေတာ့လည္း မခံစားမိေပ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးျပန္သြားတိုင္း " ဦးဂုဏ မျပန္ဘူးလား " ဆိုတဲ႕ ေမးခြန္းတိုင္းကို " ေက်ာင္းေတာ္ျကီးနဲ႕ မခြဲနိုင္လို ့မျပန္ေသးဘူး " ဆိုတဲ႕ ဟန္ကိုယ္ဖို ့ စကားေလးနဲ႕ပဲ ကိုယ့္ဘုန္းကံနည္းတာကို လိႈ႕ဝွက္ထားရသည္ ။
အေမ့ဆီကေတာ့ ေတာင္းခ်င္လည္း မေတာင္းရက္ေပ ။ ရိပ္သာဝင္ေနတယ္ဆိုတဲ႕ သတင္းစကားေျကာင့္ အပူမေပးခ်င္ေတာ့ေပ ။ သာဓုသာေခၚရင္း အေမ့ကုသိုလ္ သားလည္းရပါေစ အခက္အခဲလည္း အဆင္ေျပပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းမိသည္ ။ ဒါေျကာင့္ ကုသိုလ္ကံတတ္လာသည္ထင္သည္ ။ မိမိအခက္အခဲကို ကူညီေပးမည့္သူက ေပၚလာေခ်သည္ ။ မိမိအား ေလးစားျကည္ညိဳတဲ႕ ဒကာမတစ္ဦးက လမ္းစရိတ္လႈပါ့မည္ သို ့ေသာ္ ေတာရြာကေန ျမိဳ႕တတ္လႊဲရသည္မို ့ ရက္နည္းနည္းေစာင့္ပါဟု ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ တသီတတန္းျကီး ေပးခဲ႕ပါသည္ ။ အသြားအျပန္ ဆိုင္ကယ္သံုးနာရီေလာက္ေမာင္းရတဲ႕ခရီးကို အပင္ပန္းခံျပီး wave ကေနတစ္ဆင့္ မိမိအတြက္ ေငြ ၂၀၀၀၀ ျဖစ္ေအာင္လႈေပးခဲ႕သည္ ။ ထို ့အတြက္လည္း ဤစာစုေလးျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ေျကာင္းေျပာပါရေစ ။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကားလတ္မွတ္ေလးျဖတ္ျပီး ရန္ကုန္ျပန္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ ဇာတ္လမ္းက အဲ႕မွာ စေတာ့တာပါပဲ စီးရသည့္ကားနာမည္က " ဘဝသစ္ " တဲ႕ အနည္းငယ္ေတာ့ တုန္သြားသည္ ။ကားစီးရင္း အေတြးေတြက ဝင္လာျပန္သည္ ။ ရန္ကုန္ျပန္သည္ ရက္အနည္းငယ္ျကာလ်ွင္ ျပည္ သို ့ျပန္လာရဦးမည္ ။ မိမိတို ့မွာ ဘယ္ေနရာမွာ အတည္တက်ေနရမည္ဟူေသာ အာမခံခ်က္မရွိေပ ။ ကံစီမံရာ အတိုင္းသာ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာ ကူးေျပာင္းျပီး ပညာရွာေနျကရသည္ ။ လူဆိုတာ ေခတၱဧည့္သည္ ဆိုသည့္အတိုင္းပါပဲ တျခားဘဝကေန လူ ့ဘဝ ေရာက္လာတယ္ နွစ္အနည္းငယ္ ေနျပီးျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘဝေတြကို ေျပာင္းရျပန္တယ္ ။ အဲ႕ဘဝမွာလည္း ထာဝရေနရမည္ဟု အာမခံခ်က္မရွိ သက္တမ္းကုန္လ်ွင္ တျခားဘဝသို ့ တစ္ဖန္ကူးေျပာင္းျပန္ရဦးမယ္ ။ မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာလည္း စာသင္လိုက္ ရြာျပန္လိုက္ တျခားေဒသေျပာင္းလိုက္နွင့္ လည္ပတ္ေနသလို လူဟူေသာ ဘဝမ်ိဳးေတြလည္း နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳေသးသမ်ွကေတာ့ ဒီဘဝမွ ဟိုဘဝ ကူေျပာင္း သံသရာလည္ေနဦးမည္သာပင္ ။ ဒါေျကာင့္ အနိစၥ အျမဲမရွိဟု အဖဘုရားေဟာျကားခဲ႕ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ေတြးရင္းနွင့္ မိမိလည္း ရန္ကုန္ အေမ့အိမ္မွာ ရက္အနည္းငယ္သာ ေနရမည့္အျဖစ္ကိုေတြးျပီး ဝမ္းနည္းသလိုေတာင္ျဖစ္မိသည္ ။ သို ့ေသာ္မဲ႕လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေႏြးေထြးေသာ အေမ့အိမ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနမည္ဟုသာ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့သည္ ။

မိမိအား ခ်စ္သူ မုန္းသူ ထိုထိုလူ သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိျကပါေစ ။

MSC-181
Author @gunapeya