ထိုေန႔တေန႔လံုး က်ေနာ္ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္၊ မလုပ္ျဖစ္ေပ။ စာေမးပြဲၿပီး တပတ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာ က်ေနာ္ အလုပ္ျပန္ ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ (၃) လာသာ ပိတ္ေပမယ့္။ ထို (၃) လကို ပဲ အလုပ္လုပ္ရန္ ဆရာက က်ေနာ့္ကို ေခၚျခင္း ျဖစ္၏။ ေအာင္စာရင္းထြက္သည့္ ရက္သည္လည္း က်ေနာ္ အလုပ္၀င္ေနသည့္ ကာလ ျဖစ္၏။ ထို႔ေန႔က အလုပ္ပင္ ျပန္မသြားႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဆရာကေတာ့ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေအာင္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ေနၿပီဟု ထင္ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္မွ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပ ရေပလိမ့္မည္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ အလုပ္သြားေတာ့ က်ေနာ္ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ မေန႔က က်ေနာ္ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ေနသည္ဟု တဆိုင္လံုးက ထင္ေနၾက၏။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ ေမးျမန္းၾကၿပီး အေျခအေနမွန္ကို သိသြားၿပီးမွ တအံတၾသ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ က်ေနာ္ စာေမးပြဲ မေအာင္သည္ကို ဆရာအပါအ၀င္ တဆိုင္လံုး မယံုၾကေပ။ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ က်ေနာ့္ အက်င့္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စေနသည္ဟုသာ ထင္ေနၾက၏။ မနက္ကေန ေန႔လည္ခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ မယံုၾကည့္ၾကေပ။ သူတို႔ ပံုစံက ခဏေန က်ေနာ္ စေနတာဟု ေျပာၿပီး တ၀ါး၀ါး တဟားဟား ရယ္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသလိုပင္။ ညေနေစာင္းသည္အထိ မယံုတ၀က္ ယံုတ၀က္ႏွင့္။ ဆိုင္သိမ္းခါနီးမွာေတာ့ က်ေနာ္ တကယ္ စာေမးပြဲ မေအာင္သည္ကို သူတို႔ ယံုသြားေတာ့၏။ က်ေနာ္က စတတ္ ေနာက္တတ္သလို ၾကာၾကာမွ ဟန္မေဆာင္တတ္ပဲကိုး။

အားလံုးက က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾက၏။ ၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾက၏။ တပတ္ေလာက္အထိ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကို က်ေနာ္ ရွာမေတြ႕ေပ။ လုပ္စရာ ရွိသည္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနေပမယ့္ သံပတ္ေပးထားသည့္ စက္ရုပ္တရုပ္အလား လုပ္ရွားျပဳမႈပံုေတြက ခံစားခ်က္ႏွင့္ အသိစိတ္ မဲ့လြန္းေန၏။ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး (၁၀) ရက္ေလာက္ေနမွ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ စိတ္မ်ား အတန္ငယ္ တည္ၿငိမ္လာ၏။ ထု႔ိျပင္ ဘာလုပ္ရမည္ကိုပါ တပါတည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ထို ဆံုးျဖတ္ခ်က္အား အေမ့ကို ေျပာျပ၏။ တျခား မဟုတ္ လက္ရွိတက္ေနသည့္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ကို ဆက္မတက္ေတာ့ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္မွာ အေ၀းသင္ ဘာသာရပ္ တခုခု ယူၿပီး အလုပ္သာ ေဇာက္ခ် လုပ္ရန္ ျဖစ္၏။ အေမ လက္္မခံေပ။ ထို႔ျပင္ အေမ ငို၏။ သားရယ္ မင္းလက္ရွိတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းပဲ ဆက္တက္ပါလားကြာ ဟု ဆို၏။ အျခားတပါး ဘာဘာညာညာ စကားမ်ား မဆိုေပ။

အေမ ငိုေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိတက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသာ ဆက္တက္ရန္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီးေတာ့ ေက်ာင္းျပန္အပ္၊ ဖြင့္ေတာ့ တက္ေပါ့။ စာအုပ္ဆုိင္ကေန တခါ ျပန္နားရျပန္၏။ ယခုႏွစ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတက္သည့္ ရက္ႏွင့္ ဂိမ္းဆိုင္ေရာက္သည့္ ရက္ တြက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဂိမ္းဆိုင္ေရာက္သည့္ ရက္က သာ၍ မ်ားေနေတာ့၏။ ယခင္ႏွစ္ကတည္းက က်ေနာ္သည္ စာမ်ားကို ( workshop ဘာသာရပ္မွ လြဲ၍) ေသခ်ာျပဳလုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ရကား သင္ခန္းစာမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မခက္ေတာ့ေပ။ ထို႔ျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးေနၿပီ ျဖစ္ရကား အတန္းတက္စရာမလုိပဲ Roll Call (အတန္းတက္ မွတ္တမ္း) ရ၏။ အပတ္တိုင္း အခ်ိန္တို္င္း အားလံုးနီးပါးကို တက္စရာမလုိေပ။ အတန္းထဲတြင္ မ်က္ႏွာ ခဏျပၿပီးေနာက္ ဂိမ္းဆိုင္သြားလိုက္ ကန္တင္းသြားလိုက္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ေနေတာ့၏။ ကိုယ့္ကို အတန္းလစ္သည့္ အျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမ မလာႏိုင္သည့္ အတန္းခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ က်ေနာ္သည္ ဂိမ္းဆိုင္သို႔သာ ေရာက္ေနေတာ့၏။ တခါတေလ ေက်ာင္းကိုသြားေပမယ့္ ေက်ာင္း မေရာက္ပဲ ဂိမ္းဆိုင္သို႔သာ ေရာက္သြားေတာ့၏။

က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္သည္ ေတာင္ႀကီး နည္းပညာတကၠသိုလ္ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ္လည္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ႏွင့္ အေ၀းႀကီး။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ႏွင့္ (၁၄) မိုင္ေလာက္ေ၀းေသာ ေနရာမွာ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုတကၠသိုလ္ အနီးအနားတ၀ိုက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးက ၿမိဳ႕သစ္တည္လိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္သည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ နီးသြားေတာ့၏။ ထိုၿမိဳ႕သစ္ နာမည္ကို ေအးသာယာၿမိဳ႕ဟု ေခၚ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေကာင္းသား အမ်ားစုကေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္ဟု သာေခၚၾက၏။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးရွိ နည္းပညာေက်ာင္းမ်ား ၿမိဳ႕ႏွင့္ အေ၀းမွာသာ ရွိၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕အနီးမွာ ရွိသည္ဟု ရွာၾကံဂုဏ္ယူလွ်င္လည္း ဂုဏ္ယူလို႔ေတာ့ ရ၏။

အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြားဖို႔က လိုင္းကား (၂) ဆင့္ စီးရ၏။ က်ေနာ့္ ရပ္ကြက္ကေန ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မေစ်းသို႔ တဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕မွေစ်းမွ ေအးသာယာၿမိဳ႕ရွိ ေက်ာင္းသို႔ ေနာက္တဆင့္ စီးရ၏။ အသြား (၄၅) မိနစ္၊ အျပန္ (၄၅) မိနစ္ႏွင့္ တေန႔တေန႔ လိုင္းကားစီးေနရသည္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္၏။ တခါတေလမ်ား ကိုယ္စီးသည့္ ကားက စက္မႈဇုန္ဖက္သြားၿပီး ပစၥည္းတင္၊ ပစၥည္းခ်မ်ား လုပ္စရာ ရွိလာ၊ ပါလာလွ်င္ တနာရီေက်ာ္ ၾကာသြားေတာ့၏။

ေက်ာင္းနားက မွတ္တိုင္မွာဆင္း၊ ေက်ာင္းသြားေပါ့။ သို႔ေသာ္ မွတ္တိုင္ကေန ေက်ာင္းထက္၊ မွတ္တိုင္ကေန ဂိမ္းဆိုင္က ပိုလို႔ နီး၏။ သို႔ႏွင့္ တေန႔တေန႔ စာသင္ခန္းသို႔ မေရာက္ပဲ ဂိမ္းဆိုင္သို႔သာ ေရာက္ေလေတာ့၏။ ပထမႏွစ္ မေအာင္ျဖစ္ၿပီးမွ က်ေနာ္ နည္းနည္း နည္းနည္းႏွင့္ မရဲတရဲ ဆိုးတတ္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31