ဒီေန႔ နံနက္ Fustal ကန္၏။ တပတ္ကို အနည္းဆံုး (၂) ႀကိမ္၊ (၃) ႀကိမ္ေတာ့ ကန္ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြ နံနက္ (၆) နာရီ ကန္၏။ မနက္ (၅) နာရီ မိ္နစ္ (၄၀) ေလာက္ ထရ၏။ သို႔မွာသာ (၆) နာရီအခ်ိန္ကို မီမည္ ျဖစ္၏။ ဒီေန႔ လာကန္သူ မ်ား၏။ ကန္ေနၾကလာမ်ား အျပင္ လူသစ္မ်ားလည္း ပါ၏။ အသိအသိမ်ားကတဆင့္ လုိက္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ (၂) သင္းစာ မက၊ (၃) သင္းစာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ (၂) ဂိုး ရွံုးထြက္ ကန္ၾကရ၏။ (၂) ဂိုးသြင္းႏိုင္သည့္ အသင္းက ဆက္ကန္ရၿပီး က်န္တသင္းက ထြက္ရ၏။ (၆) နာရီကေန (၇) နာရီထိ ကန္၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တဖြဲ႕မလာေသးသျဖင့္ (၈) နာရီေလာက္ထိ ကန္ျဖစ္၏။ (၂) ခ်ိန္စာ ေပးစရာမလိုေပ။ ကန္ေနၾက ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တခ်ိန္စာသာ ေပးစရာလို၏။

နံနက္ (၈) နာရီခြဲေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္၏။ ေရခ်ဳိးဖို႔ ျပင္၏။ အ၀တ္အနည္းငယ္လည္း ေလွ်ာ္ရေပဦးမည္။ ေရစက္ေမာင္း၏။ စက္သံသာ ျမည္ၿပီး ေရက ထြက္မလာေပ။ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႔လဲ ဆိုၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ေမာ္တာႀကိဳး (ပန္ကာႀကိဳး) ျပတ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ အေထြးထည္၀တ္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ေမာ္တာႀကိဳး ၀ယ္ဖို႔ ထြက္ရျပန္၏။ မၾကာမၾကာ ၀ယ္ေနၾက အိမ္နားက ဆိုင္မွာ သြား၀ယ္၏။ ေမာ္တာႀကိဳး size က 49 ျဖစ္၏။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ထို size က ကုန္ေန၏။ အကို နံပတ္ 50 ယူသြားပါလားႏွင့္ ေတြ႕ေန၏။ ညီေလး အကို႔ကို ေရမခ်ဳိးရေအာင္ လုပ္ေနတာလားဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ထိုဆိုင္မွ ညီေလးေတြ ညႊန္ျပသည့္ ေနာက္တဆိုင္ကို သြားၾကည့္ေတာ့ လကြယ္ေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ ဆိုင္က ပိတ္ထား၏။ သို႔ႏွင့္ အိမ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိသည့္ ေနာက္တဆိုင္ကို သြားရျပန္၏။ ထိုဆိုင္မွာလည္း ထို size မရွိေပ။

သို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲရွိ ေဘာလံုးကြင္း ပတ္ပတ္လည္၌ ဖြင့္ထားသည့္ ကားပစၥည္း ဆိုင္တန္းမ်ား ဆီသို႔ သြားရေတာ့၏။ ေဘာလံုးကန္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ေရခ်ဳိးေတာ့မည့္ ဖက္ရွင္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ လမ္းသလားရေတာ့၏။ ေခၽြးေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ ေရခ်ဳိးမွကို ရလိမ့္မည္။ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း ပထမ ဆိုင္မွာ ေမးၾကည့္၏။ မရွိဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္တိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာ၏။ ေနာက္ထပ္ တဆိုင္ အေရာက္မွာေတာ့ ရွိေနသျဖင့္ က်ေနာ္ ကံေကာင္းသြား၏။ က်ေနာ့္ မနက္ခင္းသည္ အႏွီ ေမာ္တာႀကိဳးကို ရွာေနရသည္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ဗ်ာမ်ားသြား၏။ ထို ေမာ္တာႀကိဳးေလး တခုအတြက္ က်ေနာ္ ဆိုင္ (၅) ဆိုင္ ပတ္လိုက္ရ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာ္တာႀကိဳး တပ္ၿပီး ေရေမာင္း အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေရခ်ဳိး၏။ ေရခ်ိဳးေနရင္း စဥ္းစားေနမိ၏။

(၁၀၀၀) ေလာက္သာေပးရေသာ ေမာ္တာႀကိဳးေလးသည္ သိန္းေက်ာ္ေသာ ေရေမာင္းစက္ကို လည္ပတ္ေစ၏။ ေရရဖုိ႔ ေရတင္စက္သည္ အေရးႀကီး၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုေရတင္စက္ လည္ဖို႔ ေမာ္တာႀကိဳးသည္ အခရာ ၾကေသာအရာ ျဖစ္၏။ အင္း ... ပစၥည္းတိုင္း အရာ၀တၲဳတိုင္းမွာ သူ႔တန္ဖိုးႏွင့္သူ သူ႔အရည္ခ်င္းႏွင့္သူပါလား ဆိုၿပီး ေတြးေတာေနမိ၏။ ယခင္ကလည္း ထိုကဲ့သို႔ အေတြးမ်ဳိး ၀င္ဖူးေပမယ့္ ယခုအခါ ထပ္ေတြးမိျခင္းသည္ ထိုအေတြး ထိုအသိမ်ားကို ပိုမိုၿပီး ခိုင္မာလာေစေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ မနက္စာ စားမည္ေပါ့။ မနက္စာ ဆိုမွ စာေရးတံ ဖိတ္ထားသည္ကိုု သတိရ၏။

ေတာင္ႀကီးမွာ စာေရးတံကို ရပ္ကြက္အလိုက္ လုပ္၏။ လုပ္လွ်င္လည္း တရပ္ကြက္လံုး နီးပါး လုပ္ၾက၏။ ယခင္ က်ေနာ္ေနခဲ့သည့္ ရပ္ကြက္မွာလည္း စာေရးတံ လုပ္၏။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္လည္း လုပ္၏။ (ယခုအခါ အမေတြေၾကာင့္ ရသည့္ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနေနေသာေၾကာင့္ စာေရးတံ မလုပ္ျဖစ္သည္မွာ (၅) ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ ျဖစ္၏။ ကိုယ္မလုပ္ေတာ့ သူမ်ား နားသြားစားေပ့ါ။) ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္လုပ္သျဖင့္ ထိုရက္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ ဗို္က္ကား၏။ သို႔ေပမယ့္ တရက္ထဲဆိုေတာ့ ခက္၏။ ဟိုအိမ္ နည္းနည္း စားလိုက္၊ ဒီအိမ္ နည္းနည္း စားလိုက္ လုပ္ရ၏။ မစားခင္ မင္းတို႔ အိမ္က ဘာေကၽြးတာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္ေသး၏။ ထိုစဥ္တုန္းက ေတြးမိ၏။ ရပ္ကြက္ တခုလံုး တရက္တည္း မလုပ္ၾကပဲ (၄)၊ (၅) အိမ္ တရက္ တခါဆိုၿပီး ခြဲလုပ္လွ်င္ ေကာင္းမည္ေပါ့။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေန႔တိုင္း ၀ါးတီးဆြဲေနလို႔ ရ၏။

ယခုလည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ဖိတ္သည့္ စာေရးတံမွာ စားေနေသာက္ေနရင္းႏွင့္ ထိုစဥ္ကအေၾကာင္း ထိုစဥ္က အေတြးကို ျပန္လည္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်မိ၏။ ထိုသူငယ္ခ်င္း ေကၽြးေမြးသည့္ ေခါက္ဆြဲကို စားၿပီးေနာက္ ေနာက္တေနရာသို႔ ခ်ီတက္ရျပန္၏။ အသိအကိုတေယာက္၏ phone service ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္အားျဖင့္ တနာရီေလာက္သာ ျခားသျဖင့္ ထိုအကိုအိမ္သြားဖို႔ ေျခလွမ္းမ်ားက ေလးေန၏။ ဗိုက္က ျပည့္ေနၿပီကိုး။ ေခါက္ဆြဲ (၂) ပြဲကို နံနက္ (၁၁) နာရီခြဲေလာက္မွာ စားထားျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔လည္ (၁) နာရီ ထိုအကိုအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူက အိေႃႏၵရေန၏။ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲက ဒံေပါက္ ေကၽြး၏။ မစားႏိုင္ေတာ့။ သို႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔သာ စားလာလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ မေန႔က ျပင္လို႔ မရေသးသည့္ window start up error ကိစၥကို သြားျပန္ လုပ္ရေသး၏။ က်ေနာ့္ထက္ ပိုကၽြမ္းေသာ IT field မွာ သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီေပးဖို႔ ေခၚလာလိုက္၏။ သူလည္း အလုပ္ပိတ္သျဖင့္ လုိက္လာေပး၏။

ျပင္လို႔ ရၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ အိမ္သို႔ ျပန္လာလိုက္၏။ ဗိုက္လည္း အေတာ္တင္း၊ ေလးေနၿပီကိုး။ တေရးတေမာေတာ့ အိပ္ဖုိ႔ ေကာင္း၏။ မနက္ကလည္း ခပ္ေစာေစာထ ထားရသည္ကိုး။ ကဲ တေရးတေမာ အိပ္လိုက္ပါဦးမည္။

Don Jaun

MSC 31