တ၀ါး၀ါး တဟားဟားႏွင့္ အစျပဳခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္း အနည္းငယ္ ကန္တတ္လာၾကခ်ိန္မွာေတာ့ တအံတၾသ ျဖစ္စရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေတာ့၏။ မထင္မွတ္ထားေသာ္ ကန္သြင္းခ်က္၊ အလိမ္အလွည့္ေတြႏွင့္ ပြဲက အေတာ္ေလးကို လွလို႔ လာ၏။ ယခင္ (၂) သင္းစာသာ ရွိေသာ လူအေရအတြက္သည္ ယခုအခါ (၃) သင္းစာပင္ ရွိလို႔လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ယခင္ (၂) သင္းစာတုန္းက တသင္းလွ်င္ (၆) ေယာက္ ကန္ၾက၏။ ႏိုင္ငံတကာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ေတာ့ တသင္းလွ်င္ (၅) ဦးစီသာ ကန္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ အေပ်ာ္သာ ကန္ၾကျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ တဖက္လွ်င္ (၆) ေယာက္စီ ကန္ၾက၏။ တဖက္ (၅) ေယာက္ထက္ စာလွ်င္ ပင္ပန္းမႈ အနည္းငယ္ သက္သာေပမယ့္ လူ (၁) ေယာက္စီ ပိုသျဖင့္ ကြင္းေတာ့ နည္းနည္းေလး ၾကပ္သြား၏။

(၁၂) ေယာက္မွသည္ ေနာက္ထပ္ (၃) ေယာက္ ထပ္တိုးလာေသာ အခါ ေမာသြားသူ ခဏနား ဆိုသည့္ အစားထိုး ကန္သည့္ စနစ္အစား တသင္းလွ်င္ (၅) ေယာက္စီႏွင့္ (၃) သင္း ကန္လိုက္၏။ (၂) ဂိုး ရွံုးထြက္ ျဖစ္၏။ ပထမဆံုး (၂) ဂိုး အသြင္းခံ ရသည့္ အသင္းက ထြက္ရမည္ ျဖစ္၏။ (၂) ဂိုး ဦးစြာ သြင္းႏိုင္သည့္ အသင္းကေတာ့ ေနာက္တသင္းႏွင့္ ထပ္ကန္ ရမည္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ လုပ္လိုက္ေတာ့ ကန္ရသည္မွာ ပိုၿပီး ေကာင္းသြား၏။ အသင္းအားလံုးက မထြက္လိုသျဖင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ကန္ၾကေတာ့၏။ တခါတေလ တသင္းထဲ က ဆက္တိုက္ ႏို္င္ၿပီး မနားတမ္း ကန္ရသလို၊ တခါတေလေတာ့ ၾကေတာ့ (၃) သံုးလံုး အႏိုင္အရွံုး မွ်ေနၿပီး တလွည့္စီ အ၀င္အထြက္ ကန္ရေလ့ ရွိ၏။ တခါတခါက် (၂) ဂိုးရဖို႔ ျပန္ေနၿပီး တခါတခါက်ေတာ့လည္း ထို ဂိုးေလး (၂) ဂိုးရဖို႔ကို အခ်ိန္ၾကာေန ျပန္တတ္ေသး၏။

အသင္း (၃) သင္းခြဲသည့္ ေနရာ၌ ကန္တတ္သူႏွင့္ သိပ္မကန္တတ္သူ ေသခ်ာ မွ်ေနေအာင္ ခြဲၿပီး အသင္းဖြဲ႔၏။ ေန႔တိုင္း ဒီလူ ဒီလူ ႏွင့္ တသင္းထဲ မၾကေအာင္ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အေနႏွင့္ေတာ့ ဟုတ္လို႔ ေန၏။ ထိုသုိ႔ (၃) သင္း (၅) ေယာက္စီ ခြဲကန္မွ ပိုၿပီး ကန္လို႔ေကာင္းေန၏။ ပိုကန္လို႔ ေကာင္းသည့္ အျပင္ ပိုလည္း ေမာ၏။ (၆) ေယာက္ကန္လွ်င္ အနည္းငယ္ ခိုလို႔ ရေသာ္လည္း (၅) ေယာက္ ကန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လံုး၀ ခိုလုိ႔ မရေပ။ မိမိ ခိုလိုက္လွ်င္ မိမိ အသင္း နစ္နာသြား မည္ ျဖစ္၏။ တေယာက္အားကလည္း တေယာက္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိ ေမာသျဖင့္ အနည္းငယ္ အေခ်ာင္ခုိလိုက္လွ်င္ တဖက္သင္းက ထိုအလစ္အငိုက္ကို ယူၿပီး အႏိုင္ယူသြားႏိုင္၏။ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ေတာ့ (၆) ေယာက္ထက္ စာလွ်င္ (၅) ေယာက္ကို ပိုၿပီး သေဘာက်မိ၏။

photo from Google

က်ေနာ္သည္ မနက္အဖြဲ႕ ညေန အဖြဲ႕ အစရွိိသျဖင့္ အဖြဲ႕ (၂) ဖြဲ႕ႏွင့္ ေဘာလံုး လိုက္ကန္တတ္သည္ကို အေရွ႕အပိုင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ မနက္ပိုင္းကန္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ေရခ်ိဳး၏။ မနက္ခင္း အေစာဆိုေတာ့ ေနေရာင္ကလည္း ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ညပိုင္း ကန္ခ်ိန္မ်ားတြင္မူ အႏွီ Fustal ကြင္းမွာပင္ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ေလ့ရွိ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ခ်ိဳးလွ်င္ မခ်ိဳးခ်င္ေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညပိုင္းက ပိုေအးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုေအးေအးႀကီးကို ေခၽြးအစိုလိုက္ႏွင့္ ျပန္သြားၿပီး အိမ္ေရာက္မွ ေရခ်ိဳးမည္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းသြားေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညပိုင္း ကန္သည့္ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အႏွီ ကြင္းမွာပင္ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္၏။ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ကြင္းအာလံုးမွာ ေရခ်ိဳးလို႔ ေတာ့ မရေပ။ အခ်ိဳ႕ကြင္းမ်ားတြင္ သန္႔စင္ခန္းသာ ရွိၿပီး ေရခ်ိဳးရန္ ေရခ်ိဳးခန္းေတာ့ မရွိေပ။ ေရခ်ိဳးခန္း မဟုတ္သည့္တိုင္ ေရခ်ိဳးလို႔ ရသည့္ ေနရာလိုမ်ိဳးကို မရွိျခင္း ျဖစ္၏။

ေႏြ၊မိုး၊ေဆာင္း မည္သည့္ ရာသီဥတု ျဖစ္ေနပါေစ ညဖက္ ကန္သည့္ ပြဲတိုင္း က်ေနာ္သည္ ထိုကြင္းမွာပင္ တပါတည္း ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ျပန္၏။ ေရခ်ိဳးလို႔ မရသည့္ ကြင္းဆိုလွ်င္လည္း က်ေနာ္ မကန္ေပ။ ထိုကြင္းမ်ား၏ ျမက္ခင္းကလည္း သိပ္မေကာင္းလွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြင္းလည္း ေကာင္း၊ ၀န္ေဆာင္မႈလည္း ေကာင္း၊ ေရလည္း ခ်ိဳးလို႔ ရသည့္ ေကာင္းသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည့္ Green Field မွာ က်ေနာ္တို႔ ပံုမွန္ ကန္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ ညေနဖက္ ကန္ခဲ့ဖူးသည့္ ေရခ်ိဳးလို႔ ရသည့္ ကြင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွ ပိုင္ရွင္တိုင္း က်ေနာ့္ကို မွတ္မိၾက၏။ က်ေနာ္၏ ေဘာလံုး စြမ္းရည္ထက္ ခ်မ္းေအးလွသည့္ ေဆာင္းတြင္း ညဖက္ႀကီး (15° ႏွင့္ 20° အပူခ်ိန္ ေလာက္သာ ရွိေသာ) မွာ ေရေအးႏွင့္ ေရခ်ိဳးရဲသည့္ သတၲိေၾကာင့္ မွတ္မိၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31