External ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ျဖတ္သန္းရျခင္းက အေတာ္လည္း ကသိကေအာက္ ႏိုင္လွ၏။ ဆယ္တန္းထိ မည္သည့္ စာေမးပြဲမွ မေအာင္ဖူးသည့္ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ေရာက္မွ အျပင္ေျဖ ျဖစ္သည့္ အေျခအေနထိသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေက်ာင္းတက္စရာ မလုိေပမယ့္ လစဥ္ေျဖသည့္ စာေမးပြဲမ်ားကိုေတာ့ ေျဖရေသး၏။ ထိုစဥ္က စာေမးပြဲကို 1 st term, 2 nd term ဆိုၿပီး ခြဲမစစ္ေပ။ ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲတခုသာ ရွိၿပီး ထို ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲ မတိုင္မီ ပထမ လပတ္၊ သံုး လပတ္၊ ေျခာက္လပတ္ ဆိုၿပီး စာေမးပြဲမ်ား က်င္းပ၏။ Fourth Year မွာေတာ့ 1 st term, 2 nd term ဆိုၿပီး စာေမးပြဲခြဲစစ္ ျပန္၏။ ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ိဳးလို႔ မၿပီးေသာ ပညာေရး စနစ္ပင္ ျဖစ္၏။

က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသို႔ ေန႔စဥ္ လာတက္ဖို႔ မလိုေသာ္လည္း လပတ္စာေမးပြဲမ်ားကို ေတာ့ လာေျဖရ၏။ ထိုစဥ္က အျပင္ေျဖ က်ေနာ္သည္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးခ်ိန္ အားလပ္ရက္၊ တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆိုၿပီးေနာက္ ရက္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အလုပ္ လုပ္ေလ့ ရွိေသာ္ စာအုပ္ဆုိုင္တြင္ အလုပ္ ျပန္၀င္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ စာေမးပြဲ ေျဖရသည့္ ရက္မ်ားတြင္ အလုပ္မွ ခဏခြင့္ယူၿပီး ေက်ာင္းသို႔ သြားရ၏။ စာေမးပြဲသည္ ေန႔လည္မွ ျဖစ္သျဖင့္ မနက္တပိုင္းကိုေတာ့ အလုပ္ လုပ္လိုက္ေသး၏။ စာက်က္ထားဖို႔လား။ ပူစရာမလိုေပ။ လပတ္စာေမးပြဲဟု သာ ေခၚျခင္း ျဖစ္၏။ တေယက္ႏွင့္ တေယာက္ ကူးလို႔ ရ၏။ စာအုပ္ထဲက ထုတ္ကူးလို႔ေတာ့ မရေပ။ စာက်က္ထား၊ စာရသည့္သူ ထံမွ ျပန္လည္ ကူးခ်ၾကျခင္း ျဖစ္၏။

အလုပ္တဖက္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ့ စာက်က္ခ်ိန္ သိပ္မရေပ။ သို႔ႏွင့္ ကူးသာခ်ရေတာ့၏။ အလုပ္သို႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုထည့္လာ၊ လိုင္းကားစီး၊ ေက်ာင္းေရာက္တာ့ သန္႔စင္ခန္းသို႔ သြားၿပီး အ၀တ္လဲ၊ ေနာက္ စာေမးပြဲေျဖ ( စာကူး )၊ ၿပီး လိုင္းကားစီး အလုပ္ျပန္သြားေပါ့။ ယခင္ႏွစ္က က်ေနာ္ စာျပန္ေျပာျပ၊ သင္ျပေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ေပါင္းကူး ပါသျဖင့္ တတိယႏွစ္ကို ျပန္တက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူတူေပါ့။ သူတို႔ရွိေနေသးလို႔သာ က်ေနာ့္မွာ စကားေျပာေဖာ္ ရွိေနျခင္း ျဖစ္၏။ ထို ႏွစ္တြင္ အေျပေျဖ က်ေနာ့္ကို ထည့္မတြက္လွ်င္ ေယာက်္ားေလး (၄) ေယာက္ ရွိ၏။ ထို (၄) ေယာက္ထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ မၾကာမၾကာ စကားလက္ဆံု ၾကေလ့ ရွိသူ တေယာက္ ရွိ၏။ သူသည္ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္သည့္ စာအုပ္ဆိုင္မွာ မၾကာမၾကာ စာအုပ္ လာ၀ယ္ဖူး၏။

အေစာပိုင္းက တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ သတိိမထားမိေပ။ ေနာက္မွ သတိထားမိ၊ မွတ္မိသြားျခင္း ျဖစ္၏။ စာအုပ္ အေၾကာင္းေတြ၊ စာေရးဆရာ အေၾကာင္းေတြ အေတာ္ ေျပာျဖစ္ၾက၏။ လပတ္စာေမးပြဲမ်ား သြားေျဖတိုင္း သူႏွင့္ စကားေျပာ ျဖစ္၏။ သူႏွင့္ စကားေျပာေျပာေနေလ့ ရွိေသာ က်ေနာ့္ကို ဟို သူငယ္ခ်င္းမ (၅) ေယာက္က လာလာၿပီး ေမးေလ့ ရွိ၏။ နင္ သူနဲ႔ စကားေျပာလို႔ ရလား ဟင္ .. တဲ့။ ဘာလို႔လဲ ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့ သူက တခန္းလံုးက ဘယ္သူႏွင့္မွ စကားသိပ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ အၾကာဆံုး စကားေျပာတာ နင္တေယာက္ပဲ ရွိတယ္ဟု တညီတညႊတ္ထဲ ေျဖၾက၏။ သူ႔ ပံုစံကလည္း သူတို႔ ေျပာသလိုပင္ နည္းနည္းေတာ့ ကန္႔လန္႔ ႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတာ့ ေပါင္းလို႔ သင္းလို႔၊ ေျပာလို႔ ဆိုလို႔ ေကာင္း၏။

အျပင္ေျဖႏွစ္မွာေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ မလုပ္ ျဖစ္ေပ။ (၇) တန္းႏွစ္ကတည္းက ေဆာ့ကစားလာသည့္ တိုက္ကြမ္ဒို အားကစားကိုလည္း မေဆာ့ ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဆရာက မင္း ေက်ာင္းၿပီးမွာပဲ လာေဆာ့ေတာ့ကြာ ဟု မွာထား၏။ ျပည္နယ္လက္ေရြးစဥ္အျဖစ္ ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ (၂) ႏွစ္လံုး စာေမးပြဲ မေအာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးမွသာ က်ေနာ့္ကို ျပန္လာေဆာ့ဖို႔ အေသအခ်ာကို မွာ၏။ သို႔ႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ … ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္း … စာအုပ္ဆိုင္ စသည္ျဖင့္ က်ေနာ့္ေန႔ရက္မ်ားသည္ ကုန္ဆံုးေတာ့၏။ ဂိမ္းလည္း မေဆာ့ႏိုင္ေတာ့ေပ။

ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးေနာက္ ေအာင္စာရင္းမ်ား ထြက္၏။ က်ေနာ္ ေအာင္၏။ Fourth Year သို႔ တက္ခြင့္ ရၿပီ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ေမဂ်ာကို စာသင္ေပးသည့္ ဆရာကေတာ့ ေျပာ၏။ အျပင္ေျဖထဲမွ ျပန္လာႏိုင္တာ မင္းတေယာက္ထဲ ရွိေသးတယ္ ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ေပး၏။ ဆရာေျပာတာလည္း မွန္၏။ အျပင္ေျဖကေန ေက်ာင္းေျဖ အျဖစ္သို႔ ျပန္လာႏိုင္သူသည္ ေက်ာင္း၏ သမိုင္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ တေယာက္သာ ရွိ၏။ ထိုႏွစ္မွ တျခား ေမဂ်ာမွ အျပင္ေျဖမ်ားလည္း မေအာင္ၾကေပ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးသြားခ်ိန္ထိ အျပင္ေျဖမ်ားထဲတြင္ ျပန္လာႏိုင္သူမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲသာ ရွိ၏။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္မ်ားကိုေတာ့ မသိေပ။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာႏွင့္ ဆံုလို႔၊ ေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္တိုင္း ယခုခ်ိန္ထိေတာ့ က်ေနာ့္ စံခ်ိန္ကို ခ်ဳိးႏိုင္သူ မရွိေသးေပ။ ေျပာရလွ်င္ စံခ်ိန္တူသူကို မရွိေသးေပ။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31