ေနာက္ဆံုးႏွစ္ (BE) တြင္ စာစဥ္အတူလုပ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း မရွိေတာ့သျဖင့္ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ လုပ္ရေတာ့၏။ စာစဥ္ထြက္ခါနီး ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက လာျပန္ကူေပးေလ့ ရွိ၏။ ႏွစ္စပိုင္းေလာက္က ထုတ္သည့္ (၃)၊ (၄) ပတ္စဥ္ေလာက္ထိသာ လာကူေပး၏။ ေနာက္ပို္င္းတြင္ေတာ့ သူ ဆြဲထားသည့္ မ်က္ႏွာဖံုး ဒီဇိုင္းမ်ားကို Gmail ကေန ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Memory Stick တြင္ထည့္၍ လူၾကံဳ တေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ပို႔ေပး ထည့္ေပးေလ့ ရွိ၏။ လူကိုယ္တိုင္ေတာ့ မလာေတာ့ေပ။ သူအေနႏွင့္လည္း အျခားလုပ္ေဆာင္စရာ ရွိသည္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ မရေတာ့သျဖင့္ အျခားေလ့လာစရာမ်ားကို ေလ့လာမႈ ျပဳရဦးေပလိမ့္မည္။

သို႔ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ စာစီစာရိုက္လည္း က်ေနာ္၊ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံု စစ္လည္း က်ေနာ္၊ သုတ၊ ရသ၊ ကာတြန္း၊ ကဗ်ာ အစရွိသည္တို႔ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သို႔ ထားမည္တို႔ကို ေနရာခ်ရာတြင္လည္း က်ေနာ္၊ စာရြက္မ်ား Print ထုတ္ရာတြင္လည္း က်ေနာ္၊ စာစဥ္ ေရာင္း၀ယ္ျခင္း အမႈမွာလည္း က်ေနာ္ အစရွိသျဖင့္ တာ၀န္အားလံုးကို က်ေနာ္ ယူရေတာ့၏။ ေရွ႕ ႏွစ္က လုပ္ကိုင္ထားဖူးသည့္ အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္သာ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ၿပီးစီး၏။ သို႔ေသာ္ တေယာက္တည္း လုပ္ကိုင္ရျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိန္ေတာ့ ပိုၾကာ၏။ ယခင္ (၂) ေယာက္ အတူ လုပ္တုန္းက (၃) ရက္ေလာက္သာ အခ်ိန္ယူရေသာ္လည္း ယခု တေယာက္တည္း လုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ တပတ္ေလာက္ကို အခ်ိန္ယူရေတာ့၏။

ထိုကဲ့သို႔ တပတ္ ႀကိဳတင္ လုပ္ေဆာင္ထားမွာလည္း စာစဥ္ထြက္မည့္ ရက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ ထုတ္ေ၀ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ စာစဥ္ ထြက္ခါနီး (၄)၊ (၅) ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္၏ အိပ္ခ်ိန္မွာ တရက္လွ်င္ (၂) နာရီလာက္သာ ရွိ၏။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းက ေက်ာင္းသြားရေသးသျဖင့္ ညဖက္မွသာ စာရိုက္ႏိုင္၏။ မိမိေရးထားသည့္ စာ၊ အျခားသူမ်ား ေပးပို႔ထားသည့္ စာမူမ်ားကို ျပန္လည္ၿပီး ရိုက္ရ၏။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ထံသို႔ စာမူ ေပးပို႔ သူမ်ားသည္ မည္သူူမွ Soft copy ႏွင့္ မေပးၾကေပ။ ထိုုစဥ္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အနည္းစုတြင္သာ computer, laptop ရွိၾက၏။ Smart Phone ေတာင္ keypad phone မ်ားသာ ရွိိ၏။ ဆိုရလွ်င္ ယခုေလာက္ ေခတ္မမီေသးေပ။ ညဖက္ ညဖက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မိအိပ္ပဲ စာစီ၊ စာရိုက္လုပ္ေနေလ့ ရွိေသာ က်ေနာ့္ကို အေမက ဆူေလ့ ရွိ၏။

စာစဥ္ လုပ္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း က်ေနာ္သည္ တလလွ်င္ (၂) ပတ္ေလာက္ အေမ၏ ဆူပူ၊ ဆံုးမမႈကို ခံရ၏။ အခ်ိန္မွန္ မအိပ္ဘူူး၊ စာလုပ္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ဒါေတြ လုပ္ေနလို႔ ဘာေတြ ျဖစ္လာမွာ ၾကေန ဆိုၿပီး မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ ရွိ၏။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ laptop ဖြင့္ၿပီး စာရိုက္မည္ ျပင္တိုင္း အေမက ထိုသို႔ ေျပာေနၾက ျဖစ္၏။ ၾကာေတာ့ ၾကားေနၾကလို ျဖစ္သြားၿပီး ဘယ္လိုမွ မေနေတာ့ေပ။ အေမလည္း က်ေနာ့္အား ေျပာမရသျဖင့္ လႊတ္သာ ထားရေတာ့၏။ ခိုး၊ ဆိုး၊ လု၊ ႏွိုက္၊ ေဆးသံုး၊ ရန္ျဖစ္ေနျခင္း မဟုတ္ျပန္ေတာ့လည္း အေမ့မွာ က်ေနာ့္ကို ေျပာရခက္ေနျပန္၏။

တရက္ရက္ စာစဥ္ လုပ္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္း ပို႔ေပးထားသည့္ laptop ႏွင့္ စာရိုက္၊ စာစီ၏။ အားလံုး စီၿပီး ရိုက္ၿပီးသြားလွ်င္ printer ႏွင့္ စာရြက္မ်ား ထိုင္ထုတ္ၿပီး နံပတ္ အစီအစဥ္အလုိက္ ထို ထုတ္ထားသည့္ စာရြက္မ်ားကို ျပန္စီရျပန္၏။ စာစဥ္မွ စာရြက္မ်ားအားလံုးကို print ထုတ္၏။ မူရင္း တခုကို print ထုတ္ၿပီး ထူမူရင္းမွ copy ျပန္ပြားျခင္း မဟုတ္ေပ။ ထိုုစဥ္က စစ္အစိုးရ လက္ထက္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔ေသာ စာေပလႈပ္ရွားမႈမ်ားအား တရား၀င္ခြင့္ျပဳေပးထားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ႏွင့္ မူရင္း တေစာင္ထုတ္ၿပီး copy ကူးဖို႔မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ copier ဆိုင္မ်ားကလည္း လက္ခံၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ကိုယ္ပိုင္ ၀ယ္ထားသည့္ printer ျဖင့္သာ စာစဥ္ စာရြက္အားလံုးကို print ထုတ္ရေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ စာစဥ္ကို က်ေနာ္ တေယာက္တည္း လုပ္ေနစဥ္ကာလက အိမ္တြင္ ညနက္သည္အထိ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္၊ တဒီးဒီး၊ တေဒါင္ေဒါင္ အသံမ်ားကို ၾကားေနရေလ့ ရွိ၏။ အစပိုင္းမွာ အသားမက် သျဖင့္ အေမက က်ေနာ့္ကို ဆူ၏။ မင္း အိပ္ေရး မ၀တာကို အားမရလို႔ အိမ္ကလူေတြကိုပါ အိပ္ေရး မ၀ေအာင္ လုပ္မလို႔လား ေပါ့။ အႏွီ printer သံ၊ စာရိုက္သံက ေန႔လည္ ေန႔ခင္းသာ မသိသာတာ၊ ညဖက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အသံက သိသိသာသာႀကီး က်ယ္ေနသလိုကို ျဖစ္ေတာ့၏။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာက္လည္း ေနာက္ပို္င္းတြင္ ညဖက္မ်ား၌ print မထုတ္ေတာ့ေပ။ စာရိုက္လည္း အတန္ငယ္ ကၽြမ္းလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စာရိုက္သံလည္း ယခင္ေလာက္ မက်ယ္ေတာ့ေပ။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31