အၾကင္နာတရားျဖင့္စီရင္ျခင္း

ငါးရားငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ဖူးၿပီးၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အတန္းေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာမ်ားက ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို သင္ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးၾကပါမည္။

ဇာတ္ဝတၳဳမ်ား၏ ဇာတ္လမ္းသေဘာမွာ အျဖဴ အမည္း ခြဲျပရံုဟု သေဘာထားၾကသည္ကတစ္ေၾကာင္း ၊ စ႐ိုက္ေသဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖင့္ပံုေဖာ္ထားသည္ကတစ္ေၾကာင္း (ဘုရားေလာင္းက အျမဲလူေကာင္း၊ ေဒဝဒတ္က အျမဲလူဆိုး) ၊
နာမည္ေသေနာက္ခံ မ်ားျဖင့္ျပထားသည္က တစ္ေၾကာင္း(ဗာရာဏသီ၊ ျဗဟၼဒတ္ ၊ဟိမဝႏၱာ) ဆရာလုပ္သူတို႔၏ ဇာတ္တိုင္းလိုလိုမွာ တံုးအအ သခၤန္းစာမ်ား ပို႔ခ်ျခင္းကတစ္ေၾကာင္း( ဘုရားေလာင္းကိုအတုယူသင့္၍၊ ေဒဝဒတ္လိုမျပဳမူသင့္ေၾကာင္း) စသည္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားမႈ တန္ဖိုးထားမႈ နည္းလာၾကပါၿပီ။ ေလွစီးရင္း ေရငတ္ရသလို ဇာတ္ေတာ္သင္ရင္း ဇာတ္ေတာ္မ်ားအရသာကို မခံစားၾကရပဲ ရသငတ္ျပႆနာ တက္ေနပါသည္။

ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ဆရာလုပ္သူက လူမႈေရး စီးပြားေရးအျမင္မ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္သံုးသပ္ျပႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ဇာတ္ေတာ္မ်ား၏ ရသဝိညာဥ္မ်ား ျပန္လည္ႏိုးထ အသက္ဝင္လာမည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။ ဇာတ္ေတာ္မ်ားလည္း တန္ဖိုးထားျခင္း ျပန္လည္ရ႐ွိလာႏိုင္ပါသည္။ 

ဥပမာအားျဖင့္>>>သတၱမတန္း၌ ျပ႒ာန္းထားေသာ ဇာတ္ဝတၳဳမ်ားထဲက ပထမဆံုး #နိေျဂာဓဇာတ္ ကိုဖတ္ၾကည့္ပါမည္။

  အသားစားၾကဴးေသာ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ျပည္သူမ်ားကို သ မင္လိုက္ရာမွာ အတင္းအဓမၼလုပ္အားေပးေစသည္။ ျပည္သူမ်ားအလုပ္အကိုင္ပ်က္သည္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ျပည္သူအမ်ားစုေပါင္းတိုင္ပင္ကာ မင္းဥယ်ဥ္ကို အလံုအျခံဳကာေပးၿပီး သမင္ေပါင္းတစ္ေထာင္ကို ေမာင္းသြင္းေပးထားလိုက္ၾကသည္။ သမင္တစ္ေထာင္မွာ နိေျဂာဓ ႏွင့္ သာခ ေရႊေရာင္သမင္ႏွစ္ေကာင္က ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး ငါးရာစီဦးေဆာင္သည္။ မင္းသည္ သမင္ပစ္လိုေသာ္ ေတာသို႔သြားစရာမလိုေတာ့။ ဥယ်ာဥ္အတြင္းဝင္ပစ္ရံုသာ။ ေခါင္းေဆာင္ေရႊသမင္ႏွစ္ေကာင္ကို လွလြန္း၍ေဘးမဲ့ေပးေစၿပီး က်န္သမင္မ်ားကို အလို႐ွိတိုင္း လိုက္လံပစ္ခတ္သည္။ သမင္မ်ားက ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ဥယ်ာဥ္အတြင္း ပတ္ေျပးရာ ပစ္ခံရတာကတစ္ေကာင္၊ အခ်င္းခ်င္းထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာကအမ်ားႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ေသရတာထက္ ေျပးရတာက ပိုၿပီးပင္ပန္းေနၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေကာင္က အစည္းေဝးေခၚၿပီး စည္းကမ္းတစ္ခုသတ္မွတ္သည္။ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔မွသမင္မ်ား အလွည့္က်စနစ္ျဖင့္ သြားေရာက္အေသခံဖို႔ျဖစ္သည္။ က်န္သမင္မ်ားက ေသမည့္ရက္ကို ေအးေအးေဆးေဆးျမက္စားေစာင့္ၾကရံုသာ။
  တစ္ေန႔ သာခေရႊသမင္အဖြဲ႔က သမင္မတစ္ေကာင္ အသတ္ခံအလွည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမွာ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္။ သူ႔အလွည့္ကိုေက်ာ္၍ ေမြးဖြားၿပီးမွ အသတ္ခံခြင့္ကို သာခေရႊသမင္ထံ ေတာင္းဆိုသည္။ မရ။ သာခေရႊသမင္က စည္းကမ္းအတိုင္းပဲ ဟုဆိုသည္။ အားကိုးရာမဲ့ သမင္မခမ်ာ အျခားအဖြဲ႔က ေခါင္းေဆာင္ နိေျဂာဓေရႊသမင္ကို အကူညီသြားေတာင္းသည္။ နိေျဂာဓက ကူညီသည္။ သမင္မ အစား သူသြားေရာက္အေသခံသည္။ အေသခံဖို႔ေရာက္လာေသာ နိေျဂာဓေရႊသမင္ကိုျမင္ေတာ့ စားဖိုမႉးကမသတ္ရဲ။ ဘုရင့္အေၾကာင္းၾကားသည္။ ဘုရင္ေရာက္လာၿပီး နိေျဂာဓႏွင့္စကားေျပာေတာ့မွ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း႐ွက္စိတ္ဝင္ ၊ နိေျဂာဓလည္း ၾကည္ညိဳမိ၍ သမင္အစ ေတာေနေတာင္ေန ေရေနကုန္းေနသတၱဝါအားလံုးကို ေဘးမဲ့ေပးလိုက္သည္။ နိေျဂာဓတို႔ ဌာေနေတာအရပ္ကို ျပန္ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ သမင္မက သမင္ေလးေမြးေတာ့ သာခကို မခစားေစပဲ နိေျဂာဓကို ခစားေစသည္။ နိေျဂာဓသမင္မင္းကလည္း လူေတြစိုက္ပ်ိဳးသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား မစားေစဖို႔. သမင္မ်ားကိုၫႊန္ၾကားခ်က္ေပးခဲ့သည္။

ဒီဇာတ္ေတာ္ကိုဖတ္ၿပီး ဆရာျဖစ္သူက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုသည္မွာ နိေျဂာဓသမင္လို အနစ္နာခံသူ၊ ရဲဝံ့သူ ျဖစ္ရမည္၊ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ေပါင္းမွ ခ်မ္းသာမည္ စသည္ျဖင့္ ဖန္တစ္ရာေတေနေသာ မြဲျပာပုဆိုးသခၤန္းစာ အနည္းငယ္ထုတ္ေပးလိုက္မည္။ တပည့္က ဆရာေျပာသေလာက္သာမွတ္သြားမည္။ ဒီအတိုင္းဆိုပါက အလြန္ႏွေျမာဖြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။

ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေသာ ဒႆနအျမင္ႏွစ္ခုကို ခ်ျပထားသည္ကိုေတြ႔ရပါဦးမည္။

#ျပႆနာကိုရင္ဆိုင္ျခင္း ႏွင့္
#ဥပေဒႏွင့္အၾကင္နာတရားတို႔အားၿပိဳင္မႈ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

 အလံုပိတ္ဥယ်ာဥ္အတြင္း သမင္ေတြပိတ္မိၿပီးေနာက္ အသတ္မခံရဖို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေျပးလႊားၿပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ရာေတြရၾကတဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေျပးလည္းမလြတ္အတူတူ မေျပးၾကဖို႔၊ အလွည့္ၾကနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးအေသခံၾကဖို႔နဲ႔ အလွည့္မေရာက္ေသးေသာသမင္မ်ားက ေသဖို႔ရန္ျမက္စားၿပီးေအးေအးေဆးေဆးေစာင့္ေနဖို႔ ၫႊန္ၾကားခ်က္သည္ ယေန႔ လူသားေတြ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးသင့္ေသာဒႆန တစ္ရပ္ကို ခ်ျပသြားသည္ဟုျမင္ပါသည္။ 

အလွည့္က်အေသခံဖို႔ သမင္အားလံုးသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ေရးခဲ့ေသာ ဥပေဒသည္ ကိုယ္ဝန္သည္သမင္မအလွည့္မွာ ျပႆနာတစ္ရပ္ကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ဥပေဒအရ အေသခံေစမလား ၊ ေမတၱာ က႐ုဏာ မုဒိတာ ျဗဟၼစိုရ္အရ ဥပေဒကိုေနာက္ဆုတ္ေစမလား ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သာခသမင္က ဥပေဒကိုေရြးခ်ယ္သြားသည္။ျဗဟၼစိုရ္ေနာက္ဆုတ္ ၊ နိေျဂာဓသမင္က ဥပေဒလည္းမပ်က္ေစရ ျဗဟၼစိုရ္တရားလည္း  မကြယ္ေစရေအာင္ အလြန္ရဲရင့္ပါးနပ္စြာ အစားထိုးအေသခံခဲ့သည္။ ျပႆနာကို ဥပေဒသက္သက္ျဖင့္မစီရင္ပဲ အၾကင္နာတရားျဖင့္ပါ စီရင္သြားခဲ့သည္။

သူ၏ အၾကင္နာတရားျဖင့္စီရင္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ သူမွအစ ကုန္းေနေရေန ေတာေနေတာင္ေန သတၱဝါအားလံုး ေဘးမဲ့ရခဲ့သည္။ ကမၻာေလာက သာယာလွပဖို႔ ဥပေဒျဖင့္စီရင္ရံုျဖင့္မလံုေလာက္ အၾကင္နာတရားျဖင့္ပါ စီရင္ရမည္ဟု နိေျဂာဓဒႆန ကို ခ်ျပသြားသည္။

ယေန႔အေျခေန မိမိတို႔ျပည္သူျပည္သားမ်ားသည္ အလံုပိတ္ဥယ်ာဥ္ထဲက အသတ္ခံဖို႔ေစာင့္ေနရေသာ သမင္မ်ားႏွင့္တူသည္ဟုထင္မိသည္။ မိမိတို႔မွာ သာခသမင္လို ငယ္သားေတြဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္႐ွိဥပေဒ အေသတြယ္ဖက္ စီရင္မည့္ေခါင္းေဆာင္၊ နိေျဂာဓသမင္လို ငယ္သားမ်ား အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဆင္ေျပဖို႔ ဥပေဒျပဳျပင္၍ အၾကင္နာတရားျဖင့္စီရင္မည့္ေခါင္းေဆာင္ဟု ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္မ်ိဳးလည္း႐ွိေနသည္။ နိေျဂာဓနဲ႔ သာခ ခြဲျမင္ဖို႔လိုသည္။

 ဤသို႔ဤပံု ဇာတ္ေတာ္မ်ားက္ို ထံုေပေပသခၤန္းစာထုတ္ျပရံုေလာက္မဟုတ္ပဲ ဥပေဒသေဘာ ဒႆနသေဘာစသည္တို႔ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္သံုးသပ္ သင္ျပမည္ဆိုပါလ်င္ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္မ်ား ျပန္လည္႐ွင္သန္အသက္ဝင္လာ၍ စာေပတန္ဖိုးလည္းျမင့္တက္လာကာ စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားလည္း မ်ားျပားလာမည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

အၾကင္နာတရားျဖင့္စီရင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေမာင္ရဟန္း(သာသနာ့ရင္ခြင္)

လူတစ္ေယာက္က ျမတ္ဗုဒၶကိုေမးတယ္။
" က်ေနာ္တို႔ တရားထိုင္ရင္ ဘာေတြရႏိုင္သလဲ "

ျမတ္ဗုဒၶက ျပန္ေျဖတယ္ " ဘာမွမရဘူး" တဲ့။

" ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ ဘာကိစၥတရားထိုင္ေတာ့မွာလဲတဲ့ " ထိုသူက ထပ္ေျပာတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက ျပန္ေျဖတယ္။
" ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့အရာေတြကိုေတာ့ မင္းကိုေျပာျပႏိုင္တယ္၊ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ ..
ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အမုန္းနဲ႔ မေကာင္းျမင္တတ္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္တယ္၊ ဒါ့အျပင္ စိတ္ထဲက အေမွာင့္တရားေတြလည္း ဆံုးရံႈးသြားတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ ေတြေဝမႈ၊ ေလာဘႀကီးမႈ ဆိုတဲ့အဆိပ္ႀကီးသံုးခုလည္း ဆံုးရံႈးသြားတယ္ "

အဓိပၸါယ္ အင္မတန္ေလးနက္သည္။

လူတိုင္းဒီကမာၻေျမေပၚ ေရာက္လာၿပီဆိုုကတည္းက ကိစၥႏွစ္ရပ္ကို မလြဲမေသျဖတ္ေက်ာ္ရမယ္။

ေမြးဖြားျခင္း ႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း။

ကိစၥတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးၿပီမယ့္ ေနာက္တစ္ခု ကိုေကာ ?

၁။ ေရစက္ေၾကာင့္ေတြ႕ဆံုရတယ္၊ ေရစက္ကုန္တဲ့အခါ ခြဲခြာၾကရတယ္။ လာသင့္တဲ့သူက သူ႔ကိုယ္သူ လာၿပီး ခြဲခြာသင့္တဲ့သူကို တားမရဘူး။ လာတဲ့သူကို ဝမ္းပန္းတသာႀကိဳဆိုၿပီး ခြဲခြာသြားတဲ့သူကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလိုက္ပို႔လိုက္ေပါ့။ အားလံုးက ကံစီရာမံအတိုင္းပါပဲ။ ကံေရစီးနဲ႔သင့္ရာကို သဘာဝအတိုင္း စုန္သြားတာ ေအးခ်မ္းပါတယ္။

၂။ အသိဉာဏ္ျမင့္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူတစ္ပါး ပါးစပ္ထဲမွာ မရွင္သန္ေနဘူး၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ အျမင္ထဲမွာ မရွင္သန္ဘူး။ မိမိကိုယ္တိုင္စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔အသက္ရွင္တယ္။ မိမိအက်င့္ေကာင္းကိုသာ ဦးစားေပးတယ္။ ေရစက္ဆံုတာ၊ကုန္တာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘာမွမလိုခ်င္လို႔ဘာမွ မေတာင့္တဘူး။ စိတ္က သဘာဝနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေနတယ္။ အၿမဲၿငိမ္းေအးေနတယ္။ စိတ္ဟာ အၿမဲလြတ္လပ္ေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာအၿမဲတရားဓမၼတို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္ ။ အမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံဖို႔ မ်က္ႏွာဖံုးအတု တပ္စရာမလိုဘူး ။

၃။ လူ႔ဘဝရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးနာက်င္မႈက စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္တာပဲ။ သင္သိမသိ၊ ဝန္ခံမခံေတာ့မသိဘူးေပါ့။
စိတ္ကို ေအးခ်မ္းလွပေအာင္ထားၿပီး ဦးေႏွာက္ကို အရႈပ္ထုတ္ကိစၥေတြ မစဥ္းစားခိုင္းရင္ အမုန္းမပိုက္ထားတဲ့ အသည္းႏွလံုးတစ္ခုရွိရင္ အသက္ရႈရတာေပါ့ပါးၿပီး လူျဖစ္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကို ေလဟာနယ္ႀကီးတစ္ခုလို အၿမဲရွင္းထားၿပီး ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းမႈအခ်ိန္ တစ္ခုအၿမဲေပးေပးပါ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး သူတစ္ပါးကိုကူညီပါ။

၄။ တကယ့္တရားထိုင္ျခင္းက နာရီအေရအတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ နားကေန ပန္းပြင့္လာတဲ့ အသံေတာင္ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က ၾကည္လင္ေနမယ္၊ လႈိင္းတစ္ခ်က္ေတာင္မရွိဘဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေရျပင္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနမယ္။ ဘာမွဆုပ္ကိုင္စရာမရွိတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲကိုေရာက္ေနမယ္။ အိပ္ရင္းတရားမွတ္ႏိုင္တယ္၊ ထိုင္ရင္းတရားမွတ္တယ္၊ စားရင္းတရားမွတ္တယ္။

၅။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဟာ မတည့္ၾကဘူး။ အၿမဲတစ္ခုကို တစ္ခု တြန္းထုတ္တိုက္ခိုက္ေနတယ္။ ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ၊ ေတေဇာ၊ ဆိုတဲ့ ေျမ၊ ေရ၊ မီး၊ ေလ။ ပထဝီဓာတ္ျဖစ္တဲ့သစ္သားကို မီးက ေလာင္ၿမိဳက္တယ္။ မီးကို ေလနဲ႔ ေရက ၿငိမ္းတယ္။ သဲနဲ႔ဖို႔ၿငိမ္းတယ္။ ေရကိုမီးနဲ႔အေငြ႕လုပ္ပစ္တယ္၊ ေလထဲမွာပါတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို မီးက ေလာင္ကြ်မ္းတယ္။
လူကိုယ္က ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာမို႔ တစ္ခုကိုတစ္ခု အၿမဲတြန္းထုတ္ေနတယ္။ ဆဲလ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္၊ ပ်က္စီးေနတယ္။ အသားဆိုတဲ့ ပထဝီဓာတ္၊ ေသြးနဲ႔အရည္ဆိုတဲ့ အာေပါဓာတ္၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစာေခ်ဖ်က္ႏိုင္တဲ့ မီးဆိုတဲ့ေတေဇာဓာတ္၊ ရႈရိႈက္တဲ့ကိုယ္ထဲက ေလဓာတ္ တစ္ခုကိုတစ္ခုအၿမဲ သဟဇာတ ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း တိုက္ခိုက္ေနၾကတယ္။

၆။ ငါ ဆိုတာ ဘာလဲ?
ငါ့ဆီမွာမ်က္လံုး ရွိတယ္။ ေျခလက္ရွိတယ္။
ဒါဆို မ်က္လံုးကို လူလို႔ေခၚတာလား၊ ေျခလက္ကို လူလို႔ေခၚတာလား? ဒါဆို မ်က္လံုးဆိုတာကေကာ ဘာလဲ? မ်က္ၾကည္လႊာကိုမ်က္လံုးလို႔ေခၚတာလား၊ မ်က္လံုးအဆံနက္ကို မ်က္လံုးလို႔ေခၚတာလား၊တကယ္လို႔ လူကို အလံုးႀကီးတစ္ခုလုပ္လိုက္မယ္ဆို အဲဒီအသားလံုးႀကီးက လူျဖစ္ေသးရဲ႕လား။
တကယ္ေတာ့ ပညတ္( တကယ္မရွိတာနဲ႔) ပရမတ္ ( တကယ္ရွိတာ) ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။
လူဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အေခၚအေဝၚ တစ္ခုပါ။ တစ္ကယ္မရွိပါဘူး။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔က တကယ္မရွိတဲ့ငါ အေပၚ ဘာျဖစ္လို႔ မာနေတြႀကီးေနရတာလဲ၊ အာဃာတေတြထားေနရတာလဲ။ အားလံုးကိုနားလည္ၿပီး လႊတ္ခ်လိုက္ပါ။

၇။ လူ႔ဘဝမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အရာတိုင္းကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လို႔မရပါဘူး၊ ျဖတ္သန္းသြားခြင့္ပဲေပးလို႔ရမယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ အခ်ိန္တစ္ခု၊ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕ပါ။ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔လည္း အရာအားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ရမွာပါ ။