ေက်ာင္းေျပး (အပိုင္း၂)

aunggyi100 (54)in #myanmar • 6 years ago (edited)

အပိုင္း ၁ အားဤေနရာတြင္ျပန္လည္ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။https://steemit.com/myanmar/@aunggyi100/undefinedng-eyap-apong-1-f5711e2308dc3
ကြၽန္ေတာ္အေနနဲ႔တြက္တတ္စရာ အေၾကာင္းကလည္း လုံးဝ မ႐ွိပါ။ ဆရာမသင္ျပတုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္ကေက်ာင္းေျပးေနသည္မဟုတ္လား။ေပေတေလလြင့္ ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အဘယ္သို႔ တြက္တတ္ပါမည္နည္း။ ကြၽန္ေတာ္၏ မိခင္၊ဖခင္တို႔မွာလည္း မနက္ခင္း ေဝလီေဝလင္း မွာပင္ လယ္ယာ လုပ္ငန္းသို႔ သြားလာလုပ္ကိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္း သို႔သာ သြားေရာက္၍ ပညာဆည္းပူးေလ့လာ ေနသည္ဟုပင္ထင္မွတ္ေန႐ွာပါသည္။ အမႀကီးမွာလည္း အိမ္မႈကိစၥ မ်ားႏွင့္ မအားလပ္႐ွာပါ။ ဤသို႔ေသာ ကြၽန္ေတာ္မိသားစုမ်ားသည္ မိမိတို႔အလုပ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းေျပးျခင္းကို သတိမထားမိျဖစ္ေနပါ၏။
အခ်ိဳ႕ရက္မ်ားမွာေက်ာင္း လာခ်ိန္ႏွင့္ၾကံဳႀကိဳက္၍ ဆရာမ႐ွင္းျပသည္ႏွင့္ဆုံပါသည္။ သို့ေသာ္လည္း ဆရာမ႐ွင္းျပသင္ၾကားေပးသည္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ကနားမလည္၊ ႐ႈပ္ေထြး လွသျဖင့္ပို၍ပင္စိတ္ညစ္ရပါသည္။ သခ်ာၤပုစၦာ ကုိအသီးသီးတြက္ၿပီး တျခားေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာမထံ စာျပၾကသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ္က သခ်ာၤပုဒ္စာမ်ား၏အစ၊အနပင္မေတြ႔ေသးေပ၊ေခါင္းကိုတဗ်စ္ဗ်စ္ေနေအာင္ ကုတ္လွ်က္အေျဖ႐ွာေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာမက ၾကာ႐ွည္စြာၾကည့္ေနရင္းစိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုေခၚကာ စာအုပ္ေပၚတြင္ လက္ထပ္ေရးၿပီး ႐ွင္းျပေတာ့သည္။ ထိုသို႔ေသာအခါမ်ိဳးမွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ မသက္သာေတာ့ပါ။

ဆရာမက သူမသင္ၾကားျပေပးထားေသာ သခ်ာၤပုစၦာမ်ားကိုဖ်က္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကို ျပန္လည္တြက္ခိုင္းပါသည္။ ေၾကာက္စိတ္မွြန္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ကတြက္၍မရ။ ဒီေတာ့ဆရာမက ႐ိုက္ပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တြင္ ဆရာမ႐ိုက္ေသာဒဏ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္စပ္လွပါသည္။ ထိုစဥ္အခ်ိန္ခါက ဆရာမ၏ ေစတနာ၊ေမတၱာ မ်ားကိုအမွန္ပင္ နားမလည္ခဲ့ပါ။ ဆရာမက ထပ္ခါထပ္ခါျပန္လည္တြက္ျပပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုလည္းျပန္လည္တြက္ခိုင္းပါသည္။ မရပါ၊ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္းလည္းမ႐ွိေပ။ ေၾကာက္စိတ္လြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ဆရာမ႐ွင္းျပ သည့္သခ်ာၤပုစၦာမ်ားကို ဘာမွနားမလည္လိုက္ပါ။ ဒီေတာ့ ဆရာမ႐ိုက္သည္ကုိ ခံလိုက္ရျပန္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို့ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေနာ္ အားမနာတမ္း ႏိႈင္း ယွဥ္ရမည္ဆိုပါက လွည္းတပ္ေမာင္းရာတြင္ မသြားဘဲ ေပကပ္ေနေသာ ႏြားတစ္ေကာင္ႏွင့္တူပါသည္။ သခင္က႐ိုက္လည္း ႏြားကမသြားဘဲ ေပေနသည္။ သြားလည္းမသြားႏိုင္၊ တစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း သြားျပန္ေတာ့လည္း ေျခေတာက္ေတြက ဆတ္တငန္႔ငန္႔ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤႏြား၏ ေျခေထာက္သည္ တုတ္နာက်ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ခမ်ားလည္း သြားခ်င္႐ွာေပလိမ့္မည္။ တုတ္နာက်ျခင္းေၾကာင့္သာ မသြားႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ အဘယ္မွာပင္ သူ႔အသားကို အနာခံခ်င္ပါမည္နည္း။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဆရာမ ႐ိုက္ျခင္း ကိုမခံလိုပါ။
ကြၽန္ေတာ္အသားကို အဘယ္မွာပင္ အနာခံခ်င္ပါအ့ံနည္း။ တတ္ႏိုင္ပါက သခ်ာၤပုစၦာ မ်ားကို ကြၽမ္းက်င္စြာ ကြၽန္ေတာ္တြက္ျပလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္မတြက္တတ္ေတာ့မတြက္ျပႏိုင္ေပ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တုတ္က်သည့္ႏြားငယ္ ပမာ ျဖစ္ရပါေလသည္။ တုတ္က်ေနေသာ ႏြားသည္ ေသြးပူသြားသည့္ အခါတြင္သာ အနာေခတၱေပ်ာက္၍ သြားႏိုင္လာႏိုင္ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ကား ေသြးပူရံုမက ေခြၽးမ်ားပင္ ဒီးဒီးက် ေသာ္လည္း ႏြားကဲ့သို႔မသြားႏိုင္၊ သခ်ာၤပုစၦာကို မတြက္ႏိုင္ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ဆရာမ ႐ိုက္ျခင္းကိုသာ လိမ့္ခံေနရပါသည္။ လက္႐ွိကြၽန္ေတာ္၏ အျဖစ္ကတုတ္က်သည့္ ႏြားငယ္ထက္ဆိုးလွပါသည္။ အဝီစိငရဲ တြင္ခံစားရသည္ကား ကြၽန္ေတာ္ေလာက္ဆိုးမွဆိုးပါေလမလားဟူ၍ပင္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲ ထင္ေရာင္ထင္မွား ျဖစ္ခဲ့မိေလသည္။
တစ္ခါတေလမ်ား ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္အား ႐ွင္းလည္း မျပ၊႐ိုက္လည္းမ႐ိုက္ပါ။ ထိုသိုေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ္အနာသက္သာပါသည္။သို႔ေသာ္လည္း အ႐ွက္ရပါ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းတူ ပညာေတာ္သည့္ ေက်ာင္း သားတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေက်ာေပၚ တက္စီးေစၿပီးေက်ာင္းကို တစ္ပတ္ ပတ္ေျပးခိုင္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေျပးရသည့္အခ်ိန္မိ်ဳးတြင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သား မ်ားက ေဂ်ာ္ကီျမင္းေျပးသည့္အလား လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ေလွာင္ေျပာင္ၾကပါေတာ့၏။
စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ကို ပတ္၍ေျပးခိုင္းျခင္းမ်ိဳးတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ကိုဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ အတန္းေဖာ္မ်ား၏ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္ သနားျခင္း ၊ ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ အထင္းေသးျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္လည္း ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္မိပါတယ္၊ကြၽန္ေတာ္ ငိုခ်င္မိလာသည္။ လူစင္စစ္က ျမင္းျဖစ္ရသည့္ အတြက္လည္းအလြန္ခံျပင္းမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤအျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ေဝးေအာင္ ေက်ာင္းကို လစ္ႏိုင္သမ်ွလစ္ျခင္း၊ေျပးႏိုင္သမ်ွ ေျပးျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ . . . . .
.