မိဘစကားနားေထာင္ျငားက

ေရွးဆိုရိုးစကားကိုအားလံုးသိၾကမွာေပါ့ေနာ္။“မိဘစကားနားေထာင္ျငားက သံျပားေက်ာက္ေစာင္း က်ိဳေသာ္ေျပာင္း၏” ဟူေသာ ေရွးလူၾကီးမ်ားဆိုစကားကို မွတ္သားရဖူးပါသည္။ကြ်န္မမွာေတာ့ မိဘစကားနားေထာင္ခဲ့လို႕ သံျပားေက်ာက္ေစာင္း ေျပာင္းမေျပာင္းေတာ့ မသိပါ။ မိစၦာအယူမွား လင္ေယာက်္ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနရျခင္းထက္ ေသတြင္းထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္သာ ေျမျမွဳပ္ခံလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အယူ၀ါဒကြဲျပားသည့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ယူထားမိခဲ့ေသာ မိန္းမေလာက္ အမိုက္မဲဆံုးအမွားကို က်ဴးလြန္သူ ေလာကမွာ ရွိႏိုင္ပါဦးေတာ့မလား။ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ရုန္းမဖယ္သာလို႕ လင့္ေနာက္မွာ တစ္ဖ၀ါးမခြာ လိုက္လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လခြဲရွိပါျပီ။ ဒီေန႕အထိ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်စိတ္ခ်မ္းသာရသည္ဟူ၍ တစ္ေန႕တစ္နပ္မွ မွတ္မွတ္ရရ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အရွင္ႏွင့္တူေသာ လင္ကို ရခဲ့သည့္ကြ်န္မမွာ ထားရာေနေစရာသြား ကြ်န္ႏွင့္တူေသာမယာ။ မဇၥိ်မတိုက္သားတို႕၏ ဓေလ့ထံုးစံပဲေလ။အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကနက္နဲတာကလား။

Photo credit original source
လြယ္မောင္နဲ႔ခက္ တိမ္မေယာင္နဲ႔နနက္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ေရးပဲမဟုတ္လား။အိမ္ေထာင္ဆိုသည့္အတိုင္း ေထာင္ႏွင့္တကယ္တူသည့္ အိမ္ၾကီးမွာ ေနရပါသည္။ သူေ႒းေခြ်းမ၊ သူေ႒းကေတာ္ အမည္ခံျပီး အလွအပျပင္ဆင္ျခယ္သ လင့္အလိုဆႏၵရွိသမွ် ျပည့္၀ေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးဖို႕အတြက္ အျဖည့္ခံသက္သက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ဘ၀မို႕ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ အင္မတန္မွ ရြံရွာစက္ဆုပ္လာပါသည္။ သက္ရွိ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ပါလ်က္ သက္မဲ့ရုပ္ေသးႏွင့္မျခား လင္သား၏ စိတ္ႏွင့္ ကြ်န္မကိုယ္ လိုသလို ၾကိဳးဆြဲကေနရသည့္ မိန္းမဘ၀ကိုလည္း မုန္းတီးနာၾကည္းလာမိပါသည္။ ဆင္းစီးျပီးျမင္းရံတာ ျမင္ခ်င္ၾကရွာသည့္ မိဘ၏ ေမတၱာအနႏၱကို မေစာ္ကား၀ံ့၊ မေစာ္ကားရဲပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ရေတာ့မည့္ ကြ်န္မအဖို႕မွာေတာ့ ဆင္လည္းနင္း၊ ျမင္လည္း ကန္ျဖစ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲရွင္။ ဗုဒၶကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ၊ ရတနာသံုးပါးကို ရိုရိုေသေသဆည္းကပ္သူ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မိစၦာဒိ႒ိေယာက်္ားကို ယူမိမွားေတာ့ သကၤန္းတင္လႊမ္းသည့္ ရဟန္းသံဃာေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္လွဴဒါန္းရဖို႕ေ၀းလို႕ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလးေလာက္မွ ဖူးျမင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ တရားနာခြင့္ဆိုတာကေတာ့ ေခါင္းထဲထည့္ျပီး မေတြးရဲသည္အထိ။ လူမသိသူမသိ က်ခဲ့ရသည့္ မ်က္ရည္ေတြကို ဒူးႏွင့္သုတ္ခဲ့ရတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ရံခါတြင္ မေက်နပ္သည့္ အေတြးမ်ား ရင္ၾကားထဲသို႕ ေျပး၀င္လာတတ္ပါသည္။ သူေ႒းသား နႏၵႏွင့္ေပးစားျပီး သုမနသူေ႒း သမီးေခြ်းမအျဖစ္ ဂုဏ္ယူရျခင္းထက္ ကြ်န္မနဖူးမွာ တံဆိပ္ရိုက္ ကြ်န္ျပဳလိုက္တာကမွ ေတာ္ဦးမည္ ထင္ပါသည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ ျပည့္စံုျခင္းထက္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့မွုကိုပင္ ျပန္လည္ခံုမင္ခ်င္လာသည္။ ကြ်န္မ၏ ဖခင္သာ ေရွးေရွးအခါကလို သုမနသူေ႒းၾကီး၏ သူရင္းငွားကြ်န္ အလုပ္သမားတစ္ဦး ျဖစ္ေနဆဲရွိပါက ကိုနႏၵႏွင့္ ကြ်န္မဥတၱရာ နဖူးစာဂေဟဆက္ အိမ္ေထာင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။ ယခုလို တဏွာကြ်န္ဘ၀လည္း ေရာက္ရမည္မထင္ပါ။ ကံဆိုးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလား ဘယ္လိုခြဲျခားရမွန္း မသိ။ ကံတရားကေတာ့ အနိမ့္က်ဆံုး ဆင္းရဲသားဘ၀ကေနျပီ။ခ်မ္းသာဖို႕ဆိုတာေ၀လာေ၀းးပါပဲ။

Photo credit original source
အေမအျပင္ကျပန္လာရင္ ဒီလိုေခၚတယ္။“သမီး ဥတၱရ”အျပင္တစ္ေနရာရာမွ ျပန္လာတိုင္း အေမေခၚေနက်ပါ။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး အံ့အားသင့္သြားရပါသည္။ ထမင္းေတာင္းရြက္လ်က္ အေဖရွိရာ လယ္ေတာသုိ႕ အေမထြက္သြားတာ ၾကာပင္မၾကာတတ္ေသး။ အေဖ့ဆီမေရာက္ဘဲ လမ္းခုလတ္က ျပန္လာပံုရသည္။ အေမ တစ္ခုခုမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့တာလား။ ထမင္းေတာင္းကို ေခါင္းေပၚကခ်၊ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပြ႕ကိုင္လ်က္ တဲေပၚသို႕လွမ္းတက္သည္။ အေမ့အမူအရာက အလ်င္စလိုႏိုင္လွသည္။ တဲေပၚ သုတ္သုတ္တက္လာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ၀ါးျခမ္းခင္းၾကမ္းမွာ တကြ်ီကြ်ီျမည္ကာ တဲကေလး လွုပ္ခါသြားရပါသည္။“ဘာေမ့က်န္ခဲ့လို႕လဲ အေမ”ကြ်န္မေမးတာကို မေျဖ။ အေမ့မ်က္ႏွာ ျပံဳးတံု႕တံု႕ျဖင့္ မီးဖိုထဲ တန္း၀င္သြားပါသည္။ ကြ်န္မ ေနာက္ကလိုက္သြားျပီး အေမ့လက္ထဲမွ ထမင္းေတာင္းကို လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ထမင္းေတြ ဘယ္ဆီက်န္ခဲ့ျပီနည္း။ အေမလမ္းမွာမ်ား လဲက်ခဲ့ေလသလား။“အေဖ့ဆီေရာက္မွေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အေမ။ ခလုတ္တိုက္လဲလို႕လား”အေမေခါင္းခါျပီး အုတ္က်ိဳးႏွစ္ပိုင္းေထာင္ထားေသာ မီးဖိုထဲသုိ႕ ထင္းစေတြထိုး၍ ကမန္းကတန္းမီးေမႊးလိုက္သည္။ မည္းတူးပိန္ခ်ိဳင့္ေနေသာ ထမင္းခ်က္သည့္ ဒန္ထမင္းအိုးကို ဆြဲယူျပီးေနာက္ ဆန္အိုးထဲသို႕ လက္ႏွိုက္သြင္းျပန္သည္ ဂလံုဂလြမ္ဟူေသာ ျမည္သံႏွင့္အတူ ခြက္ငယ္တစ္၀က္ခန္႕ ဆန္ပါလာသည္။ ဤသို႕ ႏွစ္ၾကိမ္လုပ္ျပီး ဆန္အိုးငယ္ကို မ.တင္ကာ ထမင္းအိုးေပၚမွာ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ ဆန္တစ္ေစ့မွ် မက်န္ေအာင္ ေလွ်ာက်လာသည္။“အင္း… တစ္ေယာက္စာေတာ့ ေလာက္ေကာင္းပါရဲ႕”ခပ္ညည္းညည္းေျပာျပီး ကြ်န္မကို အေမလွည့္ၾကည့္သည္။ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၾကင္နာမွု၊ သနားမွု၊ အားနာမွုေတြ ေရာျပြမ္းယွက္သန္းေနသည္ဟု ထင္မိ၏။ အေမ့မ်က္လံုးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ရင္တြင္းသို႕ ထြင္းေဖာက္ကာ အေမေျပာလိုပါလ်က္ ေျပာမထြက္သည့္ စကားမ်ားကို ကြ်န္မသိထားလိုက္ျပန္သည္။အလိုက္တသိေနခဲ့ရတာပါပဲေလ။

Photo credit original source
က်မကဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္အေမ့ကို။“မနက္က ထမင္းၾကမ္းခဲေလး တစ္တံုးစာျပီးပါျပီ အေမ။ ဒီေန႕အဖို႕ သမီး ဘာမွမစားေတာ့ဘဲေနႏိုင္ပါတယ္။” အေဖ့အတြက္ ထပ္ခ်က္မလို႕ဟုတ္လား အေမ ေခါင္းညိတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အေမလည္း ဘာမွ မစားရေသးတာ ကြ်န္မသိပါသည္။ အေဖက နဖူးမွေခြ်း ေျခမက်ေအာင္ တပင္တပန္းရွာေကြ်းသူမို႕ အေဖ့ကို ဦးစားေပးကာ အေမ မစားဘဲေနလိမ့္မည္။ အေဖကလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း မ်ိဳက်လိမ့္မည္မဟုတ္။ ၀တာ မ၀တာ အသာထား။ ရွိတာေလးေလာက္ကို ေ၀မွ်စားခဲ့ၾကရသည္ခ်ည္း။“အေမနားေနပါ၊ သမီးခ်က္ပါ့မယ္”အိုးထဲေရခပ္ထည့္ျပီး ဆန္၀င္ေဆးလိုက္ေတာ့မွ အေမ နံေဘးသို႕ ေရႊ႕ထြက္သြား၏။ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေခြ်းမ်ားကို ေခါင္းခုလုပ္ထားသည့္ အကြက္မေပၚေတာ့ေသာ အေဖ့နံငယ္ပိုင္း အစုတ္ကေလးျဖင့္ တို႕ကာတို႕ကာ သုတ္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ကြ်န္မေမးတာကို ျပန္ေျဖပါသည္။“ညည္းအေဖအတြက္ ယူသြားတဲ့ထမင္းေတြ လွဴလိုက္ျပီ သမီးရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ထမင္းျပန္လာခ်က္တာပဲ”“ဘယ္သူ႕ကို လွဴလိုက္တာလဲအေမ” “အရွင္သာရိပုတၱရာကိ”“အို ဟုတ္လား…”ကြ်န္မ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြားရပါသည္။ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း သတင္းထူးလွသည့္ အရွင္ျမတ္ၾကီး၊ ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က၊ ပညာအရာမွာ သာလြန္ထူးခြ်န္သည့္ ဧကဒဂ္ဘြဲ႕ပိုင္ရွင္…။ လွဴမယ့္လွဴေတာ့လည္း တကယ့္ထိပ္သီးပုဂၢိဳလ္ၾကီးကိုမွ အေမလွဴခဲ့ရသည္ပါလား။ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ သကာေလာင္းထားသလို ခ်ိဳျမေနပါ၏။ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲႏွင့္ အေပါက္အျပဲေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိေသာ ေခါင္မိုးကို ေမာ့ၾကည့္လ်က္“ဆင္းရဲလိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ သူမ်ားအိမ္ေနာက္ေဖးက ေခ်းနံ႕ေသးနံ႕လွိုင္ေနတဲရႊံ႕ဗြက္ထဲ တဲစုတ္ကေလးနဲ႕ ေနရတဲ့ဘ၀။ မိုးတြင္းမွာ စိုစိုရႊဲရႊဲနဲ႕အိပ္၊ ေႏြခါက်ေတာ့လဲ အရိမ္မဲ့ေနထိုး၊ ဒီဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ အလွဴအတန္း လွဴဒါန္းခြင့္ရဖို႕ တစ္သက္ေ၀းျပီလို႕ မွတ္ခဲ့တာ။ ညည္းအေဖဆီ ထမင္းပို႕အသြား ေတာလမ္းမွာ”အေမကေျပာေနရင္းနာားလိုက္ေတာ့က်မအေမ့မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။

Photo credit original source
အေမဆက္ေျပာမယ္လုပ္တယ္။စကားကို ေခတၱနားျပီး ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရတစ္ခြက္ကို ငွဲ႕ေသာက္လိုက္ပါသည္။ အေမ့ခမ်ာ ဆာလည္းဆာ၊ ေမာလည္းေမာရွာေပမည္။ အၾကင္နာအေတြးျဖင့္… အေမ့မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္မိပါ၏။ ဆင္းရဲပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ အေမသည္ အသက္အရြယ္ႏွင့္စာေသာ္ ပိုမိုရင့္ေရာ္ေနသည္။ ေနေလာင္ထားေသာ အသားအေရတို႕ကလည္း မြဲျပာေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ကာလၾကာျမင့္စြာ ဆီႏွင့္ေ၀းကြာခဲ့သည့္ ဆံပင္တို႕မွာ ပိတုန္းေရာင္ေကသာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာင္းဖူးေမႊးမ်ားပမာ ဖြာလန္ၾကဲေနပါသည္။ အေမ့ကိုယ္ေပၚမွ အ၀တ္အထည္မ်ားကား သုမနသူေ႒းအိမ္က လက္ႏွီးစုတ္ေလာက္ပင္ မေျပာင္ႏိုင္ခဲ့။ အေသအခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကည့္မည္ဆိုပါလွ်င္ေတာ့ အေမသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က မိန္းမလွ၊ မိန္းမေခ်ာတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိႏိုင္သည္။ ယခုေတာ့ ဘ၀အက်ိဳးေပးအေၾကာင္းမသင့္၍ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာအေရး အေျပးအလႊားရွာေဖြမွ ၀တစ္နပ္၊ မ၀တစ္နပ္ႏွင့္ ၀မ္းအလွပ္ခံခဲ့ရသည့္ရက္ေတြက မ်ားလွျပီ။အေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုကလြဲျပီး ကြ်န္မ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္။“ဆက္ေျပာပါဦးအေမ”အေတြးစမ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပီး အေမ့အား စကားျပန္ေထာက္ေပးလိုက္ပါသည္။“အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္ျမတ္ၾကီးကို ေတြ႕ေတာ့ အေမျဖင့္ ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ေစတနာကလဲေပၚလာ၊ လွဴစရာကလဲ အဆင္သင့္၊ အလွဴခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေရွ႕ေရာက္ေနေတာ့ သမီးေရ.. ညည္းအေဖကိုပုဏၰအတြက္ ထည့္ေတာင္စဥ္းစားမေနဘူး။ ေစတနာေတြ ဒီေရလိုတက္လာတာနဲ႕ ခြက္ေမွာက္ျပီးသာ လွဴလိုက္ေတာ့တယ္”ေစာေစာက ေမာခဲ့တာေတြ ေမ့သြားျပီး ျမိန္ေရယွက္ေရ အေမေျပာျပလာသည္။ စစ္ေျမျပင္မွ ေအာင္ႏိုင္၍ ျပန္လာခဲ့ေသာ စစ္သူၾကီးပမာ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ေစတနာသဒၵါတရားျဖင့္ အားျပည့္ေနပါသည္။ အေမ့ပီတိမ်ာသည္ပင္ ကြ်န္မရင္တြင္းသို႕ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကူးစက္၀င္ေရာက္လာၾကပါ၏။က်မေလၾကည္ႏူးလိုက္တာေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။

Photo credit original source
အေမတို႕ဘ၀ကဆင္းရဲလြန္းပါတယ္ေလ။“သမီးတို႕ ဆင္းရဲသားေတြစားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းဟင္းၾကမ္းေတြကို အရွင္ျမတ္ ဘုဥ္းေပးႏိုင္ပါ့မလားအေမ”အလွဴခံေသာေၾကာင့္၀မ္းေျမာက္ရေသာ္လည္း စားမွစားႏိုင္ပါ့မလားဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ ေသာက၀င္မိျပန္၏။“သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းကို အေကာင္းအဆိုး အယုတ္အျမတ္ မေရြးတတ္ၾကဘူးမီးရဲ႕။ ေစတနာနဲ႕ လွဴဒါန္းတာကို သည္းခံေတာ္မူၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမတို႕ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ေတြဘက္ကလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳထက္ ေစတနာက ပိုျပီး အဓိကက်ပါတယ္ေလ။ နည္းနည္းလွဴေပမယ့္လဲ ေစတနာထားတတ္ရင္ အလွဴၾကီးျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ လွဴဖြယ္၀တၳဳကလဲေကာင္း၊ ေစတနာလဲ ထက္သန္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့”“ဒီလိုဆိုရင္ ၀မ္းသာစရာၾကီးပါလားအေမ။ ဆြမ္းလွဴရတဲ့ ကသိုလ္ကံ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ခုလို ဆင္းရဲမြဲေတငတ္ျပတ္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ရပါေစနဲ႕လို႕ ဆုမေတာင္းခဲ့ဘူးလားဟင္”ပစၥဳပၸန္က်က် လက္ရွိဘ၀၏ အခက္အခဲမ်ိဳး ေနာက္ၾကံဳရဦးမည္ကို ေၾကာက္သြားျပီမို႕ စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း အေမ့အား ရင္ဖြင့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခါ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာလ်က္ ကြ်န္မ၏နားရြက္ကုိ ကေလးငယ္ကဲ့သို႕ ခ်စ္စႏို္းဖြဖြကေလး ဆြဲလိမ္လိုက္၏။ “မွတ္ထားသမီးရဲ႕။ အလွဴဒါနျပဳတယ္ဆိုကတည္းက ေစတနာနဲ႕တူတဲ့ အက်ိဳးကို ေသခ်ာေပါက္ရျပီးသား။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ သံသရာမျပတ္ႏိုင္တဲ့ ဘာဘာညာညာ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဆုမေတာင္းရဘူး။ လွဴတဲ့အခါမယ္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မျမဲဘူး။ အလွဴေပးပုဂၢိဳလ္ မျမဲဘူး။ လွဴဖြယ္၀တၳဳ မျမဲဘူး။ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြခ်ည္းသာပဲလို႕ အနိစၥသညာနဲ႕ ဥာဏ္ထဲမွာဆင္ျခင္၊ ျပီးေတာ့ နိဗၺာနႆပစၥေယာေဟာတုလို႕ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္းအာရံုျပဳရမယ္ကြယ့္” “သမီးနားလည္ပါျပီအေမ” စားေတာ့တစ္လုတ္တစ္ဆုပ္၊ ၀တ္ေတာ့ အစုတ္အႏုပ္၊ ေနရေတာ့ တဲကုပ္။နကၡတ္ပြဲသဘင္ကိုပင္ ႏြဲမဆင္ႏိုင္သည့္ဘ၀။သို႕ေပမယ့္ တစ္ပါးသူတို႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ ဆင္ႏြဲေနခ်ိန္မွာ ပကာသနမဖက္ေသာ ဧရာမအလွဴၾကီးတစ္ခု အေမေပးႏိုင္ခဲ့ျပီပဲ။၀မ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ ေခၚရပါ၏။သာဓု သာဓု သာဓုပါလို႕ရင္ထဲမွာမည္ဟီးပဲ့တင္ေနတာပါေလလ။

Photo credit original source
ထမင္းိုးဆီမွ အနံံတေထာင္းေထာင္းထါက္လာေခ်ျပီေကာ။အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထြက္၍ နပ္သြားျပီျဖစ္ေသာ ထမင္းအိုးကို လက္ႏွီးစုတ္ျဖင့္ မီးဖိုေပၚမွ ခ်လိုက္၏။ အဖံုးဖြင့္ျပီးေနာက္ ထမင္းအိုးထဲမွ ခ်ိဳးပါမက်န္ေအာင္ အရိုးတိုေယာက္မျဖင့္ တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေအာင္အထိ ျခစ္ထုတ္ခူးခပ္၍ ခြက္ထဲသို႕ ထည့္ေပးသည္။ဒုတိယမၸိထပ္၍တစ္ဖန္ အေဖ့ဆီယူသြားရန္ ထမင္းေတာင္းကို အဆင္သင့္ျပင္ကာ အေမ့ေရွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္ပါသည္။ဟင္းကေတာ့ ငရုတ္စိမ္းငါးေတာင့္ႏွင့္ ဆားတစ္ထုပ္။ကြ်န္မတို႕ဘ၀မွာ ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ပင္ လံုေလာက္လွပါျပီ။ မိုးေကာင္းကင္ျပိဳက်ျပီး မဟာသမုဒၵရာေရအားလံုး ခန္းေျခာက္ကုန္ျပီဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာလာပါျငားအံ့။ ယံုေစလို၍ ေျပာလာေသာ ယံုတမ္းစကားမို႕ ယံုေပးလိုက္ႏိုင္ပါေသး၏။ ယခုေတာ့ညေနေစာင္း လယ္ေတာမွခုန္ျမဴးျပီး ျပန္လာၾကေသာ အေဖႏွင့္အေမကို မၾကံဳစဖူးထူးကဲေနသျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ရွိရသည္။ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ျဖင့္ တဲေပၚသို႕တက္လာျပီး သူတို႕ပစၥည္းေတြကို ကြ်န္မေရွ႕မွာ ဖြင့္ျပလိုက္သည္။ လား… လား…
“အေဖ… အေမ… ဒါေတြ… ဒါေတြ…” မ်က္လံုးမ်ား ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ကာ ျပဴးက်ယ္သြားရပါသည္။အံ့ၾသစိုးရိမ္ထိတ္လန္႕တုန္လွုပ္မွုမ်ားျဖင့္ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးလွုပ္ရွားသြားရပါသည္။ အေဖႏွင့္အေမ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၾကျပီလဲ။မွန္ပါသည္။ အေဖႏွင့္အေမတို႕ ခ်ျပသည့္ အထုပ္ကား ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မျမင္ဖူးသည့္ ေရႊတံုးေရႊခဲမ်ားပါတည္း။ မင္းဘ႑ာယူလာမိလ်င္ေတာ့ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစားကြဲဖို႕သာျပင္ေပေရာ့။ သံသယအေတြးမ်ားျဖင့္ သူတို႕မ်က္ႏွာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္မိပါ၏။
“သမီးအံ့ၾသေနသလား။ အေဖတို႕ကိုလဲ သံသယ၀င္ေနသလား။ အေဖတို႕ ကုသိုလ္ကံအေလ်ာက္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ရခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြပဲ။ ငါ့သမီးေလး မ်က္ႏွာမငယ္ရေတာ့ဘူး”အေဖ့စကားကို ယံုခ်င္ေပမယ့္ ၾကိဳးစား၍ မရေသး။ အေမ့မ်က္ႏွာကို အၾကည့္ေရႊ႕လိုက္ျပန္သည္။
“ဟုတ္တယ္သမီး၊ မနက္က အရွင္သာရိပုတၱရာကို အေမဆြမ္းလွဴလိုက္သလို အေဖက လယ္ေတာမွာ တံပူနဲ႕ေရကို လွဴလိုက္သတဲ့။ အဲဒီ ေစတနာေတြရဲ႕ အက်ိဳးကို ဒိ႒ခံစားရတာေလ။ သမီးအေဖထြန္ေနတဲ့ လယ္ကြက္ထဲက ေျမစိုင္ေျမခဲေတြအားလံုး ေရႊခ်ည္းျဖစ္ကုန္ပါပေကာ”အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ကြ်န္မမွာ မွင္တက္ဆြံ႕အေနမိ၏။ အေမကသာ အျဖစ္သနစ္ကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ဆက္လက္ေျပာျပပါသည္။ေနာက္မွထပ္ဆက္ပါ့မယ္။စာရွည္ေတာ့ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႕ပါ။အားလံုးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Photo credit original source

Author - @btcpmking