Rumi - Mesnevi - ilk kitap - Bölüm 115 - Bu Mesnevi bir müddet gecikti

​

Bu Mesnevi bir müddet gecikti. Kanın süt olması için bir zaman lâzımdır.

Bahtın yeni bir çocuk doğurmadıkça kan, tatlı süt haline gelmez. Bunu güzelce duy.

Hak Ziyası Hüsamettin, göğün yücesinden tekrar dizgin çevirince yine Mesnevi’ye başlandı.

Hakikatler miracına gitmişti, o yüzden onun baharı olmadığı cihetle koncalar açılmamıştı.

Denizden tekrar kıyıya dönünce Mesnevi şiirinin çengi de düzeldi, çalınmaya başlandı.

​

Ruhların cilâsı olan Mesnevi’ye, yeniden recebin on beşinci günü başlandı.

Bu alışverişe başlayış tarihi, (Hicri) 662 tarihiydi.

Bir bülbül buradan uçup gitti, dönüp yine geri geldi. Bu manaları anlamak için doğanlaştı.

Bu doğanın konağı, padişahın kolu olsun; bu kapı, halka ebediyen açık kalsın.

Bu kapının afeti, heva ve şehvettir. Yoksa burada daima şerbetler içilir durur.

​

Bu ağzı kapa da o âlemi gör. O âleme gözbağı, boğaz ve ağızdır.

Ey ağız, sen esasen cehennemin bir alevisin! Ey cihan, sen zaten bir berzaha benzersin!

Baki nur, aşağılık dünyanın ardındadır. Saf süt, kan nehirlerinin ardındadır.

Oraya ihtiyarsız bir attın mı sütün karışır, kan haline gelir.

Âdem peygamber, nefis zevkine bir adım attı, cennetin başköşesinden ayrılma zinciri, boğazına geçti.

​

Melek, Şeytandan kaçar gibi ondan kaçmaya başladı. Bir lokma ekmek için ne kadar gözyaşı döktü.

Gerçi cüret ettiği suç bir kıl kadardı. Fakat o kıl iki gözde bitmişti.

Âdem, kadim nur’un gözüydü. Gözde kıl, büyük bir dağ kesilir.

Eğer Âdem, o hususta meşverette bulunsaydı pişman olup özürler serdetmezdi.

Çünkü bir akıl, başka bir akılla birleşti mi; kötü işe, kötü söze mani olur.

​

Fakat nefis, başka bir nefisle dost olursa cüzi akıl muattal olur, bir işe yaramaz.

Yalnızlıktan ümitsizliğe düşünce güneş gibi bir sevgilinin gölgesi altına gir.

Yürü, tez bir Allah dostu ara. Böyle yaptın mı, Allah, senin dostun olur.

Halvette oturup gözünü yuman da bunu yine dosttan öğrenmiştir.

Ağyardan halvet etmek gerek, yardan değil. Kürk, kışın işe yarar, baharın değil.

​

Akıl başka bir akılla birleşti mi nur artar, yol meydana çıkar.

Fakat nefis, bir başka nefisle sevinir, gülerse karanlık çoğalır, yol gizlenir.

Ey avcı, dost senin gözündür. Onu çerçöpten arı tut.

Sakın dil süpürgesiyle ona toz kondurma. Göze tozu toprağı hediye götürme.

Zira mümin, müminin aynası olunca yüzü buğulanmadan kurtulur.

​

Mahzunluk zamanında dost, can aynasıdır. Aynanın yüzünü nefesle buğulandırma.

Nefesinden buğulanıp yüzünü senden örtmemesi için her nefeste soluğunu tutman lâzım.

Topraktan aşağı mısın ki? Toprak bile sevgiliyi bulunca bir bahar yüzünden yüz binlerce çiçeğe kavuştu.

O yaş ağaç, sevgiliyle buluşunca hoş bir hava yüzünden baştan ayağa açıldı, donandı.

Fakat gözün aykırı bir dost görünce başını, yüzünü yorgana çekti.

​

“Kötü dostla ünsiyet, belâya bulaşmaktır. Mademki o geldi, bana uyumak düşer.

Uyuyayım da Eshabı Kehf’ten olayım. O sıkıntıda o minnette mahpus kalmak, Dıkyanus’tan iyi” dedi.

Eshabı kehf’in uyanıklığı, Dıkyanus’a kulluk etmekti. Fakat uykuları; şereflerini, haysiyetlerini korumuş oldu.

Bilgiyle uyumak uyanıklıktır. Vay bilgisizle oturan uyanık kişiye!

Kargalar, güz mevsimi otağlarını kurdular mı, bülbüller gizlenir ve susarlar.

​

Çünkü gül bahçesi olmayınca, bülbül sükût eder. Güneşin kayboluşu, uyanıklığı öldürür.

Ey güneş! Sen yeraltını aydınlatmak üzere bu gül bahçesini terk ediyorsun.

Fakat marifet güneşi, bir yerden bir yere gitmez, o güneş dolunmaz. Onun tanyeri akıl ve candan başka bir yer değildir.

Hele işi gücü; gündüz olsun gece olsun, âlemi aydınlatmak olan o cihanın kemal güneşi hiç kaybolmaz.

İskender’sen gün doğusuna gel. Ondan sonra nereye gidersen nurlusun, kuvvetlisin!

​

Ondan sonra nereye varsan orası doğu olur; doğrular senin batına âşık kesilir.

Senin yarasa duygun batıya doğru koşmakta, inciler saçan duygun da doğuya doğru akmakta.

Ey atlı! Duygu yolu, eşeklerin yoludur. Ey eşeklere karışan, utan!

Bu beş duygudan başka beş duygu daha vardır. O duygular kırmızı altın gibidir, bunlar bakır gibi.

Tanıyışta, anlayışta mahareti olanlar, o pazarda nasıl olur da bakır duyguyu altın duygu gibi alırlar?

​