ႏွင္းဆီ ေသြးစက္ ( ဇာတ္သိမ္း)

သစ္ပင္အုံ႕အံု႕ေလးေတြႏွင့္ သည္ အိမ္မည္းမည္းၾကီးသည္ တစ္ခ်ိန္က သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ္လည္း ယခုေတာ့ျဖင့္ မၾကားရသည္မွာ ၾကာျပီ ျဖစ္ပါသည္။ နာနာဘာဝမ်ားကို အယံုအၾကည္မရွိေသာ ကိုဝင္းႏိုင္သည္ ပါးစပ္ ရာဇဝင္မ်ားကိုလည္း ယံုရခက္သည့္ ပံုျပင္မ်ားအျဖစ္သာ မွတ္ယူသူျဖစ္ပါသည္။ စက္ဘီးေလးသည္ ထိုအိမ္ၾကီးေရွ႕မွ တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင့္ ျဖတ္လာခိုက္တြင္ျခံတံခါး အလြန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေနာက္ဖက္စီမွ ေခၚသံေၾကာင့္ ကိုဝင္းႏိုင္သည္ စက္ဘီးကို ရပ္တ့ံလိုက္ကာ ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ အျဖဴေရာင္ ဂါဝန္ေလးႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္သည္ သူူ႕ထံ ေလ်ွာက္လွမ္းလာျပီး '' ႏွင္းဆီပန္း ဝယ္မလို႔''ဟု ေျပာပါသည္။ ကိုဝင္းႏိုင္လည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားကာ လေရာင္ျဖင့္ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနမိပါသည္။ အလြန္လွပေခ်ာေမာေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ကာ အသားအေရာင္မွာ ျဖဴ ဆြတ္လြန္းလွပါသည္။

ဒီ အိမ္ၾကီးကို လူအသစ္ေတြ ေနက်ျပီ ထင္တယ္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေတြးကာ '' အပိုေတာ့ အမ်ားၾကီး မပါဘူး အမ ဘယ္ႏွစ္စည္းယူမလဲ က်ေနာ္က ေဖာက္သည္ေပးဖို႕ဘဲ ယူလာလို႕ အမ လိုခ်င္ရင္ မ်ွေပးလိုက္မယ္ မ်ားမ်ားေတာ့ မရဘူး'' ကိုဝင္းႏိုင္သည္ ေျပာလည္းေျပာ စက္ဘီးေပၚမွလည္းဆင္းကာ ပန္းစီးခ်ည္ထားေသာ ၾကိဳးကို ျဖဳတ္လိုက္ေလသည္။ မိန္းမပ်ိဳမွ

'' အေရာင္စံုေလးေတြ လိုခ်င္တယ္ ရမလား ၂စည္းေလာက္''

'' ဟုတ္ ရတယ္ အမ ဘုရားအိုးထိုးဖို႕ဆို ၃စီး ယူလိုက္ပါ''

credit image source

credit image source

ကိုဝင္းႏိုင္မွ ပန္းစည္းမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ မိန္းမပ်ိဳထံ ကမ္းေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။ အေအးလိုင္းတစ္ခုသည္ မိမိနားမွ ျဖတ္သြားသည့္ႏွယ္ ေအးစိမ့္စိမ့္ၾကီး ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ထိုေနာက္ မိန္းမပ်ိဳမွ ပန္းစည္းဖိုးအျဖစ္ ေရွးေခတ္သံုး ဒဂၤါးျပားကို ထုတ္ေပးေလသည္။ ကိုဝင္းႏိုင္မွာ ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေပးသေလာက္သာယူ၍ စက္ဘီးေလးကို စီးကာ ထြက္ခ့ဲပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သံုးလို႔ ရလည္း သံုးတာေပါ့ မရလည္း ကုသိုလ္ေပါ့ေလဟု ေတြးေနေလသည္။ ပန္းစည္းမ်ားေဖာက္သည္ေပးကာ အျပန္တြင္ ထိုအိမ္ေရွ႕ အေရာက္၌ မိန္းမပ်ိဳေလးကို သတိရမိေသးသည္။ တစ္ေန႔ေန႕ေတာ့ ထပ္ေတြ႕ရေကာင္းပါ၏ဟုလည္း ေတြးမိေလသည္။ သို႔ႏွင့္ ထိုျခံၾကီးေရွ႕က ျဖတ္တိုင္း ၾကည့္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမပ်ိဳ၏ အရိပ္အေယာင္မ်ွပင္ ျမင္ခြင့္မရေတာ့ေပ။

credit image source

လအနည္းငယ္ ၾကာျပီးေနာက္ တစ္ေန႕ေသာ နံနက္ခင္းတြင္
ထံုးစံအတိုင္း ကိုဝင္းႏိုင္သည္ ပန္းပို႕ျပီး ျပန္လာစဥ္ ျခံေရွ႕တြင္ ကုလား အဖိုးအို တစ္ဦးကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထို ကုလား အဘိုးအိုသည္ ျခံဝန္းသံပန္းတံခါးတြင္ တြယ္တက္ေနေသာ ျမတ္ပင္အႏြယ္မ်ားကို ရွင္းလင္းေနေလသည္။ ကိုဝင္းႏိုင္လည္း သိလိုစိတ္ေၾကာင့္ အနားတိုးကပ္သြားကာ

'' အဘ အဘက ဒီျခံကလားဗ်'' အဘိုးအိုမွ ကိုဝင္းႏိုင္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ကာ

'' ဆိုပါေတာ့ လူကေလး ဘာကိစၥရွိလို႔လည္း''

ကိုဝင္းႏိုင္မွ မိမိၾကံဳခ့ဲရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အဖိုးအိုအား အေသးစိတ္ ျပန္လည္ေျပာျပလိုက္ေလသည္။ အဖိုးအိုသည္ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္နားေထာင္ျပီးေနာက္ မိမိသည္ တစ္ခ်ိန္က ဒီျခံတြင္ ေစာင့္ေသာ တံခါးေစာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အိမ္ရွင္ ရဲမင္းၾကီးတို႕ ဇာတ္လမ္းအား ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေလသည္။

'' အခုေတာ့ အဘက ျမိဳ႕လယ္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားပါတယ္ ဦးမြတ္တား ဆိုင္ဆိုရင္ လူေလးသိမွာေပါ့ ေနာက္ၾကံဳရင္ ဝင္ခ့ဲေပါ့ကြယ္ လက္ဖက္ရည္နဲ႕ ဧည့္ခံရင္း လူကေလး မသိေသးတ့ဲ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္''

'' ဟုတ္က့ဲ အဘ က်ြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ေနာက္ လမ္းၾကံဳရင္ ဝင္လာပါ့မယ္ခင္ဗ်''

'' ေအး..လူေလး ေရစက္ရွိလို႔ လူေလးနဲ႕ ဆံုရတယ္မွတ္ပါကြယ္
အဘလည္း လမ္းေလ်ွာက္ထြက္လာရင္း ဒီနားေရာက္လာေတာ့ သခင္ၾကီးတို႕ မိသားစု အေၾကာင္းေတြးေနရင္း အျမင္မေတာ္တာေလးေတြ ရွင္းေပးေနတာ''

'' ဟုတ္က့ဲ ခင္ဗ် ကဲ အဘေရ က်ြန္ေတာ္လည္း ျပန္ခ်ီအံုးမယ္ဗ် ေနာက္ရက္မ်ားက်မွ ဆံုက်ရင္း ထူးဆန္းတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကားခ်င္ပါေသးတယ္ ခင္ဗ်''

'' ေျပာျပရေသးတာေပါ့ ေမာင္ရယ္ ကဲ သြားေပးအံုးေတာ့'' ဟုဆိုကာ လမ္းခြဲက်ေလသည္။ ကိုဝင္းႏိုင္လည္း မိမိ၏ ထူးဆန္းေသာ မိမိ အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္း အိတ္ေထာင္အတြင္း အျမဲေဆာင္လာေလ့ရွိေသာ ေရွ႕ေခတ္သံုး ေငြဒဂၤါေလးကို ထုတ္ကာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ထို ဒဂၤါးေပၚတြင္ကား ေဂ်ာ့ဘုရင္၏ ပံုႏွင့္ ၁၉၄၀ဟု ရိုက္ႏွိပ္ထားေလေတာ့ သတည္း။

ျပီးပါျပီ။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လ်ွက္...

credit image source

@suhlaing
msc 175