Demiş Kadın...

Çoğu zaman ne demek istediğimi anlıyor olabilirsiniz;
ama ne anlatmak istediğimi anlamadığınızı biliyorum ve bu beni en tatmin eden durum.
Bir düşünsene, ortalama bir insan binlerce saatini
düşünmekle geçiriyor ve aksettikleri elbette ki o düşüncelerinin tamamını kapsamayacak.
O halde, benim nereden gelip nereye gittiğimi bilmiyorsan,
nerelerden geçip nelerin kursağımda kaldığına dair bir fikrin yoksa,
mutluluktan ağladığımda vücut ısımı hissedemediysen,
sana parmakla göstereceğim her şeyde kendi yaşadıklarından yansıyanları görebilirsin yalnızca.
Bir insan bir insana kendini anlatmakla, sadece ikisi arasındaki ortak noktaları peyda eder.
Bu, birbirlerini anladıkları anlamına gelmez, gelemeyecektir de.
Tam da bu yüzden insanlar neden anlaşılmadığından yakınır bilemiyorum.
Eğer tek katmanlı bir canlı değilsen,
içini açtıkça için çıkmaya devam ediyorsa matruşka bebekler gibi,
kendini keşfetmenin lezzetine hakimsen,
ölene kadar da bu keşfin bitmeyeceğinden eminsen; bir başkasının seni “görebilmesini” nasıl umabilirsin ki? Nasıl bu kadar kolay çözümlenmek isteyebiliriz? - Beni anlamıyorsun! - Neden anlayabileyim ki? Dediğim gibi, empati kurduklarımız bir nevi projeksiyon sadece.
Biri size ne anlatırsa anlatsın, size yansıyacağı şey en fazla kendi hayatınızdan parçacıklar olur.
Onun için de karşınızdakine sitem etmeye inanın hiç değmiyor.
Demiş Kadın