Kandırılıyoruz

Kaynak

İnsan inandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar yapabilir.
Benim hatamın adıydı senin adın.
Ve biz aşka inandırıldık.
Kandırıldık küçük bir çocuk gibi.
Sömürüldük kanımızın son damlasına kadar.
İnancımıza dair bir şey kalmayınca,
Terk edildik fütursuzca
Ve mahkum edildik yalnızlığa.

Şimdi pencere kenarında oturmuşum.
Elimde eskiden kalma bir alışkanlığın gölgesi,
Alıyorum iki dudağımın arasına ve çakıyorum kibriti.
Önce pencereden giren toprak kokusunu çekiyorum içime.
Yeni yağmış yağmur.
Sonra gri dumanı dolduruyorum.
Derin derin çekiyorum
Ve yakıyorum ciğeri
Dikenler batıyor sanki kalbime.
Her acıda seni düşünüyorum,
Her acıda aldanışımı.

Yalnız değilim aslında,
Hepimiz kandırıldık.
Yalandı anlatılan tüm hikayeler.
Hepsi bu kölelik düzeninin bir parçası.
Ama inandık hepimiz.
İnandık Mecnun'un çöllerde aşkı aradığına,
İnandık Ferhat'ın aşk için dağları deldiğine,
İnandık Kerem'in aşk için delirdiğine.
Anlatıldı ve inandık.
Hiç düşünmedik gerçekte olanı.
Aşkı arıyorlar dendi biz inandık,
Aşktan kaçan kandırılmış kullara.
Çünkü bilseydik doğrusunu, belki biz kanmazdık.
Belki biz baş kaldırırdık bu saçma düzene.

Anlıyor insan zamanla,
Ama hep geç kalıyor.
Kalbinde sömürülecek bir iman kalmadığında,
Açılıyor gözlerimiz.
Gerçekleri görüyoruz.
Tam savaşmak için kalkıyoruz ayağa,
Yeniden kandırılıyoruz.
Çünkü kandırılmak istiyoruz.
İnanıyoruz sahte sözlere,
Yalan yanlış hikayelere
Ve güzel görünen sinsi gülüşlere.