gedig: AAN SY LIEFDE

Die eiland drome onder die oggend
En groot takke val rustigheid;
Die Peahens dans op 'n gladde grasperk,
'N Papegaai swaai op 'n boom,
Raging op sy eie beeld in die geverfde see.
Hier sal ons ons eensame skip moor
En dwaal ooit met geweefde hande,
Met sagte lip tot lip,
Langs die gras, langs die sand,
Murmuring hoe ver weg is die onbemande lande:
Hoe ons alleen van sterflinge is
Versteek onder rustige takke uitmekaar,
Terwyl ons liefde 'n Indiese ster word,
'N Meteoor van die brandende hart,
Een met die gety wat skyn, die vlerke wat skyn en
pyl,
Die swaar takke, die brandende duif
Dit dag en dag sug en sug:
Hoe wanneer ons ons skakerings sterf, sal dit roei,
As Eva die veeragtige paaie gesit het,
Met donsvoetsool in die water se slapende bliksem