De “6”
De “6”
Alles bij elkaar zijn er vijf persoonstoestanden, de “vijf typen personen” uit Deel 1. Alle uiten zich als persoon en zijn een persoon te noemen. Buiten de vijf typen persoonstoestanden is er één symbolische: de persoonlijkheid. Van de vijf typen persoonstoestanden zijn er drie onbewuste en twee bewuste toestanden. En ze behoren alle tot je wezenlijke natuur en ze groeien door je aandacht in inzichtelijkheid van de een in de ander, maar er is er één die groeit door oninzichtelijkheid... de ego. Een zesde, dé 6.
Een mens heeft vijf zintuigen om de fysieke natuur mee te benaderen: horen, zien, ruiken, proeven en voelen... en er is één abstracte: de rationele. Dat maakt een zesde “zintuig”. Vijf natuurlijke zintuigen en één afstandelijke; één mentale: de ratio, de circulaire. Dat maakt de tweede 6.
De levende mens heeft vijf emoties waarmee je innerlijke toestanden zich tonen: angst, woede, verdriet, jaloezie en liefde... en er is één verleidende. De verleidende komt o.a. in de vorm van ontkenning en troost, vermaak en consumeren, afleiding, drugs en medicijnen. Dat maakt de derde 6. Verleiding is hier als een valse emulatie van het levende; als een anesthesie voor esthetiek. Het is een vervuilend kenmerk dat de natuurlijke werking van de mens niet adoreert.
Al met al heeft de mens vijf wezenlijke bewustzijnstoestanden en één symbolische: de vijf persoonstoestanden en één identiteit. We hebben vijf natuurlijke zintuigen waarmee we met de interne en externe wereld omgaan en één rationele benadering; vijf emotionele toestanden die de innerlijke wereld gestalte geven en één ontkennende.
Samen vormen deze drie twee categorieën. De eerste toestand is de wezenlijke, de algehele toestand van zijn waarin we door herkenning groeien in het besef dat we uitsluitend bewustzijn zijn. De tweede en derde zijn natuurlijke toestanden en hebben te maken met de verstrengeling van lichaam en geest: de versmolten eenheid die de lichaamgeest symbiose is.
De persoonlijkheid is daarin een overtuigt geloof in de beleving van een toestand die daardoor als illusie bestaat. Omdat de persoonlijkheid zich verandert, maar het de identiteit dan toch als vast ervaart, is het een kunstmatig iets. De identiteit is daarmee een bijeffect van de mind, dat door z'n hoedanigheid, zichzelf afgescheiden ziet en zichzelf in symbolische abstractie een waarde toe-eigend en die waardering wil verdedigen, terwijl het uiteindelijk altijd verandert en zelfs verdwijnt.
De persoonlijkheid is daarmee de valse. En het denken met de egoïsche identiteit lijkt daarmee slechts op een persoon… maar het is een duiveltje.
Samen vormen de drie toestanden in hun zesde mentale representatie, het zogenaamde duivelsgetal: 666. Het lijkt mij een symbool voor de symbolische toestand die de egoïsche instinctief verleidende benadering van het leven uitdraagt.
Het duivelse ego zegt letterlijk: “Ik wil alles voor mezelf, onafhankelijk van de consequenties. Voor nu en altijd. Alles en iedereen. Van mij.”. En het ego is daarmee een hypocriet verleidende duivel.
Maar het is een in ons allen gecultiveerde toestand die de schizofrene beleving en verleving van leven mogelijk heeft gemaakt, en die de reden is waarom het leven zo in spiritueel verval is geraakt.
Alle bewustzijnstoestanden uiten zich in de vorm van een persoon en zijn daarom een persoonlijkheid te noemen. De levende mens heeft echter geen persoonlijkheid, maar uit zich slechts als persoon en wil groeien. De zesde, de egoïsche, groeit niet in de herkenning van leven, maar het groeit in complexiteit door oninzichtelijke overtuigingen uit abstracte semantiek. Het ego groeit door bezit, macht, geld, status, ambitie, overwicht en strijd etc., maar we krijgen het aangeleerd als het spul voor een gelukkig leven.
De mens heeft vijf lichamelijke zintuigen, vijf mentale toestanden en vijf emotionele staten. Alle “vijven” brengen een symbolische en abstracte belevingsvariant met zich mee, maar die zijn géén van alle dus werkelijk. Uitsluitend de “vijven” zijn werkelijk, de “zesden” zijn illusoir.
De “zesden” worden ons echter als enige aangeboden om de wereld mee te leren benaderen. Op een of andere manier is dit de enige “groei” die de mens wordt aangeboden en het wordt gezien als enige mogelijkheid. En omdat we ons ego nodig hebben om ons te kunnen verdedigen tegen alles wat een inbreuk op ons maakt, wordt overal strijd aangeprezen als dé methode om vooruitgang te boeken, verder te komen of te groeien… maar de werkelijkheid is we gaan er helemaal kapot aan.
Als je met anderen bent, zal je vaak je ego willen gebruiken. Waarmee het zelfs voor een gedeelte gewenst is. Voor een gedeelte maar, want je moet het ego niet te ver laten rennen met z'n ideeën, als er nog geen zelfinzicht is. Dat is waar wijze ouderen voor zijn…
De persoonlijkheid doet zich met al z'n abstracte kenmerken voor als de wezenlijke en tracht zelfs het wezenlijke te bezitten. Het ego wil God bezitten. Het ego wil in z'n egoïsche afgescheiden hoedanigheid, het wezenlijke onder z'n controle plaatsen. Het ego probeert, maar krijgt het niet voor elkaar, waardoor het hooguit een religieus of politiek ego is, maar voorbij alle is pas bewustzijn. Het is een intrinsieke onmogelijkheid om afgescheiden het geheel te bevatten, want het ego komt niet in het geheel voor: het is er eenvoudigweg niet; het is illusoir. Het bestaan en de constructie van het ego, tonen slechts de mogelijkheden van de mind…
Maar er is niets statisch in je, als je mind toelaat. Als je mind in een toestand van overgave is, kan de mind zich zelfs met licht vullen, net als ook in dromen. We bouwen nu slechts een constructie met een levende harmonie die dat toestaat… maar het kan zo nooit voor eeuwig zijn.
De persoonlijkheid vormt zich met de “zesden” als gereedschap voor de mind. Waarmee de mind zich vormgeeft in z'n manipulatieve werking en de mind macht en controle mogelijkheden herkent, terwijl dat de spiegelingen zijn van de perceptuele vervorming die ontstaat door onze wezenlijke verlangens te ontkenning... waardoor de mind z'n dwaling daarmee uitbouwt, omdat er geen zelfkennis beschikbaar is waarmee we leren te begrijpen dat de kracht van de mind ons eenvoudigweg misleid.
De persoonlijkheid werkt daarmee als een zesde zintuig, een kwaadaardige mogelijkheid van de mind, terwijl het echte zesde zintuig niet de mind is… maar je aandacht.
Links: